«Φέτος όχι στη Βηθλεέμ, όχι. Φέτος θα γεννηθώ στο Μάτι. Μέσα σε ένα καμένο σπίτι, εκεί θα στριμωχτεί η φάτνη μου. Φέτος δεν θα μου φέρουν δώρα οι Μάγοι, ούτε θα περιμένουν έξω από την καλύβα οι ποιμένες. Άνθρωποι! Άνθρωποι πληγέντες που στέκονται ξανά με κόπο στα πόδια τους θα καθίσουν κοντά μου. Αυτούς θέλω να με υποδεχτούν πρώτοι φέτος. Σε αυτούς θα φανεί το αστέρι της ελπίδας, της αγάπης και της αναγέννησης.

Και όταν περάσουν επτά ημέρες, θα κατέβω στη θάλασσα που κατάπιε τις κραυγές του τρόμου και θα βαπτιστώ. Και αυτή θα ξεπλυθεί από το αίμα και τον καπνό που ρούφηξε μέσα της».

Αυτά είπε ο Χριστός και κατευθύνθηκε προς το Μάτι, περιμένοντας να γεννηθεί.

Ξανά.

Η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, έζησε μαζί με την οικογένειά της από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχει ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής της και το αγαπά, αυτόν το χρόνο που πέρασε έγραψε 13 διηγήματα και ευχαριστεί θερμά το Taλκ που θα δημοσιεύει ένα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Για να μην ξεχάσει κάνεις. Για το Μάτι.