Πριν από κάποια χρόνια ήρθε να με συναντήσει μια μικρή νεράιδα. Έτσι συστήθηκε μετά από μισή ώρα σιωπής. Μπήκε στο γραφείο αμίλητη, κάθισε στην παιδική καρέκλα και δίχως να με ρωτήσει πήρε ένα λευκό χαρτί και τους μαρκαδόρους και άρχισε να ζωγραφίζει.

Καθόμουν δίπλα της και την κοιτούσα, αισθανόμουν πως δεν είχε έρθει ακόμα η στιγμή να μιλήσουμε και έτσι παρέμενα και εγώ στη σιωπή παρά τις απορίες που μου γεννούσε η ζωγραφιά της. Δεν θέλεις να μάθεις τι ζωγραφίζω; Με ρώτησε. Φυσικά και θέλω! Απάντησα με ενθουσιασμό! Ζωγραφίζω εμένα όταν γίνομαι νεράιδα! Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο φως και τσαχπινιά. Και πότε γίνεσαι νεράιδα; Ρώτησα σχεδόν με αφέλεια. Όταν φοράω τα μαγικά μου παπούτσια! Να αυτά εδώ! Μου είπε βάζοντας σε μια καρδιά ένα ζευγάρι παπούτσια που είχε ζωγραφίσει πλάι στη νεράιδα. Και τι συμβαίνει όταν γίνεσαι νεράιδα; Μεταμορφώνω τους θλιμμένους ανθρώπους σε χαρούμενους και φέρνω τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω!

Η μικρή μου νεραϊδοφίλη έχει μια μαμά που την αγαπά πολύ, αλλά τότε που είχε έρθει να με βρει και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να απολαύσει σημαντικές στιγμές μαζί της, όπως αυτές του παιχνιδιού, εξαιτίας κάποιων πολύ δύσκολων καταστάσεων που περνούσε. Καθώς δεν είχε συνειδητοποιήσει πως τα προσωπικά της θέματα θόλωναν την αντίληψή της, είχε στρέψει την προσοχή της στην μικρή και (χωρίς να το κάνει συνειδητά) άρχισε να ανησυχεί για κάθε συμπεριφορά του παιδιού!

Μια μέρα λοιπόν βρήκε τα στοιχεία μου και με παρακάλεσε να δω την κόρη της γιατί φοβόταν πως παρουσίαζε συμπτώματα παθολογικά αδιευκρίνιστα αλλά ανησυχητικά, μιας και ντυνόταν νεράιδα και παραμιλούσε κουνώντας ένα ραβδί μέσα στο σπίτι, τότε ήταν 5! Μετά από αρκετή ώρα μόνη με την μικρή νεράιδα και με μια «διάγνωση» στο μυαλό, φώναξα την μητέρα να μπει στο δωμάτιο. Η κόρη σας έχει φαντασία! Και με τη φαντασία της προσπαθεί να ομορφύνει τη ζωή σας! Αυτή είναι η διάγνωσή μου! Η μητέρα έμεινε να με κοιτάζει με ένα βλέμμα παγωμένο και γεμάτο απορία (αργότερα, όταν ξεκίνησε θεραπεία μαζί μου, μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε σκεφτεί πως έπεσε σε άσχετη) η κόρη με κοίταζε στα μάτια σαν να είχε βγει από το στόμα μου κάτι που σκεφτόταν καιρό. Αφήστε την κόρη σας στην ησυχία της, εκτός αν έχετε σκοπό να παίξετε και εσείς μαζί της! Αυτή ήταν η συνταγογράφηση που είχα να προτείνω.

Και έτσι έγινε, η μαμά ξεκίνησε ψυχοθεραπεία και η μικρή μπήκε σε εργαστήρι θεατρικού παιχνιδιού, ήταν κάτι που ζητούσε επίμονα από την μητέρα της! Βάζοντας σε τάξη διάφορα χαρτιά, βρήκα αυτήν εδώ τη ζωγραφιά μετά από 6 χρόνια και συγκινήθηκα πάρα πολύ (η μητέρα της μικρής, που έχει αποκτήσει μέσα σε αυτά τα χρόνια και άλλο ένα κοριτσάκι και είναι ευτυχισμένη και δημιουργική πια, μου επέτρεψε να μιλήσω για την ιστορία της και να σας δείξω την ζωγραφιά και την ευχαριστώ πολύ!).

Η μικρή έχει μεγαλώσει αρκετά και δεν χρειάζεται τα μαγικά παπούτσια αλλά υπάρχουν πολλά παιδάκια που έχουν ανάγκη να αποποινικοποιηθεί η φαντασία τους! Είτε είστε σε δύσκολη θέση, συναισθηματικά και δεν έχετε χρόνο να παίξετε με τα μικρά σας, είτε είστε πολύ κουρασμένοι, είτε απλά δεν ξέρετε και δεν έχετε όρεξη να βουτήξετε σε έναν κόσμο γεμάτο παιδική φαντασία, θα πρέπει να αναζητήσετε τρόπους ώστε να διαφυλάξετε αυτή την ανάγκη των παιδιών σας.

Όταν είμαστε μικροί, τα πάντα είναι πιθανά. Στα αλήθεια το φεγγάρι μπορεί να σου χαμογελά, μπορείς να βάλεις στόχο να γίνεις σούπερ ήρωας όταν μεγαλώσεις , και μπορεί πραγματικά να έχεις ένα ζευγάρι μαγικά παπούτσια που όταν τα φοράς γίνεσαι νεράιδα /μάγος! Καθώς μεγαλώνουμε, ο κόσμος γύρω μας μπαίνει σιγά σιγά στη θέση του. Η αντίληψη μας είναι πλέον αμετάβλητη και η ρουτίνα είναι δεδομένη. Όλα όσα κάποτε μας φαινόντουσαν μαγικά τώρα πια έχουν στριμωχτεί στο αποπνιχτικό κουτάκι μιας καθώς πρέπει καθημερινότητας. Καθώς ο κόσμος γίνεται πιο «πραγματικός», η φαντασία μας χάνεται σταδιακά. Κρύβεται μέσα μας. Μαζί της κρύβονται και η δημιουργικότητα μας και η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε πιο σφαιρικά.

Προτείνω να μην επιβάλλουμε στα παιδιά μας αυτήν την κατάσταση πιο γρήγορα από ότι χρειάζεται, είναι πολύ σημαντικό να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν την δημιουργικότητα τους και την ίδια στιγμή σκέφτομαι τον Ντόναλτ Βίννικοτ (σπουδαίο παιδοψυχίατρο και ψυχαναλυτή) που έλεγε πως η δημιουργική συναίσθηση είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εκείνο που κάνει το άτομο να αισθάνεται ότι τη ζωή αξίζει να τη ζήσεις. Σε αντίθεση με αυτήν βρίσκεται η σχέση με την εξωτερική πραγματικότητα που είναι σχέση συμμόρφωσης μιας και ο κόσμος και οι λεπτομέρειές του αναγνωρίζονται αλλά μόνο σαν κάτι με το οποίο πρέπει να ταιριάξει ή κάτι που απαιτεί προσαρμογή.

Κάθε μέρα που περνά παίρνω μαθήματα ζωής και δημιουργικής συναίσθησης παρατηρώντας την κόρη μου να ζει με ενθουσιασμό τη ζωή! Όσες φορές αφήνομαι να με παρασύρει σε αυτή την γιορτή της αγάπης για κάθε τι μικρό για μένα αλλά τεράστιο και ολοκαίνουριο για εκείνη αισθάνομαι να γεμίζω φως και ελπίδα!

Γονείς, ας μην είναι τα παιδιά μας ντυμένα με ακριβά ρούχα, ας μην είναι και τα πιο καθαρά πλάσματα του κόσμου, ας μην έχουν ακριβά παιχνίδια! Η πρώτη και βασικότερη προϋπόθεση για να ευχαριστηθούν και να αναπτύξουν την φαντασία τους είναι η ελευθερία της έκφρασης. Τα μικρά μας πιστεύουν σε πράγματα που εμείς, ως μεγάλοι, δεν μπορούμε να πιστέψουμε. Βλέπουν πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε! Επίσης, το μυαλό των παιδιών μας δεν ασχολείται (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε) με σκέψεις που ίσως καταστρέψουν όμορφες στιγμές. Βλέπω την κόρη μου να πασαλείβεται με τις δαχτυλομπογιές, να ταΐζει τις κούκλες της γεμίζοντας τον κόσμο ψίχουλα, να μιλάει στο ξύλινο άγαλμα που έχω στο σαλόνι, να κάνει «καλό καλό το λουλούδι» και να προσπαθεί να γεμίσει το τσαντάκι της με πατάτες και κρεμμύδια και αγαλλιάζει η ψυχή μου «μπαίνοντας στα μαγικά της παπούτσια»!

Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να γεμίσουν το βαλιτσάκι τους με δημιουργικότητα και φαντασία για να μπορούν να επιβιώσουν αργότερα στον κόσμο τον μεγάλων. Εύχομαι να καταφέρετε όλο και πιο συχνά να μπείτε μαζί με τα παιδιά σας στο μαγεμένο τρένο για αυτό το ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας. Και κάθε φορά που θα νιώσετε πως δεν αντέχετε και πως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί σας γιατί δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες την τάξης και της καθαριότητας (εξαρτάται φυσικά από την ηλικία και το αναπτυξιακό στάδιο, εδώ μιλάμε κυρίως για προσχολική ηλικία), τότε θα πρότεινα, πριν σκεφτείτε «τι δεν πάει καλά μαζί του» να αναρωτηθείτε τι δεν είναι «σε τάξη» μέσα σας. Καλό ταξίδι αγαπητοί μου γονείς! Σας κάνω δώρο ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια αν χρειαστείτε κάτι απλά χτυπήστε τα το ένα πάνω στο άλλο και η καλή νεράιδα θα έρθει να σας βρει!

Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος, ομαδική- οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια. Θα τη βρείτε στο http://kaleidoskopiopsychis.blogspot.gr