Συνήθως, και για να εντυπωσιάσω, όταν ήθελα να δείξω σε κάποιον φίλο μου Αθηναίο για πρώτη φορά την περιοχή μας, τον πήγαινα για καφέ ή για ποτό στον «Φάρο».

Στον «Φάρο» έχω κάνει τα πιο δυνατά τρανταχτά γέλια μου, αλλά θυμάμαι και ένα βράδυ του Αυγούστου, να είναι γεμάτος κόσμο και εμείς, μια παρέα περίπου δέκα άτομα, πιτσιρίκια τότε, πάνω στην πρώτη νιότη μας, να έχουμε πιάσει μια συζήτηση για τον Θεό και την πίστη και τα αίματα να έχουν ανάψει σε σημείο να γυρίζουν και να μας κοιτούν από τα διπλανά τραπέζια.

Στον «Φάρο» πήγα και Εκείνον όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκε τον όμορφο τόπο μας και μετά την διασταύρωση της Ραφήνας συνέχισε ευθεία αντί να στρίψει ως συνήθως δεξιά προς το λιμάνι. Ενθουσιάστηκε και έκτοτε ερχόταν μέρα παρά μέρα να με δει στο γνωστό μας στέκι, πια.

Είχαμε γίνει θαμώνες και εκείνος έτσι ξανθός όπως είναι, τον περνούσαν συχνά για τουρίστα που έμενε στο διπλανό ξενοδοχείο.

Το ένα καλοκαίρι έφερε το άλλο και ένα βράδυ, όπως είχαμε καθίσει στον «Φάρο» και πίναμε daiquiri φράουλα δίχως να μιλάμε πολύ, ζαλισμένοι από το ρούμι, με ρώτησε διστακτικά και λίγο μεθυσμένα αν θα ήθελα να περάσω την ζωή μου μαζί του.

Θυμάμαι έπαιζε ένα τραγούδι του Neil Sedaka, το “You mean everything to me”, και επικρατούσε μια γλυκιά καλοκαιρινή ησυχία, με μόνο τα τριζόνια και το κύμα να παρεμβάλλονται της μουσικής.

Συνεχίσαμε για πίτσα στην Pizza Ένα και το καλοκαίρι εκείνο έμεινε στην μνήμη μας ως ένα από τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της ζωής μας.

Από εκείνο το βράδυ το Μάτι μετατράπηκε στο σύμβολο της κοινής μας ζωής.

Εκείνος, ένας Αθηναίος γκάγκαρος και εγώ μια Εξαρχειώτισσα από τη Νέα Μάκρη, κάναμε πατρίδα της σχέσης μας το Μάτι. Βρήκαμε το σημείο αναφοράς μας.

Όταν ήμουν έγκυος στον γιο μας με πήγαινε για χυμό πορτοκάλι στον «Φάρο» και με φωτογράφιζε με την κοιλιά μου φουσκωμένη ενώ εγώ ζήλευα που δεν μπορούσα να πιω daiquiri φράουλα όπως εκείνος.

Κάνα δυο καλοκαίρια αργότερα η παρέα μας μεγάλωσε και πλάι μας, χαζεύοντας την θάλασσα, στο καροτσάκι του καθόταν το μωρό μας.

Μας κοιτούσα και ήμουν σίγουρη πως ο παράδεισος βρίσκεται σε ένα παραλιακό μέρος κάπου ανάμεσα στην Ραφήνα και τη Νέα Μάκρη. Για τους πιο υποψιασμένους, λίγο πριν από τον Άγιο Ανδρέα και για τους γνώστες, κάτω από τον Νέο Βουτζά, πριν από την Αμπελούπολη, μετά τη στροφή του «Βασίλη».

Στις 23 Ιουλίου ήμασταν εκεί. Η φωτιά μας βρήκε στην Λεωφόρο Μαραθώνος να παρακαλούμε τις αρχές να μας αφήσουν να πάμε προς τη Νέα Μάκρη και όχι προς την παραλία του Ματιού, όπως μας υποδείκνυαν. Για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή, αρνούμασταν  να κατέβουμε προς τον «Φάρο». Για πρώτη φορά, φοβηθήκαμε τον κοινό μας τόπο.

Καταλήξαμε με το παιδί μας στην αγκαλιά στην παραλία του Μαραθώνα, στο ύψος του Golden Coast, να βλέπουμε από μακριά τις φλόγες να βουτούν στην θάλασσα και ξέραμε πως όταν όλη αυτή η λαίλαπα θα έσβηνε, θα άφηνε πίσω της ένα άλλο, διαφορετικό Μάτι. Ξέραμε πως ήμασταν τυχεροί που είχαμε γλιτώσει από τις πύρινες γλώσσες που είχαν καταπιεί τόσο άτυχο κόσμο, αλλά η θλίψη για την πατρίδα της σχέσης μας που πληγώθηκε τόσο βαριά, μας έκανε να αισθανόμαστε χαμένοι και μικροί.

Το καλοκαίρι πλησιάζει και εγώ γράφω αυτές τις αράδες αναζητώντας τρόπους για να βοηθήσω τον τόπο μας που καταστράφηκε και παλεύει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Προσπαθώ να ξεριζώσω από τα αυτιά μου τις φωνές και τα κλάματα εκείνης της ημέρας, αλλά είναι μάταιο. Εύχομαι να μπορούσα να φέρω έστω για μια ώρα πίσω τους άδικα χαμένους συνανθρώπους μας που έφυγαν τόσο τραγικά και άδικα. Προσεύχομαι να έχουν βρει λίγη γαλήνη και παρηγοριά οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στον όλεθρο και ντρέπομαι όταν λέω ότι στεναχωριέμαι γιατί η μόνη απώλεια που είχα εγώ ήταν μόνο κάποιες πολύτιμες αναμνήσεις.

Και έτσι πέφτω με τα μούτρα στην ανάγκη, χώνομαι ολόκληρη στην βοήθεια και γίνομαι ασπίδα για την πατρίδα της σχέσης μου: το Μάτι μου, το Μάτι μας, το Μάτι όλου του κόσμου. Το Μάτι που όταν κλείνω τα μάτια μου και το φέρνω στο νου μου, μυρίζω τα γιασεμιά από τους κήπους του με τα φερ φορζέ και τα φαναράκια μανιτάρια. Εκεί που ο αέρας φέρνει από ένα κασετοφωνάκι ένα παλιό τραγούδι να ακούγεται αχνά.

Μάλλον είναι το “Υou mean everything to me”…

Η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, έζησε μαζί με την οικογένειά της από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχει ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής της και το αγαπά, αυτόν το χρόνο που πέρασε έγραψε 13 διηγήματα και ευχαριστεί θερμά το Taλκ που θα δημοσιεύει ένα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Για να μην ξεχάσει κάνεις. Για το Μάτι.