Ας υποθέσουμε ότι είστε από τα τυχερά ζευγάρια με παιδιά που έχουν ακόμα σεξουαλική ζωή! Τότε, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να σας «πιάσει στα πράσα» το παιδί σας. Τι πρέπει να κάνετε σε τέτοια περίπτωση, εκτός από το να κοκκινίσετε, να κρυφτείτε κάτω από τα σεντόνια και να προσευχηθείτε να ανοίξει η Γη να σας καταπιεί;

Το Τaλκ ρώτησε την κλινική ψυχολόγο κ. Σουζάνα Παπαφάγου πώς οφείλουν να διαχειριστούν οι γονείς την αμήχανη αυτήν κατάσταση.

Η κ. Παπαφάγου θυμάται ότι ένα βράδυ μια θεραπευόμενή της, που είχε γίνει μαμά πριν από 14 μήνες, την κάλεσε και της είπε με πανικό: «Ο γιος μου μας είδε να κάνουμε σεξ, κοιμάται στο απέναντι δωμάτιο από το δικό μας, ξύπνησε, σήκωσε το κεφάλι του και μας είδε». Εκείνη της απάντησε να… επιστρέψει στη «δουλειά της» και να κλείσει την πόρτα, ότι ο μικρός δεν είδε τίποτα και ότι, ακόμα και να είδε, ουσιαστικά δεν κατάλαβε τι είδε. Της τόνισε δε πως αν συνέχιζε να λειτουργεί με πανικό θα δημιουργούσε πραγματικά θέμα στο παιδί γιατί θα του έδινε πάτημα να ανησυχήσει εξαιτίας της δικής της έλλειψης ψυχραιμίας.

Αλλά αυτή ήταν μια μάλλον… εύκολη περίπτωση, καθώς το παιδί-αυτόπτης μάρτυρας ήταν πολύ μικρό. Κατανοούμε ότι είναι δύσκολο να αντιδράσουμε με ηρεμία σε μια τέτοια κατάσταση, πόσο μάλλον όταν τα παιδιά που μας πιάνουν επ’ αυτοφώρω είναι λίγο μεγαλύτερα και αντιλαμβάνονται ότι κάτι… πονηρό συμβαίνει πάνω στη συζυγική κλίνη.

Προφύλαξη

Είναι, πιστεύουμε, κατανοητό σε όλους ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι έτοιμα να προσεγγίσουν τη σεξουαλικότητα με τον ενήλικο τρόπο. Για τον λόγο αυτόν οφείλουμε να τα προφυλάξουμε, μη επιτρέποντάς τους να βλέπουν (ή να ακούν) ερωτικές σκηνές, πολλώ δε μάλλον με εμάς πρωταγωνιστές. Η πρώτη συμβουλή που δίνει η κυρία Παπαφάγου είναι να φροντίσουμε να μη μας πιάσει το παιδί. Με άλλα λόγια, να φροντίσουμε να κλειδώνουμε την πόρτα του δωματίου μας, εφόσον το παιδί μπορεί να μας προσεγγίσει την ώρα που κάνουμε έρωτα.

Αν παρ’ όλα αυτά η πόρτα δεν κλειδώνει και το παιδί μάς δει, θα πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι, να σκεπαστούμε με ηρεμία και να του ζητήσουμε, με πολύ ευγενικό τρόπο, να βγει από το δωμάτιο.

Αν το παιδί επιμένει και δεν απομακρύνεται, θα πρέπει κι εμείς να επιμείνουμε, πάντοτε πολύ ευγενικά, λέγοντάς του ότι θα είμαστε σύντομα κοντά του. Στην περίπτωση αυτήν, τουλάχιστον ο ένας από τους δύο μας, θα πρέπει να βγει, φυσικά ντυμένος, από το δωμάτιο και να πάει στον χώρο όπου βρίσκεται πλέον το παιδί, όχι για να απολογηθεί, αλλά για να ρωτήσει αν χρειαζόταν κάτι από εμάς εκείνη την ώρα που μπήκε στο δωμάτιο.

Αν δεν μας ρωτήσει…

Αν το παιδί μας δεν ρωτήσει τίποτα (παρ’ όλη τη βεβαιότητά μας ότι είδε και κατάλαβε τα πάντα) τότε ούτε εμείς του λέμε τίποτα. Το να μη θέλουν να ξέρουν τα παιδιά είναι όχι μόνο δικαίωμά τους, αλλά και ανάγκη τους. Οφείλουμε, λοιπόν, να συγκρατήσουμε την (μάλλον ενοχική) ανάγκη μας να του δώσουμε εξηγήσεις. Ας μην το ρωτάμε δε κάθε τρεις και λίγο αν είναι καλά ή αν θέλει να μας ρωτήσει κάτι. Το παιδί που δεν ρωτά, δεν ενδιαφέρεται (ή δεν θέλει να ενδιαφερθεί), διότι δεν είναι έτοιμο ψυχικά να επεξεργαστεί περισσότερο αυτά που είδε ή άκουσε. Η κ. Παπαφάγου μάς ρωτά ευθέως αν μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας τους γονείς μας να κάνουν έρωτα και υποθέτει ότι οι περισσότεροι εξ ημών, αν όχι όλοι, θα απαντήσουμε αρνητικά. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, γιατί να θέλει να φανταστεί κάτι τέτοιο ή να μάθει λεπτομέρειες περί αυτού το παιδί μας…

Αν μας ρωτήσει…

Αν πάλι το παιδί μάς ρωτήσει λεπτομέρειες σχετικά με όσα είδε, θα πρέπει να το καθησυχάσουμε πως ήταν φυσιολογικό, πως ήταν κάτι που γίνεται όταν τα ζευγάρια αγαπιούνται πάρα πολύ και πως ήταν κάτι που θα συμβεί και σε εκείνο όταν μεγαλώσει και βρει σύντροφο. Δεν του περιγράφουμε, βέβαια, όσα είδε με… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά του εξηγούμε ξεκάθαρα πως δεν είναι απαγορευμένο ή ανήθικο. Αν το παιδί επιμείνει να ρωτάει και να ζητάει να μάθει περισσότερα, επαναλαμβάνουμε τα ίδια, ίσως με διαφορετικά λόγια. Φυσικά, ρόλο παίζει και η ηλικία του παιδιού. Να ξέρετε δε ότι από την προεφηβεία και έπειτα, τότε που μέσα του θα ξέρει ότι οι γονείς του είναι σεξουαλικά ενεργοί, θα φροντίζει το ίδιο να αποφεύγει να πλησιάζει στο δωμάτιό σας, όταν βλέπει την πόρτα κλειστή.

Προσωπικός χώρος και χρόνος

Όπως σημειώνει η κ. Παπαφάγου, αν το παιδί μάς κάνει συχνές επισκέψεις και αν επιμένει να μη φεύγει όταν του ζητάμε να απομακρυνθεί, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ιδιαίτερα αν είναι μεγαλύτερο από 5 ετών, για ποιο λόγο δεν έχει μάθει να σέβεται τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο. Τις περισσότερες φορές την ευθύνη τη φέρουμε εμείς. Τα πιο μικρά παιδιά είναι πιθανό να μη γνωρίζουν τι θα πει προσωπικός χώρος και χρόνος και αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να τους το διδάξουμε, μαθαίνοντάς τους αρχικά να χτυπούν την κλειστή πόρτα, στο δωμάτιό μας ή στο μπάνιο, προτού μπουν μέσα. Φυσικά, ακριβώς το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς.

Κάθε πράγμα στον καιρό του

Η κ. Παπαφάγου αναφέρει ότι έχει συναντήσει γονείς που αναρωτιούνται γιατί είναι κακό να γνωρίζουν τα παιδιά τους λεπτομέρειες για τη σεξουαλική πράξη ή γιατί να τα… φοβίζουν κρύβοντας το γυμνό τους σώμα. Σε αυτούς τους γονείς απαντά ότι τα παιδιά θα ασχοληθούν με τη σεξουαλικότητα όταν η φύση τούς το επιτρέψει. Το σώμα μας θέλει τον χρόνο του για να μετατραπεί σε ενήλικο και σεξουαλικά ενεργό (με την έννοια της αναπαραγωγής) και δεν χρειάζεται βιασύνη. Η πλειονότητα των γονιών που καθιστούν μάρτυρες τα παιδιά τους σε μια σεξουαλική ζωή που δεν μπορούν ακόμα να κατανοήσουν και να μεταβολίσουν, έχουν δικά τους παιδικά τραύματα σχετικά με τη σεξουαλική τους ανάπτυξη και καλό θα είναι να αναζητήσουν θεραπεία.

Συμπερασματικά, η κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού πρέπει να οροθετηθεί ως προσωπικός χώρος απομόνωσής τους και είναι ευθύνη του πατέρα και της μητέρας να διδάξουν στο παιδί τους τι σημαίνει ιδιωτικότητα. Αν εκείνο τους δει να κάνουν έρωτα, θα είναι μια καλή αφορμή να σκεφτούν οι γονείς αν τα όρια και οι κανόνες μέσα στο σπίτι τους είναι ξεκάθαρα και αν χειρίζονται σωστά τη σεξουαλική τους ζωή.

Με τη συνεργασία της κλινικής ψυχολόγου κ. Σουζάνας Παπαφάγου.