Στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας τους είδα.

Μία εβδομάδα πριν.

Ήρθαν με τα καλά τους, τελευταία φορά γιορτή, και στάθηκαν στο προαύλιο της εκκλησίας περιμένοντας να βγει η εικόνα.

Μύριζαν καπνό, γιασεμί και φόβο.

Ήταν πολλοί.

Γέροι, νέοι, μωρά.

Μια γιαγιά και ένας παππούς με τα εγγόνια τους.

Μόλις τελείωσε η περιφορά, έτρεξαν να χωθούν με λαχτάρα στα στενά, ανάμεσα στα Πεύκα.

«Να ανασάνουμε λίγο οξυγόνο» έλεγαν «εδώ είναι ο Παράδεισος».

Εδώ είναι ο Παράδεισος.

Τους κοιτούσαμε να χάνονται ένας ένας ανάμεσα στα πεύκα, κι εκείνα να διπλώνουν στα δύο και να δακρύζουν για τον Παράδεισο θα έχαναν σε λίγο.

Κανείς μας ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνη την στιγμή, κανείς μας ποτέ δεν θα ξεχάσει την μυρωδιά τους.

Καμία Αγία Μαρίνα δεν θα ξεχάσει εκείνους τους προσκυνητές που μία εβδομάδα μετά γίνονταν οι ίδιοι τα Άγια τοις Αγίοις.

Κανένα κοράκι που πετά πάνω από καταστροφές για να αρπάξει την λεία του δεν θα σταθεί ποτέ ικανό να καπηλευθεί τον ίδιο τον θάνατο.

Όλοι λίγοι μπροστά τους.

Μια σταλιά στο μαρτύριό τους.

Αυτό το τσούξιμο στα μάτια μου, όσο η γιορτή μαινόταν.

Όσο να μην μπορώ να πάρω το νου μου από Εκείνους.

Εκείνους που μύριζαν καπνό, γιασεμί και φόβο.

Φόβο, φόβο, φόβο.

Και ένα ξημέρωμα μόνο στάχτη.

Και οργή.

Η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, έζησε μαζί με την οικογένειά της από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχει ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής της και το αγαπά, αυτόν το χρόνο που πέρασε έγραψε 13 διηγήματα και ευχαριστεί θερμά το Taλκ που θα δημοσιεύει ένα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Για να μην ξεχάσει κάνεις. Για το Μάτι.