Η Δανάη Δάσκα, κειμενογράφος και creative director στη διαφήμιση, συγγραφέας του βιβλίου 1000 τρόποι να στύψεις ένα λεμόνι και μητέρα του δίχρονου Φίλιππου, μιλάει στο Ταλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.

«Το πρωί με ξυπνάς με κλωτσιά, μου τραβάς και μετά τα μαλλιά, και μετά μου γελάς, λόγια λες τρυφερά και γεμίζεις τον κόσμο χαρά…» Με μια τέτοια διασκευή ξεκινάει η μέρα μου συνήθως. Με χεράκια και ποδαράκια που θέλουν γαλατάκι και μπανάνα και να «αβάσουμε βιβίο» στο μαύρο σκοτάδι… Η ώρα είναι συνήθως 6.30, ο Φίλιππος είναι 2 και κάτι και όσο υπάρχει δεν έχω ξαναχρειαστεί ξυπνητήρι, παρά μόνο για να μη χάσουμε καράβι. Σηκώνομαι και με καφέ, πάνες, πρωινά, βρώμη παντού, διάφορα «μη, αγάπη μου» και «δεν σκαρφαλώνουμε στον νεροχύτη, παιδί μου», έρχεται η μέρα κανονικά. Ευτυχώς, με τον παιδικό σταθμό τα πάει αρκετά καλά, οπότε συνήθως μου φέρνει μόνος του τα παπούτσια και την τσάντα του. Μου λέει «να περάσεις τέλεια», στην αρχή του το έλεγα εγώ, και φεύγει καβάλα στους ώμους του μπαμπά του.

Εγώ άλλες φορές τρέχω να πάω γραφείο, άλλες συνδέομαι από το σπίτι, ως μαμά της καραντίνας και άρα της τηλεργασίας, και παράλληλα απλώνω κάποιο πλυντήριο ή φτιάχνω κάποιο αυτοσχέδιο φαλάφελ ή καροτοκεφτέ, σε μια προσπάθεια να φάει ο Φίλιππος όσπρια και παραπάνω λαχανικά. Σκοντάφτω σε παιχνίδια και παγούρια, βρίσκω μπανάνα εκεί που δεν έχει φτάσει ποτέ ξανά μια μπανάνα, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να βρίσκω και ένα καινούριο slogan, να διορθώνω ένα σενάριο, να δίνω όνομα σε ένα καινούργιο ποτό ή να προτείνω να εγκατασταθούν κούνιες σε στάσεις λεωφορείου. Δουλεύω στη διαφήμιση, εδώ και 15 χρόνια και αυτό με τις κούνιες έχει γίνει πραγματικότητα.  Όταν δεν δουλεύω από το σπίτι, πηγαίνω στο γραφείο ή σε κάποιο γύρισμα και κάπως νιώθω ότι ξαναμπαίνω στα παπούτσια μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το απόγευμα επιστρέφω σε μια ανοιχτή αγκαλιά που θέλει φαγητό, μουσική, ταινία, βόλτα, παιδική χαρά, δάσος, πολλά βιβλία που τα ξέρει απ’ έξω, με πρόσφατη προσθήκη το λεμόνι, όπως το λέει, το βιβλίο της μαμάς! Το 1000 τρόποι να στύψεις ένα λεμόνι είναι ένα βιβλίο που πρώτα το διαβάζεις και μετά το «γράφεις», το συνεχίζεις δηλαδή με νέες απίθανες ιδέες για να στύψεις λεμόνια, να βρίσκεις λύσεις, να βλέπεις τον κόσμο με πάρα πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να μη φτάνεις ποτέ σε αδιέξοδο. Με ένα λεμόνι μπορείς να ταξιδέψεις στις πιο ψηλές κορφές, σε μεγάλα μνημεία του κόσμου, στον βυθό με πρωταγωνιστές τους ξιφίες και τους αστερίες, στο διάστημα, αλλά και σε άλλα παραμύθια, που είναι γεμάτα στέμματα και δράκους και λύκους και μονόκερους κι άλλα πλάσματα που μπορούν να γίνουν λεμονοστύφτες! Μπορείτε να το παίξετε με αληθινό λεμόνι αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνουν λεμονάτα τα lego, τα μαξιλάρια, οι γωνίες των τραπεζιών και η άκρη του χαλιού.

Μετά έρχεται η ώρα του χορού, εκεί γύρω στις 20:00, που έξω δεν πας και μέσα τα έχεις κάνει μάλλον όλα. Χορεύουμε Λιλιπούπολη και όλα τα album του Τεμπέλη Δράκου, αλλά και Queen και Cure και Ξυλούρη και το soundtrack του Εφιάλτη των Χριστουγέννων, για να καλύψω κάπως το εύρος των παραδειγμάτων. Το αγαπημένο του, όμως, είναι το Children’s Songs του Chick Corea, που τον λέει φίλο μας. Όσο γίνεται, τα κάνουμε όλα εναλλάξ ή μαζί με τον μπαμπά του. Γύρω στις 21:00, έπειτα από μπανάκι, παπάκια, μια γκρίνια που περνάει με γαργάλημα ή με τίποτα, μπαίνουμε στη φάση του ύπνου. Έχουμε περάσει διάφορα στάδια: λίγους μήνες πριν του τραγουδούσα, τώρα του λέω ένα παραμύθι για τη μέρα που πέρασε και για το συννεφάκι που θα τον πάει στη χώρα των ονείρων και συνήθως απλώς σβήνει. Κάποιες φορές, όμως, διαβάζουμε και τη μισή βιβλιοθήκη του ξανά, με αγαπημένα του τη Χώρα των Τεράτων, του Maurice Sendak, και φυσικά το βιβλίο της μαμάς. Και τώρα είναι η ώρα για να γίνουν όλα, να μιλήσουμε, να δούμε σειρά, να δούμε φίλους, να κοιμηθούμε, να τσακωθούμε στα σχόλια των ειδήσεων, να κοιτάξουμε το κενό και να γράψουμε… Οι ώρες μετά τις 21:00 για τους νέους γονείς είναι αποθήκες πεπιεσμένων επιθυμιών, είναι όπως το φαγητό των αστροναυτών, ένα χάπι ελεύθερου χρόνου που πολλές φορές δεν έχεις κουράγιο καν να το πάρεις. Ο ύπνος κερδίζει τις περισσότερες μάχες, κάποιες φορές όμως μπορεί να πάρει τη ρεβάνς μια ωραία ταινία ή ακόμα καλύτερα μια ωραία συζήτηση. Βγαίνουμε ποτέ; Ναι, βγαίνουμε όσο επιτρέπει η τύχη κι η ενέργειά μας. Και προσπαθούμε να ταξιδεύουμε επίσης. Κάπως νομίζω στο τέλος όλα γίνονται. Εκτός απ’ το σιδέρωμα. Το σιδέρωμα δεν γίνεται, sorry.

Φωτογραφία: Γιώργος ΦραγκίσκοςΔιαβάστε: Δανάη Δάσκα, 1000 τρόποι να στύψεις ένα λεμόνι, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, εικονογράφηση: Χρύσω Χαραλάμπους