Ο Κωσταντής είναι ο atypical exceller της έμπνευσής μου, influencer της ζωής και της καθημερινότητάς μου και inspirational ύπαρξη που μιλάει ευθύβολα στην καρδιά μου. Είναι ο γιος μου. Μαθητής της Α’ Γυμνασίου, διαγνωσμένος δυσαναγνώστης και εγγενής δυσορθογράφος. Ήταν Οκτώβρης της Α’ Δημοτικού όταν η κα Ειρήνη, δασκάλα -που καταφανώς καλιγώνει τους μαθησιακούς ψύλλους- μας κάλεσε στο σχολείο. «Υποψιάζομαι ότι ο Κωσταντής έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία, καλό θα ήταν να το ψάξετε». Φαρμακώθηκα… Εγώ, μια εμμονική ορθογράφος και αυτοδίδακτη καλή μαθήτρια, με φυσική κλίση στην τυπική αριστεία, μια οδηγός αυτοκινήτου που τηλεφώνησε στην αντιπροσωπεία της BMW για να ενημερώσει το λογισμικό πως η λέξη “μήνυμα” στα ελληνικά γράφεται πρώτα με ήτα και μετά με ύψιλον, είχα ένα παιδί που γράφει το “ευχαριστώ” με όμικρον.. και ίσα που προλαβαίνει να διαβάζει τους υπότιτλους στις ξένες ταινίες.
O Νάσος κι εγώ, για πρώτη φορά συμφωνήσαμε -τόσο πολύ- σε κάτι και ακολουθήσαμε τα βήματα by the book. Διάγνωση και prescriptions για εργοθεραπείες, συν ειδική παιδαγωγική υποστήριξη και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή, ή απειλητική, δυσκολία, ευτυχώς. Ωστόσο, η μαθησιακή δυσκολία του Κωσταντή φάνταζε πως -για πάντα- θα απειλούσε την αυτοπεποίθηση και την εικόνα του εαυτού του. Για εκείνον, που το σχολείο ξεκίνησε ως ένα τρίσβαρο άχθος, έγινε γρήγορα και ο καθρέφτης που του γύριζε πίσω μια αντανάκλαση που προσπαθούσε να τον πείσει ότι καμία προσπάθειά του δεν θα ήταν ποτέ αρκετή και πάντα θα χρειαζόταν να καταβάλλει υπερπολλαπλάσια προσπάθεια, για να προσεγγίσει τον τυπικό μαθησιακό Μέσο Όρο.
“Μαμά“, μου είπε εκείνον τον Ιούλιο καθισμένος ψύχραιμα στο παιδικό του καρεκλάκι, πίνοντας -με ολύμπια ηρεμία- το γάλα του, “η πρώτη Δημοτικού ήταν πάρα πολύ δύσκολη και ξέρω ότι κάθε τάξη μέχρι να τελειώσω το σχολείο θα είναι όλο και πιο δύσκολη από την προηγούμενη“. Μια ακριβής παρατήρηση, που είχε προκύψει από την έρευνα του πεδίου που είχε οργανικά διενεργήσει στη διάρκεια του σχολικού έτους, που μόλις είχε τελειώσει. Το συμπέρασμά του, βάσει των data που είχε, ήταν εντελώς ακριβές και η υπόθεσή του για την πορεία της μαθησιακής του καριέρας, βάσει των metrics και του benchmarking, προβλέψιμη και προδιαγεγραμμένη. Η αξιολογική κρίση του 7χρονου Κωσταντή, στο τέλος της Α΄ Δημοτικού, επιβεβαιώθηκε λίγο καιρό αργότερα και από την αξιολογική έκθεση του ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης του Υπουργείου Παιδείας) και ήταν σαφής: “Από την σταθμισμένη δοκιμασία ορθογραφίας, προέκυψε ότι ο μαθητής Κ.Μ., τη δεδομένη στιγμή, ανήκει στο 5% των συμμαθητών του με τις χαμηλότερες επιδόσεις”.
Εκείνο το πρωί του Ιουλίου του 2017, μόλις ο Κωσταντής ήπιε το γάλα του και έφυγε με την Ελένη για την παιδική χαρά, τηλεφώνησα στην Σάντρα, τη διευθύντρια του “Τριανεμιού“, του Δημοτικού σχολείου, που είχε ανοίξει τις πόρτες του λίγους μήνες νωρίτερα. Όταν έφτασα στην Πεύκη, τα χώματα στο προαύλιο του σχολείου μου φάνηκαν βουνό. Όλα ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά in Progress. Αυτό που με έπεισε εκείνη την ημέρα ήταν η βασική υπόσχεση της Σάντρας ότι ο στόχος του Τριανεμιού ήταν οι μαθητές να θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο και να το αγαπούν.
Έτσι και έγινε! Ακόμα και ο Κωσταντής, που είχε προαποφασίσει ότι το σχολείο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή, τουλάχιστον στη ζωή που εκείνος ήξερε μέχρι τότε, πήγαινε πράγματι χαρούμενος στο σχολείο, και αυτό κράτησε μέχρι και την αποφοίτησή του.
Είναι, όμως, το Τριανέμι ένα σχολείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες; Φυσικά όχι! Είναι ένα σχολείο που βρίσκει τον τρόπο να καλοδέχεται όλα τα τυχερά παιδιά που χωρούν στις τάξεις του και ξέρει να αναδεικνύει όλων των ειδών τα ταλέντα και τις υπερδυνάμεις τους. Εκεί πάει και η Τερέζα, η μικρότερη αδερφή του Κωσταντή, που ανήκει στον τυπικό μαθησιακό πληθυσμό και πηγαινοέρχεται εξίσου χαρωπή κι ευτυχισμένη.
Πέρασε, λοιπόν, ο καιρός και ο Κωσταντής έφτασε στην Έκτη. Νέος προβληματισμός. Αυτή τη φορά για το Γυμνάσιο. Και τώρα; Σε ποιο σχολείο θα πάει; Θα τα καταφέρει άραγε; Πριν προσγειωθεί στο Γυμνάσιο της γειτονιάς, πέρασε μια αξιολόγηση σε ένα -θεωρητικά φιλικό και συμπεριληπτικό σχολείο- όπου φυσικά δεν τον δέχτηκαν. Είμαι σίγουρη, από τις γελοίες δικαιολογίες που προφασίστηκαν, πως φαντάστηκαν ότι θα τους χαλάσει τον Μέσο Όρο και το αφήγημα της επιτυχίας τους.
Χθες ο Κωσταντής πήρε τους πρώτους βαθμούς του. Ο Μέσος Όρος του τετραμήνου διαμορφώθηκε στα 18,3! Διαβάζοντας το mail με την αναλυτική του βαθμολογία μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τι έχουν, άραγε, αυτοί οι αριθμοί και με συγκινούν τόσο, αναρωτήθηκα. Τα νούμερα αυτά χωρούν μέσα τους και καθρεφτίζουν την υπερμαχητική προσπάθεια του Κωσταντή. Αυτά τα KPI’s δαφνοστεφανώνουν το προσωπικό ρεκόρ ενός καθημερινού και long-lasting υπεραθλητή που έσπασε το κοντέρ, το δικό του προσωπικό κοντέρ. Σε ένα απολύτως τυπικό περιβάλλον, σε ένα κλασικό ελληνικό γυμνάσιο της γειτονιάς, ο Κωσταντής έκανε προσωπικό personal best.
Πώς έγινε αυτό; Πώς κατάφερε να φέρει τούμπα όλες τις προβλέψεις και τα προγνωστικά; Ο Κωσταντής τα κατάφερε γιατί είχε κίνητρο και προσωπικό drive, που το έκανε σχέδιο και φύλλο πορείας αρχικά για την “επιβίωση” και μετά για τη νίκη. Είχε έναν ισχυρό λόγο για να προσπαθεί και έναν προσωπικό στόχο να πετύχει. Έτσι, μεταμόρφωσε την συγγενή του δυσκολία σε αιτία και αφορμή μαζί για να καλουπώσει τη δυσκολία του, την οποία και μετέτρεψε σε σκαλοπάτι για να ανέβει. Πήρε τις βοήθειες του γονεϊκού και εκπαιδευτικού κοινού, κοινού με ονοματεπώνυμο την ισόβια ευγνωμοσύνη: κυρία Χριστίνα, κυρία Βασιλική, κυρία Αντιγόνη, κυρία Πωλίνα, κύριος Θόδωρος, και τις αξιοποίησε, τις τέντωσε στο έπακρο. Με ψυχραιμία και στωικότητα έμαθε να παίρνει τη ζωή όπως του έλαχε, έκανε τις δυσκολίες ευρήματα του πεδίου και τα μετέτρεψε σε winning strategy, χωρίς μάλιστα να χάνει χρόνο για να βαρυγκωμείκαι να συχτηρίζει…
Το βράδυ της παραλαβής του πρώτου “ελέγχου”, όταν γύρισα σπίτι τον ρώτησα: “Τι έγινε; Πώς και 18,3 Κωσταντή;” “Γιατί μπορώ!” Έτσι, αυτοί οι βαθμοί, αυτό το τυπικό metric, έβαλε ακριβές περιεχόμενο και πρώτο πρόσωπο στον ορισμό της θεωρίας μου για την Μη τυπική αριστεία, βρίσκοντας τον ambassador της καρδιάς μου.
Στην ερώτηση, λοιπόν, Ποιοι είναι οι atypical excellers; απαντώ με στέρεη πεποίθηση πως είναι όσοι έχουν ταλέντο στη ζωή και κίνητρο βερνικωμένο.
Η Ελένη Σουράνη είναι Founding Managing partner της Socialdoo
