“Η ατμομηχανή του χρόνου” θα έπρεπε να έχει διαβαστεί στη Χαλκίδα, την πρωταγωνίστρια πόλη, καθώς θα με φύσαγε το θαλασσινό αγέρι και θα χάζευα τα τρελά νερά σε κάποιο από τα καφέ με θέα τη γραφική παλιά γέφυρα· ή στο ιστορικό ξενοδοχείο Lucy· ή στον παλιό σταθμό των τρένων. Όταν ήρθε στα χέρια μου υπολόγισα ότι σε περίπου έναν μήνα θα μπορέσω να βρεθώ στην πρωτεύουσα της Εύβοιας και θα μπορέσω να το απολαύσω εκεί όπου γράφτηκε. Από την άλλη, όμως, δεν ήθελα να περιμένω τόσο, μια και είχα περιέργεια να δω τη δουλειά του Πέτρου Χριστούλια και ως συγγραφέα και όχι μόνο ως εικονογράφου-κομίστα [τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικός και ευφυέστατος και ως γραφιάς].

Εντωμεταξύ, και η υπόθεση μου είχε κινήσει την περιέργεια, επομένως το διάβασα στην κρεβατοκάμαρά μου στο Παγκράτι, καθώς με φύσαγε το ερκοντίσιον και χάζευα το ταβάνι… Καλώς δεν περίμενα, γιατί πέρασα μια απολαυστική ώρα. Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά για την υπόθεση, επομένως θα χρησιμοποιήσω τα όσα γράφει το οπισθόφυλλο και θα τα διανθίσω λιγάκι, χωρίς να σας χαλάσω τις εκπλήξεις που κρύβονται στις σελίδες του. H παιδική περιέργεια οδηγεί τον Άλκη και τη Φωτεινή, δύο αδέρφια που ζουν σε μια μικρή παραλιακή πόλη, να παρακολουθήσουν έναν μυστηριώδη κύριο μέχρι τον παλιό σταθμό. Ο κύριος αυτός, σαν βγαλμένος από μιαν άλλη εποχή, επισκέπτεται δυο φορές την εβδομάδα τη γριά γειτόνισσά τους και η όλη στάση του μοιάζει πολύ περίεργη…

Στον παλιό σταθμό των τρένων, λοιπόν, θα ξεκινήσει η φανταστική περιπέτεια των δυο παιδιών, που θα τα οδηγήσει πίσω στον χρόνο. Μπορώ να αναφέρω, γιατί είναι ζωγραφισμένος στο οπισθόφυλλο, ότι ο εισπράκτορας του τρένου στο οποίο θα επιβιβαστούν είναι ζόμπι. Ή, τέλος πάντων, μοιάζει με ζόμπι, γιατί είναι ουσιαστικά άκακος. Τα παιδιά, χάρη στην αδρεναλίνη που κυλάει στο αίμα τους, του ξεφεύγουν μέσα σε ένα παλιό βαγόνι και κατεβαίνουν ακριβώς στο ίδιο μέρος, μα πάνω από 60 χρόνια πριν.

Κι έτσι βρίσκονται χαμένα στα φίφτις της Χαλκίδας, τα οποία ο δημιουργός αναβιώνει με απίστευτη ζωντάνια, και ανακαλύπτουν τη μαγεία του παράξενου μέρους όπου ζουν. Φυσικά, αποκτούν κάποιους απρόσμενους φίλους, όπως τη μικρή Ελενίτσα, τον Κλέωνα, έναν τυπικό δημόσιο υπάλληλο, υπεύθυνο για την περιπέτειά τους, τη Βενετία, μια νεαρά Χαλκιδαία καλλονή και τον κυρ-Παναγιώτη, τον ψαρά. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που τα αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά: Το ζόμπι-εισπράκτορας που προαναφέρθηκε, ένας ναύτης που είχε σκοπιά στη γέφυρα, ένας χαρτογιακάς τμηματάρχης, μια περίεργη σπιτονοικοκυρά… Μα δεν τους δίνουμε καμιά σημασία, γιατί υπάρχουν ουσιαστικά ερωτήματα προς επίλυση και δεν μπορούμε να χάνουμε τον χρόνο μας με γραφικούς χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπήδησαν από τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο και δεν μπορούν να αντιληφθούν την ώσμωση παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος.

Τι συμβαίνει με την παλίρροια στη Χαλκίδα και πώς σχετίζεται με το φεγγάρι; Πώς ένα γραφικό χωριό εξελίχτηκε σε μια πόλη με πολυκατοικίες; Πότε ήταν πιο όμορφο και πιο φιλικό προς τα παιδιά; Ποιες υποσχέσεις δε γίνεται να μην τηρηθούν με κάθε κόστος; Αντιμετωπίζεται η μοναξιά; Υπάρχουν φάλαινες στον Ευβοϊκό; Είναι δυνατόν ένα παροπλισμένο τρένο να πηγαινοέρχεται στον χρόνο δυο φορές την εβδομάδα; Κι αν ναι, αυτό θα συμβαίνει για πάντα;Ο Πέτρος Χριστούλιας, άριστος γνώστης της πόλης μια και γεννήθηκε και ζει εκεί, πλέκει μια κλασική ιστορία/περιπέτεια με στοιχεία fantasy, χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή τρομακτικός και, ακροβατώντας μεταξύ χτες και σήμερα, οδηγεί τους μικρούς αναγνώστες να στοχαστούν πάνω στις έννοιες του χρόνου, της ιστορίας, της πόλης, της φιλίας, της υπόσχεσης, του έρωτα, αλλά και πάνω σε έννοιες που δεν επιδέχονται εξηγήσεις και κάνουν το παραμύθι του ακόμα πιο μαγικό.

Εντωμεταξύ, καθώς η υπόθεση βαίνει προς το τέλος της, συμβαίνει άλλο ένα, μεταξύ πολλών, παρανόρμαλ φαινόμενο, με ένα απρόσμενο από μηχανής…πλάσμα να δίνει τη λύση εκεί που φαίνεται πως η ευκαιρία των παιδιών να επιστρέψουν στο μέλλον (και παρόν τους) χάθηκε για πάντα. Το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο με οδήγησε, πριν τελειώσω την ανάγνωση, να το ψάξω. Κάτι με γαργάλησε σε αυτό που διάβασα και πράγματι ανακάλυψα πως ό,τι περιγράφει ο Πέτρος, αν και μοιάζει αδύνατο, έχει συμβεί. Ο ίδιος αναφέρει τα πάντα στο παράρτημα και μας δίνει την ώθηση να αναζητήσουμε επιπλέον πληροφορίες, αν θέλουμε. Θέλω πάρα πολύ να βάλω εδώ μερικά ντοκουμέντα, αλλά δεν θα το κάνω. Έχει πάντως πολύ ενδιαφέρον, όπως και η ιστορία του ξενοδοχείου Lucy.

Τα δε ασπρόμαυρα σκίτσα του Πέτρου είναι αναγνωρίσιμα, φωνάζουν “Χριστούλιας”-κομίστας, φωνάζουν “Χριστούλιας”-εικονογράφος. Αλλά “Η Ατμομηχανή του Χρόνου” δεν είναι κόμικ (αν και από κόμικ ξεκίνησε ως concept), δεν είναι εικονοβιβλίο, δεν βασίζεται σε αυτά για να προαγάγει την αφήγηση. Απλώς τα δέχεται φιλόξενα στις σελίδες της για να δώσουν μορφή και να συμπληρώσουν μια πανέξυπνη αφήγηση, που δημιουργεί τον “Χριστούλια”-συγγραφέα παιδικών βιβλίων.

Υ.Γ.1 Σας προειδοποιώ. Ενώ όλο το βιβλίο είναι γεμάτο σασπένς και γέλιο, με την τελευταία φράση θα βάλετε τα κλάματα.

Η Ατμομηχανή του Χρόνου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος.