Η παιδαγωγός και μουσικός Ελντίνα Παπαναστασίου μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.

24 ώρες μαμά… Μια ζωή μαμά θα έλεγα. Ένας ρόλος που αποκτάς και καλείσαι να φέρεις εις πέρας χωρίς πρόβες, χωρίς σενάριο και σκηνοθεσία. Μια παρτιτούρα που διαβάζεις prima vista. Οι νότες άγνωστες, αλλά εσύ πρέπει να παίξεις. Ακουμπάς τα δάχτυλα στα  πλήκτρα και αυτοσχεδιάζεις. Πολλά φάλτσα, πολλά λάθη, αλλά έρχονται στιγμές που παίζεις την ωραιότερη μελωδία. Κλείνεις τα μάτια και παίζεις χωρίς σταματημό. Μια έμπνευση που έρχεται μαγικά και σε κατευθύνει κι ύστερα πάλι μια λάθος νότα, φόβος, απογοήτευση μέχρι την επόμενη φορά που θα ακουστεί μια νέα μελωδία, καλύτερη από την προηγούμενη… Και κάπως έτσι κυλά η ζωή… Μέσα σε φάλτσα, συγχορδίες, αρμονία, μουσική…

7:15: Το ξυπνητήρι ηχεί παράτονα ισοπεδώνοντας κάθε φορά τη σονάτα των ονείρων μου. Λες και ξεκουρδίζονται απότομα όλα τα όργανα της ορχήστρας στο κεφάλι μου. Την παραφωνία διορθώνουν τα πρωινά φιλάκια και η αγκαλιά της μικρής μου Σοφίας. 11 ετών είναι, αλλά για μένα είναι πάντα το μωρό μου κι ας έχουν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες εφηβικές ανησυχίες… Σαν μαέστρος προσπαθώ να βάλω σε σειρά το κάθε όργανο για να αρχίσει η μουσική… μέρα. Υπνωτισμένη, σχεδόν μηχανικά, σαν ιεροτελεστία, γάλα, κολατσιό, τροφή στο κουνελάκι (ναι, κυκλοφορεί ελεύθερο στο σπίτι και ΟΧΙ σε κλουβί, όπως δυστυχώς πιστεύουν πολλοί για αυτά τα αξιολάτρευτα πλασματάκια).
-Δεν θέλω να βάλω ροζ, σου είπα. Μεγάλωσα!
-Δεν είναι σκέτο ροζ, έχει και μαύρα γράμματα!
Αφού έγινε η διαπραγμάτευση απόχρωσης του ροζ, φεύγουμε και πάλι 5 λεπτά καθυστερημένα. Ευτυχώς, και αυτήν τη φορά δεν έκλεισε η πόρτα. Κουράστηκε κι ο γυμναστής στην υποδοχή να κάνει παρατήρηση και πλέον ανησυχεί όταν καταφέρνουμε (σπανίως) να πάμε στην ώρα μας.

Ώρα να βγάλω τον Τσάρλι βόλτα, τον, υποτίθεται, μικρό σκύλο που πήραμε από το καταφύγιο, βάρους 30 πλέον κιλών. Ο κολλητός μου. Το φιλαράκι μου. Η απόλυτη στιγμή χαλάρωσης για μένα σε οποιαδήποτε καιρική συνθήκη. Μαζί του ανακάλυψα δρομάκια και τοπία στη γειτονιά μου, γνώρισα σχεδόν όλους τους γείτονες. Η βόλτα είναι σαν ένα pause στην καθημερινότητα. Σταματάει ο χρόνος. Τότε, ακούω τη μουσική της φύσης. Πουλιά, το νερό στο ρέμα πίσω από το σπίτι μου, βατράχια… Σήμερα είδα κι έναν σκαντζόχοιρο (στην Αθήνα μένω, ναι)! Στο μυαλό μου παίζει η αρχή του κομματιού που φτιάχνω για τη θεατρική παράσταση The Lyons. Πρέπει να το παραδώσω αύριο. Θα γίνει πέρασμα σκηνών και πρέπει να το έχουν. Περπατώντας μου έρχεται μια ιδέα για τη συνέχεια. Να την ηχογραφήσω στο κινητό μη μου φύγει! Δεν μου έφυγε η ιδέα, αλλά το κινητό από τα χέρια. Πάλι γάτα είδε ο Τσάρλι. Απολογισμός: Σπασμένη η άκρη του κινητού, εξάρθρωση δεξιού ώμου αλλά το κυριότερο η συνέχεια του κομματιού! Χαλάλι!

Σπίτι, καθαρίζω πατουσάκια σκύλου κι ετοιμάζω καφέ και πρωινό. Η μυρωδιά του καφέ κι ο ήχος της καφετιέρας μου προκαλεί μια γλυκιά αίσθηση ότι όλα κυλούν ομαλά. Τι να μαγειρέψω; Όσπρια. Θα γκρινιάξει η Σοφία, η οποία θα θέλει και πάλι μακαρόνια. Πίνω καφέ, απαντάω σε μέιλ. Ανοίγω το πρόγραμμα στον υπολογιστή για να συνεχίσω το κομμάτι. Οι φακές βράζουν. Να θυμηθώ να βάλω αλάτι. Δοκιμάζω την ιδέα που ηχογράφησα. Καλή μου ακούγεται. Θέλει δουλειά όμως. Να ξαναδώ τη σκηνή πώς εξελίσσεται. Ηχογραφώ τη μελωδία του τσέλου. Να μην κολλήσουν οι φακές μόνο. Ωραία δένει. Να μιξάρω τον ήχο. Αλάτι ξέχασα. Βάζω να παίξει μέχρι το σημείο που έγραψα. Κλείνω τα μάτια να το νιώσω. Όχι!…Το μάτι της κουζίνας δεν έκλεισα! Στο τσακ, σώθηκαν οι φακές, αλλά το κομμάτι προχωράει ωραία.

1:15: Παίρνω τη μικρή από το σχολείο. Πάλι νεύρα έχει. Θα μου πει αργότερα. Τώρα δεν μιλιέται πολύ.
– Πάλι φακές; Αφού δεν μου αρέσουν!
Το ήξερα…
Αγκαλιά και κουβεντούλα. Να εκτονωθεί, να πει τι την απασχολεί. Άπειρες οι ερωτήσεις, λίγο κλάμα από την ένταση. Είναι τόσο ραγδαίες οι αλλαγές που συμβαίνουν μέσα της, νιώθει αδύναμη να τις διαχειριστεί. Είμαι εκεί κυματοθραύστης, σάκος του μποξ (που λέει και μια φίλη μαμά). Συζήτηση, χαδάκια. Η αγκαλιά και το ότι ξέρει ότι είμαι δίπλα της είναι βάλσαμο… Ώρα να διαβάσει. Μια ματιά στα καθήκοντα. Κλείνει την πόρτα. Πλύσιμο πιάτων, συμμάζεμα, πλυντήριο. Πότε μαζεύτηκαν πάλι τόσα ρούχα;

Βάζω ακουστικά να μην την ενοχλώ στο διάβασμα. Πρέπει να ολοκληρώσω το κομμάτι μέχρι το βράδυ. Δοκιμάζω ιδέες. Ίσως θέλει κι άλλα πνευστά σε αυτό το σημείο. Μεταξύ σαξόφωνου και τούμπας με φωνάζει να βοηθήσω να λύσει την εξίσωση. Ο άγνωστος χ. Άγνωστος κι ο δρόμος που περπατάω. Νιώθω μπλοκαρισμένη. Χρειάζομαι έμπνευση. Το αυριανό τεστ των μαθηματικών στέκει στη μέση του δρόμου, ανάχωμα. Να προσθέσω ή να αφαιρέσω όργανα; Το άγχος μου πολλαπλασιάζεται. Βάζω πάλι τη μουσική, κλείνω τα μάτια. Μπαίνω στο σενάριο. Γίνομαι μέλος της οικογένειας Lyons. Θέλω να νιώσω, το συναίσθημα είναι το κλειδί. Εκεί κρύβονται οι νότες. Η μουσική παίζει δυνατά στα αυτιά μου, ζω σε παράλληλο σύμπαν. Βάζω πάλι τα χέρια στα πλήκτρα. Παίζουν, σαν από μόνα τους. Ξέρουν αυτά… Μαγική στιγμή η στιγμή της έμπνευσης… Γράφω. Ξεμπλόκαρε ο δρόμος. Οι ιδέες κατακλύζουν το κεφάλι μου, παλεύω να τις μαζέψω. Οι άτιμες έτσι κάνουν πάντα. Ή καμία ή όλες μαζί.

-Μαμαααά, θέλω βοήθεια στην Ιστορία!
-Ποια Ιστορία; (προφανώς είμαι σε άλλη ιστορία).
-Μαμά, έλα στον κόσμο μας! (πόσο καλά με ξέρει…).
Βουτιά στο παρελθόν της Ελλάδας. Τα πνευστά περιμένουν με κομμένη την ανάσα. Απόγευμα. Δραστηριότητες. Μάθημα σύγχρονου χορού ή ωδείο έχουμε; Ξέχασα. Χορό. Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα ότι δεν πρόλαβα να κάνω πιλάτες σήμερα. Όση ώρα περιμένω, πετάγομαι στο σούπερ μάρκετ. Η λίστα τρέχει στο μυαλό μου μαζί με το κομμάτι, που περιμένει με τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Πίσω στο σπίτι. Η Σοφία ενθουσιασμένη θέλει να μου δείξει τι καινούργιο έμαθε. Κατακόρυφο. Πιάνουμε κουβέντα, εγώ ίσια, εκείνη ανάποδα. Βλέπω το στόμα της να ανοιγοκλείνει με το κεφάλι στο πάτωμα και με πιάνουν τα γέλια. Την αγαπάω τόσο πολύ… και ίσια και ανάποδα. Το ξέρει πόσο, άραγε;  

Βραδινή βόλτα του σκύλου. Εκτόνωση. Μιλάω στον σκύλο. Κυριολεκτικά. Με καταλαβαίνει, το ξέρω. Μπαίνει το κρύο στα ρουθούνια μου, καθαρίζει το μυαλό μου. Βραδινό, λίγο τηλεόραση, λίγο ακόμα… Μέχρι να πιει το γάλα, γουλιά γουλιά, να κερδίσει χρόνο… Εντάξει, είμαι περισσότερο χαλαρή, το παραδέχομαι. Τις απολαμβάνω αυτές τις στιγμές με την κόρη μου.
-Άκου τι έγραψα μέχρι εδώ να μου πεις τη γνώμη σου!
-Πολύ ωραίο, μαμά, αλλά κάτι λείπει… (εγώ φταίω που την έκανα τόσο ειλικρινή…)
-Το ψάχνω ακόμα… Φιλί και ώρα για ύπνο εσύ!

Βυθίζομαι στον κόσμο μου πάλι. Ακουστικά και νοερή συνάντηση με τους Lyons. Μεταμεσονύκτιοι οι επισκέπτες μου. Γράφω, σβήνω. Δεκάδες ήχοι, μια ολόκληρη ορχήστρα στις διαταγές μου. Πιάνω από το αυτί μια ατίθαση νότα που ξέφυγε.

2:00 το πρωί:
-Μαμααααά, είδα εφιάλτη. Κοιμήσου μαζί μου, φοβάμαι!
-Εντάξει, εδώ είμαι.
-Μη φύγεις!
-Όχι, σου είπα.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι της και την παίρνω αγκαλιά. Η Σοφία είναι όλη η μουσική του κόσμου, ο λόγος και το κίνητρο για τα πάντα μου… Την πήρε ο ύπνος με το χεράκι της στον λαιμό μου. Γλιστράω απαλά και ξανακάθομαι στον υπολογιστή. Καλώς τις ιδέες! Τη νύχτα έρχονται πάντα. Για αυτό αγαπώ τη νύχτα. Η μουσική μου κι εγώ, ντουέτο. Οι δυο μας μόνο. Κανένα εμπόδιο, καμία παρεμβολή. Εκείνη κι εγώ. Αυτό είναι! Το βρήκα! Το γράφω και το ολοκληρώνω. Επιτέλους! Τα μάτια μου είναι κόκκινα από την κούραση, αλλά η ευτυχία δεν περιγράφεται… Αυτό το συναίσθημα γυρεύω, είμαι εθισμένη σε αυτό, στη στιγμή που ολοκληρώνεται η έμπνευση. Βάζω το κομμάτι όλο από την αρχή δυνατά στα ακουστικά. Η νύχτα κυλάει μαζί με τις νότες…

Το επόμενο πρωί:
-Μαμά, άκουγα μουσική στον ύπνο μου. Δεν νομίζω να έφυγες από δίπλα μου;
-Όχι! Ιδέα σου ήταν.
-Είδα, όμως, ένα τρελό όνειρο! Ένα τρομπόνι με χέρια και πόδια που χόρευε και τραγουδούσε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας!
Μήπως να προσθέσω και τρομπόνι;;; 

Ελντίνα Παπαναστασίου: Γεννήθηκα στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία ξεκίνησα σπουδές πιάνου και θεωρίας.  Είμαι απόφοιτη του Πανεπιστημίου  Αθηνών του τμήματος Προσχολικής Αγωγής κι Εκπαίδευσης. Έχω επίσης παρακολουθήσει μαθήματα Υποκριτικής και Φωνητικής στο Θέατρο Αλλαγών αλλά και σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού.
Εργάστηκα σε παιδικούς σταθμούς και σε ιδιωτικό σχολείο ως δασκάλα (Α’ και Β’ Δημοτικού), όπου αναλάμβανα  και τις θεατρικές παραστάσεις για τις ανάγκες των σχολικών εορτών. Παράλληλα έκανα μαθήματα ενορχήστρωσης και προγραμματισμού, με στόχο τη σύνθεση μουσικής κινηματογράφου. Ήδη από την παιδική μου ηλικία είχα ξεκινήσει να γράφω δικά μου κομμάτια κι ήταν από τότε το όνειρό μου.
Μετά τη γέννηση της κόρης μου, αφού με προσωπική επιλογή αποφάσισα να αφοσιωθώ  στο μεγάλωμά της, ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το παραμύθι. Συνδυάζοντας τις δυο ιδιότητές μου, ως εκπαιδευτικος και μουσικός αλλά και με την ιδιότητα της μαμάς πια, έγραψα συνολικά τρία μουσικά παραμύθια, τα οποία κυκλοφόρησαν από τη δισκογραφική Cobalt.
Μέσω Διαδικτύου στην προσπάθειά μου να κυνηγήσω το όνειρό μου, την κινηματογραφική μουσική, γνώρισα την Αμερικανίδα σεναριογράφο Marianne Titiriga, η οποία πρόσφατα πούλησε ιδέα για animation στην 20th Century Fox που πλέον συγχωνεύτηκε με την Disney. Υπήρξε στο παρελθόν personal assistant της Liz Harley κι αργότερα της Nia Vardalos από όπου και προέκυψε η ιδιαίτερη αγάπη της για την Ελλάδα. Ήταν Executive Producer στην ταινία της My Life in Ruins. Της έστειλα δείγμα μουσικής μου και συνεργαζόμαστε τα τελευταία 6 χρόνια. Έχω γράψει μουσική πάνω σε πρωτότυπα δικά της σενάρια, κάτι το οποίο αποτέλεσε «σχολείο» για μένα  αφού κλήθηκα να γράψω πάνω σε πολύ απαιτητικά σενάρια υψηλών προδιαγραφών. Μέσα από τη συνεργασία μας προέκυψαν και δυο σενάρια που συνυπογράφουμε. Το δεύτερο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Το σενάριο αυτό το υποβάλαμε στο Ελληνικό Φεστιβάλ Λονδίνου το 2019 όπου και βραβευτήκαμε. Επίσης, μπήκε στα 10 καλύτερα σενάρια στο  La Femme Festival του Los Angeles, ένα φεστιβάλ που επικεντρώνεται  στις γυναίκες πίσω από τις κάμερες. Την ίδια χρονιά μια μουσική μου σύνθεση  μπαίνει στους ημιτελικούς ορχηστρικής μουσικής του UK Songwriting Contest.
Το 2020 υπέγραψα  τη μουσική στην ταινία μικρού μήκους Munhasir της Yesim Tonbaz, τουρκικής παραγωγής με επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας. Η ταινία ήταν υποψήφια και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Άγκυρας  και στο Φεστιβάλ του Τορίνου. Αυτήν την περίοδο παρακολουθώ online μαθηματα Film Scoring του Hans Zimmer. Η πρώτη μου συνεργασια σε μουσική σύνθεση κι επιμέλεια  στο χώρο του θεάτρου έγινε με την παράσταση The Lyons σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και παραγωγή Olympia Culture.