Η αίθουσα ήταν από νωρίς γεμάτη με κόσμο που είχε έρθει για να τους δει από κοντά. Η περιέργεια του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που έψαχναν να καθίσουν στις θέσεις με την καλύτερη ορατότητα και τέντωναν τους λαιμούς τους για να μην χάσουν ούτε ίντσα από το θέαμα που θα ακολουθούσε.

Κάποτε, οι δικαστές εισήλθαν στην έδρα. Για την ακρίβεια δύο τρεις γεροδεμένοι άνδρες έστησαν στις θέσεις του Προέδρου και του Εισαγγελέα δυο αχυρανθρώπους με καπέλα ψάθινα και ξεθωριασμένα σακάκια. Τους βόλεψαν στα έδρανα και τους έδωσαν να κρατούν χαρτιά λευκά, άγραφα, κενά, απλώς για να μην φαίνεται ότι πρόκειται για δυο άψυχα σκιάχτρα. Ο κόσμος βαριανάσαινε με θυμό αλλά κανείς δεν αντιδρούσε πραγματικά.

Οι πόρτες άνοιξαν και τότε εισήλθαν μέσα Εκείνοι. Γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Μανάδες με τα μωρά τους στα χέρια. Μουτζουρωμένοι από τον καπνό, με τα πόδια τους γυμνά και ματωμένα. Με τα ρούχα τους σκισμένα και το κορμί τους καμένο στα σημεία που τους είχε περάσει η φωτιά. Άνθρωποι με τα μάτια τους κόκκινα από την πυρά και το αίμα που είχε ανακατευτεί με τα δάκρυα στο πρόσωπό τους. Ζήτησαν συγγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσαν και ευχαρίστησαν τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για να τους υποστηρίξει. Ήθελαν μόνο λίγο νερό για να πιουν, λίγο χώμα για να χτίσουν ξανά τα σπίτια τους και λίγο ψωμί για να ταΐσουν τα παιδιά τους.

Τα σκιάχτρα με μηχανικές κινήσεις έβαζαν τα χαρτιά μπροστά από το στόμα τους για να μην βλέπουν Εκείνοι όσα έλεγαν μεταξύ τους. Το ένα από τα δύο, αυτό που παρίστανε τον Εισαγγελέα, τους ρώτησε για ποιόν λόγο βρίσκονταν εκεί όταν ξέσπασε η φωτιά.

«Εκεί;» ρώτησαν Εκείνοι.

«Στα σπίτια μας, δηλαδή;» συνέχισαν σαστισμένοι.

Οι αχυράνθρωποι κούνησαν καταφατικά τα κεφάλια τους.

Δεν θα έπρεπε να ζουν στα σπίτια τους διότι τα σπίτια τους δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, άρα όχι μόνο δεν τους χρωστούσαν τίποτε από όσα τους ζητούσαν αλλά θα τους τιμωρούσαν κιόλας για την παρακοή τους να χτίζουν σπίτια και μάλιστα να έχουν το θράσος να μένουν σε αυτά δίχως να έχουν λάβει την απαραίτητη έγκριση από τα σκιάχτρα.

Εκείνη την στιγμή άρχισε να δημιουργείται οχλαγωγία στην αίθουσα από τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί προκειμένου να υποστηρίξει Εκείνους αλλά οι αχυράνθρωποι έδωσαν ένα σύνθημα με το χέρι τους και στην αίθουσα εισήλθαν τρεις ζογκλέρ και δύο ακροβάτες που με τα κόλπα τους έκαναν τον κόσμο να ξεχαστεί από το θέαμα για το οποίο είχε έρθει και αντ’ αυτού  να χαζεύει με το στόμα ανοιχτό τους ανθρώπους του τσίρκου να δίνουν μια σπουδαία παράσταση.

Εκείνοι, που είχαν κουραστεί να στέκονται για μέρες, για μήνες σχεδόν, μουντζουρωμένοι και διψασμένοι μπροστά στους αχυρανθρώπους και να περιμένουν το έλεός τους, μάζεψαν τις δυνάμεις τους και βγήκαν από την αίθουσα αθόρυβα και προσεχτικά όπως μπήκαν.

Κανείς δεν τους αντιλήφθηκε παρά μόνο ένα παιδί που φώναξε από μακριά κλαίγοντας «δείτε, φεύγουν» και η μάνα του με μια αυστηρή κίνηση το πρόσταξε να συνεχίσει να κοιτάζει το ωραίο θέαμα που του προσέφεραν τα φιλεύσπλαχνα σκιάχτρα και να μην μπλέκεται στις δουλείες των μεγάλων.

Και η παράσταση συνεχίστηκε με άφθονο κέφι, νεύρο και χαρά.

Η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, έζησε μαζί με την οικογένειά της από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχει ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής της και το αγαπά, αυτόν το χρόνο που πέρασε έγραψε 13 διηγήματα και ευχαριστεί θερμά το Taλκ που θα δημοσιεύει ένα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Για να μην ξεχάσει κάνεις. Για το Μάτι.