© Eurοkinissi

Δεν είναι να χαρεί κανείς τον Γενάρη, τσουπ σου σκάει ένα Φλεβάρης «μούρλια» για να ισιώσεις! Ξεκινάμε με τα καλά, τα κακά τα ξέρεις, τα ζεις, τα νοιώθεις στο πετσί σου τέλος πάντων.

• Χιόνι στην Αθήνα: Ντάουν τάουν και στο Νότο. Γιατί εσύ στο Βορρά το είχες και τον Γενάρη, εμείς, τα βλαχάκια του Νότου, χαρήκαμε το βράδυ στις 15 του μηνού και κατενθουσιαστήκαμε στις 16! Μα τι φασάρα ήταν αυτή! Ξυπνήσαμε και νομίζαμε ότι ήμασταν κάπου αλλού χωρίς να κουνηθούμε ρούπι (αμ μπορούμε;). Με αφορμή ψώνια για φαγάκι, πήραμε τους δρόμους και μείναμε έξω 2 ώρες (μόνο, ναι το ξέρω…). Είδαμε μπροστά μας 2 φορές κλαδιά να γκρεμοτσακίζονται, ευτυχώς πάνω σε άψυχα αμάξια (την ίδια ώρα σε παράπλευρο δρόμο άψυχο θύμα και το δικό μας αμάξι- χα!), κάναμε μίνι χιονανθρώπους και μιλάγαμε όλοι με όλους, «άσπρη μέρα» με τα ούλα της!
• Εμβόλια υπερήλικων γονέων: Εσυνόδευσα την καλή μου τη μανούλα και πρώτη φορά στα χρονικά, τα δικά μου αλλά και τα δικά της (που είναι και πολλά), πήγαμε λίγο πριν το κανονισμένο ΡΒ και τελειώσαμε στο πιτς και το φιτίλι. Πςςςςςς χαρά που κάναμε κι οι δυο! Για τον εμβολιασμό του υπερήλικου πατερούλη δεν θα γράψω εδώ, είναι κεφάλαιο στο βιβλίο που θα καταθέσω στην ψυχίατρό μου, ας πούμε όμως ότι κατέληξε να το κάνει όποτε εκείνος είχε διάθεση… Τώρα ψάχνω να κλείσω στη θεία μου, εργολαβία τους πήρα!
• Μπάνιο στη θάλασσα: Ω! Ναι, η διπολική ομορφιά αυτού του τόπου, μας επέτρεψε να κολυμπήσουμε 3 φορές τις πρώτες εβδομάδες του Φεβρουαρίου (ε! Εμείς του Νότου, σάικο). Και μετά από μια εβδομάδα να απολαμβάνουμε χιόνι. Και μετά πάλι ένα μπανάκι για το κλείσιμο του μηνού! Μπαϊπόλαρ φουλ λέμε.
• Τα (μικρά) παιδιά πίσω στο σπίτι: Σου την έσκασα, το έβαλα στα καλά άλλα μπαααααα. Τρίτη φορά σε ένα χρόνο τα παιδιά στο σπίτι κι αρχίζω να μην έχω καμία υπομονή για τίποτα και κανέναν. Και να λυπάμαι όλο και περισσότερο τον 4χρονο γιο μας, ο οποίος είχε γενέθλια ανήμερα της πρώτης μέρας λοκντάουν. Μάντεψε τι έγινε η τουρτάρα που είχαμε παραγγείλει να κόψει με τους συμμαθητές του. Έταξα παρτάρα καλοκαιρινή στην παραλία όταν τελειώσει ή χαλαρώσει όλη αυτή η μπουρδοβλακεία. Ντάξει, χαμός θα γίνει… Χωρίς πλάκα όμως, εσύ αντέχεις πάλι μέσα, να δουλεύεις από το σπίτι με τα παιδιά καβάλα; Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες, θα πω όμως ότι δεν γίνεται να είναι πάντα αυτή η «λύση», πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο, μια αντιπρόταση, δεν ξέρω. Τα μικρά, αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά, έχουν χάσει τόσα που ακόμα δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για αυτά, για την κοινωνικοποίησή τους, για την εξέλιξή τους, για τη ζωή τους, βρε αδελφέ κι αδελφή!
• Για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σε αθλητισμό και πολιτισμό δεν θα ήθελα να πω τίποτα. Μόνο ότι δεν ξέρω καμία γυναίκα που δεν είχε μία τουλάχιστον εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης στη ζωή της (χωρίς προφανώς να αποτελεί γυναικεία υπόθεση). Στα παιδιά μου μαθαίνω να πουν όχι σε όποιον/α τα αγγίξει με τρόπο που δεν θέλουν. Κι ότι κακοί δεν είναι μόνο αυτοί που δεν ξέρουμε, πολλές, πάρα πολλές, ίσως τις περισσότερες φορές είναι πιο κοντά μας από όσο θα θέλαμε…