Μαρίνα Σάττι – Με την ευγενική παραχώρηση της Walnut Entertainment
Η Μαρίνα Σάττι είναι η φωνή της Άριελ στη νέα, φιλόδοξη και εντυπωσιακή live-action ταινία της Disney Η Μικρή Γοργόνα που, σε σκηνοθεσία του οραματιστή Rob Marshall, έρχεται να πλημμυρίσει με τραγούδι, συναίσθημα, χρώμα και περιπέτεια τη μεγάλη οθόνη σε μια διαφορετική υπερπαραγωγή για μικρούς και μεγάλους! Συναντήσαμε τη Μαρίνα και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τους… ατίθασους χαρακτήρες, τον ρατσισμό, τη διαφορετικότητα και την κοινωνική αλλαγή.
Αγαπημένη Μαρίνα, μετά τη Βαϊάνα, επανέρχεσαι στην Disney και στις μεταγλωττίσεις, τούτη τη φορά δίνοντας φωνή στη νέα Μικρή Γοργόνα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
H αλήθεια είναι ότι μετά τη Βαϊάνα είχα πει ότι δεν θα ξαναέκανα κάποια άλλη μεταγλώττιση, γιατί είχα αγαπήσει πάρα πολύ και την ταινία και τον χαρακτήρα της ηρωίδας. Αλλά όταν ήρθε αυτή η πρόταση να κάνω τη μικρή γοργόνα που στην πρωτότυπη αμερικανική εκδοχή της είχε παιχτεί από τη Χέιλι Μπέιλι, δεν μπορούσα να πω όχι. Πέραν της υψηλής καλλιτεχνικής αξίας που έχει και η ταινία και τον τρόπο που έχει ερμηνεύσει τον ρόλο η συγκεκριμένη ηθοποιός, θεωρώ ότι η επιλογή αυτού του cast αποτελεί και ένα ισχυρό κοινωνικό statement. Συμβολίζει το “νέο”, την αλλαγή, την εγκαθίδρυση νέων προτύπων και την κατάργηση των παλαιών μοντέλων πάσης φύσεως.
Και λόγω της προσωπικής μου ιστορίας και της καταγωγής μου -μεγαλώνοντας με πατέρα Σουδανό- από μικρή ένιωθα ότι η διαφορετικότητά μου με κρατούσε στο περιθώριο. Με έκανε να αισθάνομαι πως μένω εκτός και πως δεν ήμουν αποδεκτή. Οπότε για μένα είναι πολύ σημαντικός ο συμβολισμός και το μήνυμα που περνάει αυτή η ταινία και αισθάνομαι μεγάλη χαρά, τιμή και μεγάλη υπερηφάνεια που έδωσα τη φωνή μου σε αυτή την Άριελ, μια Άριελ διαφορετική από τις γοργόνες που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε ως τώρα.
Θα επανέλθουμε στο θέμα της διαφορετικότητας, αλλά πρώτα θα ήθελα να ρωτήσω ποια είναι η σχέση σου με το παραμύθι της Μικρής Γοργόνας, που έγραψε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και είναι, αν μη τι άλλο, κλασικό. Σ’ το διάβαζαν όταν ήσουν παιδί; Είχες δει την πρώτη ταινία, το animation του 1989; Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο της ιστορίας;
Είχα δει την πρώτη ταινία, ναι, μαζί με τη μαμά μου, και θυμάμαι ότι είχα συγκινηθεί. Φαντάζομαι -μια και ήταν η πρώτη μου φορά στον κινηματογράφο- το μέγεθος της οθόνης και ο κινηματογραφικός ήχος και η μουσική που ερχόταν “από παντού” έκαναν την εμπειρία ακόμα πιο έντονη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μελωδία που τραγουδούσε η μικρή γοργόνα όταν η Ούρσουλα της έπαιρνε τη φωνή. Και τη θυμόμουν αυτή τη μελωδία από τότε μέχρι και πριν λίγο καιρό που ήρθε η ώρα να την τραγουδήσω εγώ στο στούντιο, ως Άριελ, πλέον.
Αλήθεια, προτιμάς τις κλασικές animation ταινίες ή τα live-action, που είναι μια σχετικά νέα τάση της Disney στα remakes των κλασικών της ταινιών;
Προτιμώ τα animation. Θεωρώ ότι διατηρούν ένα μαγικό στοιχείο, παραμυθένιο που δεν έχουν οι ταινίες live-action. Αλλά αυτή τη φορά που καταπιάστηκα με αυτή την ταινία και πέρασα ώρες δουλεύοντας πάνω στη μεταγλώττιση, παρατήρησα πόσο εντυπωσιακό είναι όλο αυτά που έχουν πετύχει από άποψη τεχνολογίας. Το πώς κατάφεραν να χτίσουν αυτόν τον κόσμο κάτω από το νερό, στον βυθό, τα ψάρια που κολυμπάνε, τα φυτά, την κίνησή τους, την ουρά της γοργόνας, το σώμα της τα μαλλιά της όταν κολυμπάει – είναι πραγματικά πάρα πολύ εντυπωσιακό…
Βρίσκεις κοινά σημεία μεταξύ της Άριελ και της Μαρίνας;
Σίγουρα ταυτίζομαι στο κομμάτι του ότι παρότι της λένε ότι αυτοί είναι οι κανόνες και τέλος πάντων ότι “έτσι γίνονται τα πράγματα από παλιά” εκείνη ακολουθεί την καρδιά της και τη δική της φωνή που την οδηγεί να κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Έχω αυτό το ατίθασο στοιχείο στον χαρακτήρα μου, όπως η Άριελ. Όπως λέει κι ένα παλιό μου τραγούδι “κόντρα σ’ όλους τους ανέμους και τον άστατο ουρανό” θα ακολουθήσω αυτό που πάντα πιστεύω κι αισθάνομαι, ακόμα κι αν πολλές φορές μπορεί να είναι ένας πιο δύσκολος δρόμος που εμπεριέχει ρίσκο. Θέλει ρίσκο για να ανοίξει κάποιος καινούργιους δρόμους και να χτίσει καινούριους κόσμους. Χρειάζεται ρίσκο για να φύγεις μακριά από την πεπατημένη – η οποία σίγουρα ενέχει μια ασφάλεια, ακριβώς επειδή είναι “πεπατημένη”.
Το ίδιο αισθάνομαι και προσπαθώ να κάνω και μέσα από τη δική μου πορεία σαν Μαρίνα. Να πειραματίζομαι και να τολμάω. Προτιμώ να περπατήσω έναν δρόμο που δεν ξέρω που θα με βγάλει -ακόμα κι αν με βγάλει σε αδιέξοδο- παρά την πεπατημένη που ξέρω ότι θα με βγάλει κάπου που δεν θέλω να πάω στα αλήθεια. Για μένα μόνο έτσι έχει ενδιαφέρον η διαδρομή…
Πώς θα έπραττες αν ήσουν στη θέση της; Υπάρχει κάτι με το οποίο θα αντάλλασσες τη φωνή σου;
Κι εγώ στη θέση της το ίδιο θα έπραττα… Η φωνή μας δεν είναι μόνο – πώς να το πω… δεν είναι μόνο ο ήχος που βγάζουμε μέσα απ’ το στόμα μας, αλλά είναι οι ιδέες μας, είναι η έκφρασή μας, και είναι ο τρόπος να επικοινωνούμε την άποψή μας… Ακόμα και αν έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσω να τραγουδάω, νομίζω ότι δε θα σταματούσα ποτέ να δημιουργώ και να εκφράζω με δύναμη και θάρρος την άποψή μου, την αισθητική μου και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου. Θα έβρισκα ένα άλλο μέσον να πω αυτά που θέλω.
H ταινία είναι ένα υπέροχο μιούζικαλ. Ποια τραγούδια θα ακούσουμε και θα αγαπήσουμε, παρακολουθώντας τη; Γιατί και ξαναδουλεύτηκαν τα κομμάτια του 1989 και έχουν προστεθεί και τρία καινούργια.
Ακριβώς! Είναι όλα αυτά τα γνωστά τραγούδια που ξέρουμε από την παλιά ταινία, αλλά υπάρχουν όντως και κάποια νέα. Στον δικό μου ρόλο, της γοργόνας, υπάρχει μόνο ένα καινούργιο τραγούδι.
Μια ερώτηση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να κάνω, αλλά δυστυχώς χρειάζεται. Την κάνω, λοιπόν, μήπως και κάποτε αλλάξει αυτός ο κόσμος: Υπάρχει αντίδραση από μερίδα του αμερικανικού κοινού, αλλά εντόπισα και κάποια πρώτα δείγματα στο ελληνικό κοινό, για το χρώμα του δέρματος της μικρής γοργόνας, που είναι μαύρο. Γιατί τέτοια αντίδραση στη woke κουλτούρα, που συχνά αντιμετωπίζεται ως κάτι αρνητικό;
Βασικά, ένας από τους λόγους που αποφάσισα να κάνω αυτήν την ταινία ήταν και η επιλογή της νέας εικόνας για αυτόν τον -κατά τα άλλα καθιερωμένο μέσα στα χρόνια- χαρακτήρα της γοργόνας.
Είχα δει το τρέιλερ της Μικρής Γοργόνας στο ίντερνετ, πέρυσι, πολύ πριν μου προτείνουν να κάνω αυτόν τον ρόλο και πραγματικά είχα συγκινηθεί. Στη συνέχεια διάβασα όλα αυτά τα σχόλια και τον αρνητισμό που ακολούθησε για την επιλογή της συγκεκριμένης ηθοποιού για αυτόν τον ρόλο κι αυτό με είχε κάνει να θυμώσω. Και γι αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ήθελα “με τα μπούνια” να κάνω αυτόν τον ρόλο, κι ένιωσα μεγάλη τιμή μου που με επέλεξαν. Αυτήν η ταινία, πέραν της καλλιτεχνικής αξίας που έχει, συμβολίζει την αλλαγή.
Απ’αρχής της ανθρωπότητας, οτιδήποτε το διαφορετικό διαταράσσει την “κανονικότητα” και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν μια απειλή. Όμως είμαστε σε μια εποχή που επιτέλους έχει αρχίσει και δίνεται χώρος στο διαφορετικό. Νομίζω στο τέλος, όλοι εκείνοι που αρχικά ήταν αρνητικοί γι’ αυτό το cast, όταν θα δουν την ταινία και ακούσουν τη φωνή αυτής της κοπέλας, θα καταλάβουν ότι ήταν η πιο σωστή γοργόνα που θα μπορούσαν να επιλέξουν και ότι κέρδισε αυτόν τον ρόλο με το ταλέντο της και με το “σπαθί” της!
Όπως προανέφερες, έχεις δεχτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, λόγω της καταγωγής και του χρώματος του μπαμπά σου. Τι θα έλεγες σε γονείς που τα έχουν βάλει με τις επιλογές της Disney (όχι μόνο σε αυτή, αλλά σε πολλές ταινίες) και συνειδητά δεν πάνε τα παιδιά τους να τις δουν;
Τι είδους μήνυμα μπορεί να περνάει στο παιδάκι όταν ο γονιός του δεν το πάει να δει μια ταινία επειδή η πρωταγωνίστρια είναι μαυρούλα; Ποιος γονέας δεν θέλει να βοηθήσει το παιδί του να μεγαλώσει και “μέσα του” εκτός από “έξω του”, να το προετοιμάσει να γίνει μέλος αυτής της κοινωνίας που αλλάζει, να είναι γενναιόδωρο, να δίνει χώρο στη διαφορετικότητα, να σέβεται όλους τους ανθρώπους ώστε να μπορεί κι εκείνο να λάβει σεβασμό από τους γύρω του, αντίστοιχα, και να γίνει το καλύτερο που μπορεί να είναι;
Η διαφορετικότητα δεν εμφανίζεται είναι μόνο στο χρώμα, στην καταγωγή, στη θρησκεία, στην κοινωνική καταβολή του ή στην σεξουαλικότητα. Ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να βιώσει την απόρριψη για τον οποιοδήποτε λόγο δεν ακολουθεί τα “πρότυπα” και τα κουτάκια: είτε επειδή κάποιος μπορεί να είναι άντρας σε μία δουλειά που συνήθως προσλαμβάνουν γυναίκες, είτε επειδή είναι γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, είτε λόγω της σωματοδομής -του ύψους ή του βάρους του- ή της εμφάνισής του, είτε επειδή μπορεί να έχει κάποιο θέμα υγείας ή κάποιο κινητικό πρόβλημα…Η καλλιέργεια για τον σεβασμό στον Άνθρωπο είναι κάτι που μας αφορά όλους. Και αργά ή γρήγορα θα το βρούμε όλοι μπροστά μας -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Όταν είμαστε παιδιά, ακούμε πολλές κουβέντες. Για τον οποιοδήποτε λόγο: “Α, είσαι πολύ κοντός, πολύ ψηλός, πολύ παχουλός, πολύ αδύνατος, φοράς γυαλιά, φοράς σιδεράκια, φοράς τα τάδε παπούτσια, δεν φοράς το τάδε ρούχο…”
Εγώ, λόγω και της δικής μου «ενοχής» και «ανασφάλειας» που είχα λόγω της διαφορετικότητάς μου και του χρώματος του δέρματός μου, του επιθέτου μου, του ότι ο μπαμπάς μου ήταν μαύρος, κάποια σχόλια που άκουσα μικρή τα είχα κρατήσει για χρόνια μέσα μου και με επηρέαζαν…και τα έπαιρνα προσωπικά.
Τώρα θυμάμαι, όταν μεγάλωνα, να μου λένε, όμως, και άλλα: “Πω πω, τι όμορφο μελαχρινό δέρμα που έχεις”, “εσύ είσαι έτσι φυσικά μαυρισμένη, ενώ άλλοι πάνε και κάθονται ώρες κάτω απ’ τον ήλιο να μαυρίσουν και προσπαθούν να έχουν ηλιοκαμένο δέρμα, σαν το δικό σου…”, “ζηλεύω το χρώμα σου…” Αλλά αυτά τα κομπλιμέντα δεν τα κρατούσα μέσα μου – τα άφηνα να περνάνε. Από την αγωνία μου να είμαι αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο, άκουγα μόνο τα αρνητικά σχόλια κι άφηνα τα θετικά να περνάνε…
Μέσα από τη δημόσια έκθεση που απέκτησα μέσω της μουσικής, στην αρχή με στεναχωρούσαν πολύ τα αρνητικά που μπορεί να διάβαζα. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα και λέω “Κάτσε, ρε παιδί μου, εγώ γιατί δίνω τόση σημασία στα αρνητικά, όταν υπάρχουν πολύ περισσότερα θετικά σχόλια για αυτό που κάνω; Όταν υπάρχει κόσμος που φεύγει απ’ το σπίτι του και πληρώνει εισιτήριο για να έρθει να με δει στις συναυλίες μου; Όταν υπάρχει κόσμος που μου στέλνει μηνύματα και μου εκφράζει την υποστήριξή του σε καθημερινή βάση; Μέσα από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, έμαθα να εστιάζω στα θετικά, να ταυτίζομαι με αυτό το πρόσημο, να πιστεύω στον εαυτό μου και να αισθάνομαι αυτοπεποίθηση ότι είμαι στον σωστό δρόμο και ότι “όλα θα γίνουν”…
Τέλος, υπάρχει κάτι άλλο που θέλεις να μοιραστείς με τους αναγνώστες του Τaλκ, τόσο σχετικά με την εμπειρία σου από τη συμμετοχή στην ταινία, όσο και για τα μελλοντικά σου σχέδια;
Μέσα από τη διαδικασία του πρώτου μου δίσκου “ΥΕΝΝΑ”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2022, έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τη δημιουργική διαδικασία και για τον εαυτό μου. Όλα αυτά, και κάποια καινούργια πράγματα που ετοίμαζα τους τελευταίους μήνες, θα τα δείτε να ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή της Τεχνόπολης στις 10 Ιουλίου. Είναι η πρώτη μου προσωπική συναυλία στην Τεχνόπολη και ανυπομονώ πολύ γι’αυτήν την εμπειρία!
Όσο για την ταινία της Μικρής Γοργόνας, για μένα ήταν μια πραγματική πρόκληση, γιατί είχα πάρα πολύ καιρό να τραγουδήσω με αυτόν τον τρόπο. Ξεκίνησα μαθήματα τραγουδιού, πολύ εντατικά, και προσπάθησα να μπω σε μία πιο “αθλητική κατάσταση”, για να μπορώ να αντεπεξέλθω στα συγκεκριμένα δεδομένα. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον σκηνοθέτη και όλα τα παιδιά στο Studio Sierra, που λόγω της πολυετούς εμπειρίας τους πάνω στο αντικείμενο με βοήθησαν να φέρω αυτόν τον ρόλο εις πέρας, όσο καλύτερα μπορούσα, και μουσικά και υποκριτικά. Νομίζω ότι έχουμε πετύχει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα και ανυπομονώ να τη δείτε κι εσείς την ταινία και να την απολαύσετε όσο κι εμείς μέσα στη διαδικασία της δημιουργίας της!
Δείτε εδώ την παρουσίαση της ταινίας.
