Η εκπαιδευτικός Βίκυ Ζωγοπούλου μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
«Ξύπνα, μικρή μου, είναι ώρα για σχολείο». Κάπως έτσι αρχίζει μια τυπική μας μέρα περίπου στις 6:45 το πρωί. Ή τουλάχιστον θα ήταν ιδανικό να ξεκινούσε έτσι, αν δεν άρχιζαν αμέσως οι διαπραγματεύσεις για το κατάλληλο σετ ρούχων που θα φορέσει. Μάταιος κόπος ο χρόνος που χάσαμε το προηγούμενο βράδυ για να τα διαλέξουμε. Γιατί στα 5 σου χρόνια –ειδικά αν είσαι κορίτσι– είναι εξαιρετικά σημαντικό το να συνδυάζεις όλα σου τα ρούχα. Το σωστό καλσόν που να ταιριάζει με την αγαπημένη σου φούστα και το τέλειο μπλουζάκι που σου πήρε η γιαγιά. Την καταλαβαίνω.
Έχοντας εξαντλήσει όλες τις διαπραγματευτικές και επικοινωνιακές μου δεξιότητες, θα φτάσουμε στο σχολείο στις 8:00. Εκείνη στην τάξη της κι εγώ στη δική μου. «Καλό μάθημα κυρία, μαμά, Βίκυ!» μου φωνάζει και η καθεμία πηγαίνει στο μάθημά της.
Αμέσως ο ρόλος μου αλλάζει. Αν μπορούσαμε να σκεφτόμαστε τους ρόλους στη ζωή μας σαν καπέλα, που τα φοράμε και τα αλλάζουμε κάθε φορά που το ζητά η περίσταση, εγώ τώρα βάζω αυτό της δασκάλας.
«Καλημέρα, κυρία Βίκυ!», «Καλημέρα παιδιά!» Κι έτσι θα ξεκινήσει το ταξίδι στη γνώση για τις επόμενες 8 ώρες, στις οποίες θα προσπαθήσουμε να κυνηγήσουμε το αδύνατο, να γελάσουμε, να πειραματιστούμε, να σκεφτούμε έξω απ’ το κουτί νέες και πρωτότυπες ιδέες και φυσικά να μάθουμε. Να μάθουμε νέες γνώσεις, δεξιότητες, πώς να γίνουμε καλύτεροι από χθες. Το να είσαι εκπαιδευτικός δεν είναι κάτι απλό. Πρέπει να ψάχνεις συνεχώς μέσα σου τρόπους να ενθαρρύνεις, να δίνεις κίνητρο και να ψάχνεις τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία 25 διαφορετικών χαρακτήρων που έχεις απέναντί σου. Δάσκαλος δεν σημαίνει κρατάω το βιβλίο και διδάσκω.
Σταματάς να είσαι μαμά στο σχολείο; Φυσικά και όχι. Ποτέ δεν σταματάς να είσαι μαμά. Κάθε βίωμα, κάθε ματιά απ’ τη μέρα που γίνεσαι μητέρα είναι διαφορετικό στο σχολείο. Ακούς και μιλάς διαφορετικά στα παιδιά. Τα νιώθεις διαφορετικά.
Και κάπως έτσι φτάνει 16:00 και πρέπει να φορέσω και πάλι το καπέλο της μαμάς. Είναι η ώρα της επιστροφής, η ώρα που έχουμε λίγο χρόνο να μιλήσουμε για τη μέρα μας. «Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;» για να πάρω μια ξερή απάντηση «Καλή». Αφού τα βάλω λίγο με τον εαυτό μου για την άστοχη ερώτηση που έκανα, θα προσπαθήσω με χιούμορ να την αναπλαισιώσω. «Έγινε κάτι αστείο σήμερα;» και έτσι θα μου μιλήσει για όλα όσα την έκαναν να γελάσει. Το να έχεις σπουδάσει και να έχεις διαβάσει όλες τις παιδαγωγικές θεωρίες, το να μπορείς να τις εφαρμόζεις ως εκπαιδευτικός, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι σε θέση να τις εφαρμόζεις πάντα κι ως γονιός. Χρειάζεσαι κι εσύ καμιά φορά αναπλαισίωση.
Έχει πάει απόγευμα κι εγώ πρέπει να στείλω το προσχέδιο για το επόμενο βιβλίο. Ξαφνικά, φόρεσα άλλο καπέλο, έγινα συγγραφέας. «Τι φτιάχνεις;» θα με ρωτήσει. «Ένα καινούργιο μυστήριο!» θα της απαντήσω και θα με κοιτάξει με απορία, ενώ παράλληλα πρέπει να προετοιμαστώ και για την επόμενη μέρα. Τη δική μου και τη δική της. Ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι φοράω ταυτόχρονα όλα μου τα καπέλα.
Έχει βραδιάσει και έφτασε η ώρα για ύπνο. Η πιο ωραία στιγμή είναι αυτή που θα ακολουθήσει η ερώτηση «Ποιο βιβλίο θα διαβάσουμε σήμερα;» Είναι εκείνη η στιγμή που μαζί, αγκαλιά, θα μοιραστούμε τη χαρά, την αγωνία και τους προβληματισμούς των ηρώων του βιβλίου που επέλεξε. Η στιγμή που και οι δυο θα αποφορτιστούμε κι έτσι θα κλείσει η μέρα μας. «Μαμά, να σου πω ένα μυστικό; Σ’ αγαπάω πολύ». «Κι εγώ σ’ αγαπάω πολύ, μικρή μου. Καληνύχτα».
Η Βίκυ Ζωγοπούλου είναι δασκάλα στα Εκπαιδευτήρια Αυγουλέα- Λιναρδάτου, διδάσκει στα Master Classes της Χαρισμάθειας, έχει διακριθεί απ’ τη Μicrosoft ως Microsoft Innovative Educator Trainer και είναι συγγραφέας της εκπαιδευτικής σειράς βιβλίων «Μαθηματικά και Γλωσσικά Μυστήρια», που κυκλοφορούν απ’ τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
