Ένα κοριτσάκι 13 χρόνων, χωρίς μπαμπά και με μαμά σε κλινική, και ένα αγόρι αλβανικής καταγωγής που δουλεύει σε στάνη και συστήνεται διαδικτυακά σαν d.j. αγαπιούνται μέσω face book και αποφασίζουν να ζήσουν τον έρωτά τους καταφεύγοντας σε βουνά και λαγκάδια. Αν ήταν κινηματογραφική ταινία όλοι θα τη χαρακτηρίζανε «μια ρομαντική ιστορία με κοινωνικά μηνύματα». Αν ήταν αισθηματικό μυθιστόρημα μπορεί να είχε τίτλο Έρωτας στο Παγγαίο και να προκαλούσε πολλά κρυφά δάκρυα. Δεν ήταν όμως. Συνέβη πραγματικά.

Και επειδή συνέβη πραγματικά όλοι είχαν κάτι κακό να πουν. Περί «Αλβανών απαγωγέων», περί «παιδεραστών», περί «επικίνδυνου facebook». «Θα ξαναφύγω», είπε το κοριτσάκι μόλις επεστράφη στην «οικογενειακή εστία». Αυτή η δήλωση όμως πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, μέσα στα κλισέ για το «ξελογιαστικό» Ίντερνετ και τους «ασύδοτους» ξένους. Έφυγε, κι αυτό βεβαίως και θα μπορούσε να είναι καταστροφικό, γιατί άκουσε δυο γλυκές κουβέντες, είδε κάποιον που προφανώς της άρεσε παραπάνω από τους γύρω της, γιατί βρήκε συντροφιά, γιατί κυρίως ήθελε να φύγει. Ούτε το Ίντερνετ είναι φτιαγμένο για να ξελογιάζει – ένα εργαλείο πολύ χρήσιμο είναι που από μας εξαρτάται τι θα το κάνουμε, ούτε ο «φωτεινός παντογνώστης», ούτε ο «δράκος».  Ούτε τα ξένα αγόρια έχουν κάτι κακό στο μυαλό τους – μπορεί απλώς να ερωτεύονται ή να θέλουν να «φύγουν» και αυτά παριστάνοντας, έστω στα ποστ τους, πως είναι κάτι πιο λαμπερό από βοσκός.

Ναι, αλλά αν συνέβαινε αυτό στο δικό μας παιδί; Αν συνέβαινε στο δικό μου, θα φρίκαρα, κατ’ αρχάς, από ενοχές. Για το «θέλω να φύγω», που είναι το πραγματικά επικίνδυνο. Για όλα τα άλλα υπάρχουν κουβέντες, συζητήσεις, τρόποι προστασίας, χάδια δικά μας τα οποία πρέπει να έχουν προηγηθεί…