Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας η Μπέσσυ Μαστραντώνη, που ζει εδώ και 2,5 χρόνια στις Βρυξέλλες με τον άντρα της Σταύρο και με τους γιους τους, Άρη 13 και Φοίβο 9 χρονών. Η Μπέσσυ  και ο Σταύρος εργάζονται και οι δύο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

• Σήμερα που γράφω είναι 28 Μαρτίου και το  lockdown  στο Βέλγιο ξεκίνησε πριν από  10 μέρες, Τετάρτη 18.03 στις 12.00 το μεσημέρι. Σήμερα στη χώρα έχουμε 9.134 επιβεβαιωμένα κρούσματα, 353 θανάτους και 1.063 εξιτήρια. Εδώ μπορείτε να βλέπετε την κατάσταση σε πραγματικό χρόνο.  Υπήρξε μια δυσκολία να παρθεί η απόφαση για το  lockdown καθώς το Βέλγιο είναι χωρισμένο σε τρεις περιοχές με διαφορετικές ανάγκες και έχει συνολικά 9 υπουργούς Υγείας… Πάντως, τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας έχουν παραταθεί μέχρι τις 19.4. Μετά από μια εβδομάδα, η κατάσταση θα αξιολογηθεί και τα μέτρα ενδεχομένως να παραταθούν για άλλες δύο εβδομάδες, μέχρι τις 3 Μαΐου.

• Όλοι πρέπει να μένουν στο σπίτι, η έξοδος επιτρέπεται μόνο για τις βασικές ανάγκες, από και προς την εργασία, εάν η τηλεργασία δεν είναι δυνατή, ψώνια για βασικά είδη ή επίσκεψη σε γιατρό. Ανοιχτά είναι τα σούπερ μάρκετ, τα μαγαζιά που πουλάνε τρόφιμα, τα φαρμακεία, τα βενζινάδικα και περιέργως τα βιβλιοπωλεία. Έξω από το σούπερ μάρκετ περιμένεις κρατώντας τις αποστάσεις, πριν μπεις βάζεις αντισηπτικό τζελ που βρίσκεται στην είσοδο και… (προσωπικό σχόλιο) βρίσκεις με δυσκολία αυγά και αλεύρι. Η μανία με τα χαρτιά υγείας παρατηρήθηκε και εδώ!

• Το κεντρικό αεροδρόμιο λειτουργεί, ενώ το αεροδρόμιο του Charleroi είναι κλειστό από τις 24.3. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς λειτουργούν κι αυτά αλλά με λιγότερα δρομολόγια και ζητώντας από το κοινό την απόσταση του ενός μέτρου από τους γύρω. Τα δημόσια ηλεκτρικά ποδήλατα και σκούτερ έχουν αποσυρθεί και μετά από κάποια ώρα έξω δεν βλέπεις καθόλου αυτοκίνητα.Μόνο άτομα που ζουν στο ίδιο σπίτι επιτρέπεται να βγαίνουν μαζί έξω. Ατομική άσκηση και μόνο αυτή. Στάση σε πάρκο ή συνάντηση για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα δεν επιτρέπεται. Διαφορετικά επιβάλλονται πρόστιμα.

• Μπορώ να σας πω τι συμβαίνει με τα Ευρωπαϊκά σχολεία, όπου φοιτούν τα παιδιά μου. Το e-learning λειτουργεί κανονικά και εντυπωσιακά. Ο μεγάλος μου γιος (S2 εδώ – θα ήταν 1^η Γυμνασίου στην Ελλάδα) είναι καλωδιωμένος από τις 8.30 έως τις 15.30 κάθε μέρα, με διάλειμμα μιας ώρας, προχωράει κανονικά στην ύλη, παρακολουθεί παράδοση, έχουν εργασίες και γράφουν τεστ. Χρησιμοποιούν την πλατφόρμα  Teams.  Ο μικρός που πηγαίνει Τρίτη Δημοτικού αντίστοιχα προχωράει στην ύλη αλλά παρακολουθεί μόνο παράδοση στην πλατφόρμα γύρω στις 3-4 ώρες την εβδομάδα. Όμως οι εργασίες και οι ασκήσεις είναι καθημερινές. Ανοιχτοί είναι οι παιδικοί σταθμοί για φύλαξη για τις κατηγορίες των εργαζομένων που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν (στον τομέα υγείας, στα ανοιχτά μαγαζιά κτλ). Ένα καινούριο σημείο είναι πως στη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, τα σχολεία θα πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά και να παρέχουν φροντίδα για τα παιδιά, όπως κάνουν. Εάν αυτό δεν είναι δυνατό, ομάδες παιδιών που βρίσκονται στην ίδια ομάδα φροντίδας δεν πρέπει να αναμειγνύονται με παιδιά άλλων ομάδων. Για τις εξετάσεις σε κρατικό επίπεδο δεν γνωρίζω αλλά οι τελειόφοιτοι στα Ευρωπαϊκά Σχολεία δεν έχουν λάβει επίσημη ανακοίνωση.

• Οφείλω να ομολογήσω ότι εμείς, ως εργαζόμενοι, έχουμε μια προνομιακή αντιμετώπιση. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάς έστειλε να δουλεύουμε από τα σπίτια μας την Παρασκευή 13 Μαρτίου. Μας έδωσε τα εταιρικά λάπτοπ, με τα οποία έχουμε πρόσβαση στο περιβάλλον εργασίας, με VPN.  Μπορούμε έτσι να συνεχίζουμε τη δουλειά μας από απόσταση. Ο συνδυασμός ωστόσο teleworking και homeschooling χρειάζεται πολλή οργάνωση. Πρέπει να χωρίζεις το πρωί σε φάσεις. Τώρα η παράδοση από το σχολείο, τώρα στέλνω τα μέιλ μου, τώρα σκανάρω και στέλνω τις εργασίες στη δασκάλα, τώρα έχει διάλειμμα ο μεγάλος, άρα πρέπει να είναι έτοιμο το φαγητό. Και φυσικά μαγειρεύουμε συνέχεια!

• Τα αγόρια βγαίνουν συνήθως βόλτες με τον μπαμπά τους με τα ποδήλατα, 3 φορές την εβδομάδα. Εγώ πηγαίνω για ψώνια, προσπαθώ όχι πάνω από 1-2 φορές την εβδομάδα. Ο Άρης (13 χρονών) μπορεί να επικοινωνεί με τους φίλους του μέσα από τα  social media και ο Φοίβος (9 χρονών) κατευχαριστιέται το μάθημα γιατί τους βλέπει όλους στην οθόνη.

• Η ψυχολογία μου είναι καλή. Αντιλαμβάνομαι πόσο καλύτερα είμαστε από πολλά είδη πληθυσμών και δεν μπορώ να παραπονεθώ. Μου λείπει η συναναστροφή, μου λείπει να αγκαλιάσω τους δικούς μου ανθρώπους. Μιλάμε πολύ συχνότερα τώρα και νιώθω την ανάγκη να πλησιάσω και άτομα που έχω να ακούσω καιρό αλλά κάποτε μοιραστήκαμε σημαντικές στιγμές μαζί. Είναι σαν να κοιτάς πίσω και να θέλεις να θυμηθείς/νιώσεις όλα όσα έχεις αφήσει πίσω σου. Δεν θα προτιμούσα να βρίσκομαι στην Ελλάδα, μέσα σε ένα σπίτι και μακριά από όλους. Για όλους μας η Ελλάδα σημαίνει κάτι άλλο, ειδικά από τότε που φύγαμε και θα προτιμούσα να μείνει έτσι…

• Και τα δύο παιδιά έχουν πολύ καλή ψυχολογία. Με τον καθένα έχουμε προσεγγίσει την κατάσταση διαφορετικά. Ο μεγάλος ξέρει τι συμβαίνει ακριβώς αλλά διαλέγουμε να του δίνουμε εμείς τις πληροφορίες παρά να τις ακούσει στην τηλεόραση. Του εξήγησε και ο μπαμπάς του τι σημαίνουν και πώς μετράμε τους δείκτες και νιώθω ότι αντιμετωπίζει το θέμα ως επιστημονικός παρατηρητής. Ο μικρός ξέρει τι συμβαίνει, έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για τους παππούδες του να τους μιλάει πιο συχνά και να τους λέει τα νέα του αλλά νομίζω ότι ευχαριστιέται το χρόνο στο σπίτι με μας αλλά κυρίως με το μεγάλο του αδερφό. Δεν υπάρχει όμως πολύς ελεύθερος χρόνος με τα μαθήματα, οπότε δεν έχουν βαρεθεί μέχρι στιγμής.

• Έχουμε καθαρίσει το σπίτι μας πολύ, αλλάξαμε θέση σε έπιπλα, μαγειρεύουμε πολύ, τρώμε μαζί, κάνουμε γυμναστική μαζί (που δεν κάναμε ποτέ), βλέπουμε ταινίες, γενικά υπάρχει περισσότερη ηρεμία από ό,τι συνήθως θα έλεγα και φυσικά απολαμβάνουμε την έλλειψη του πρωινού τρεχαλητού (ξυπνητήρια, πρωινά και φωνές)!

• Κάθε βράδυ στις 20.00 βγαίνουμε έξω και χειροκροτάμε τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τους υπαλλήλους που δουλεύουν. Βγαίνει όλη η γειτονιά, χαιρετιόμαστε όλοι και στο τέλος λέμε «A demain» (θα τα πούμε αύριο). Εμείς που είμαστε μέσα, ζούμε μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα από όσους εργάζονται στα νοσοκομεία. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μείνουμε μέσα, να είμαστε θετικοί και να διατηρήσουμε αυτή την αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε και στο μέλλον. Αυτός ο ιός είναι μια δοκιμασία που μας φέρνει πίσω στα βασικά και έτσι ίσως μπορούμε να το δούμε σαν ευκαιρία για μια νέα «αρχή» με τον καλύτερο εαυτό μας μπροστά. Υγεία (σωματική και ψυχική) σε όλους, μεγάλους και μικρούς και καλή μας αντάμωση!

Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr.