6:20 πμ. Το έχω πάρει απόφαση, είμαι το ξυπνητήρι του ξυπνητηριού. Σαν να μη θέλω να το ακούω να χτυπάει, ένα πράγμα. Σηκώνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη για να προλάβω ένα εικοσάλεπτο ΜΟΝΗ μου, στην απόλυτη ησυχία ενός σπιτιού που παίζει μόνιμα σε ψηλά ντεσιμπέλ. Θέλω απεγνωσμένα καφέ, αλλά δεν τολμώ να πατήσω το κουμπί της καφετιέρας για να μην ξυπνήσω τα παιδιά και το σκυλί που βιάζεται για το καθιερωμένο 6. Ένα ποτήρι νερό στην κυρία από μένα λοιπόν που έχει 25 λεπτά πρωινού τίποτα πριν ξεκινήσει μια μέρα γεμάτη κάτι.

6:45 πμ. Ο σκύλος έχει εξαντλήσει κάθε μέσο ψυχολογικού πολέμου έτσι ώστε να πετύχει το στόχο του, οπότε λουρί και φύγαμε θριαμβευτικά και με θόρυβο που τους ξυπνάει όλους.

7:15 πμ. Όλοι ξύπνιοι, η κουζίνα σε breakfast mode. Ο καθένας ετοιμάζει πλέον το δικό του πρωινό, σε αυτό έχουν εκπαιδευτεί μια χαρά, στο να το μαζέψουν, όχι. Οπότε πάμε σε μάζεμα κουζίνας νο 1 (μετρήστε πόσα έχει η μέρα)

7:45. Στρώνονται κρεβάτια, βάζω ένα πλυντήριο, ψιλομαζεύονται μπάνια και τα μεγάλα μπαίνουν στο δωμάτιό τους να χαζολογήσουν μέχρι να αρχίσει το online μάθημα. Η μικρή ξεκινάει το μεσημέρι, οπότε μέχρι εκείνη την ώρα πρέπει κάπως να απασχοληθεί…Η φαντασία στην εξουσία.

8:30. Το αγαπημένο μου -αδιαπραγμάτευτο- 6 (και πριν γίνει 6 δηλαδή). Άσκηση που σημαίνει περπάτημα ή γυμναστική-ψυχοθεραπεία με την κολλητή. Μπαμπάς αναλαμβάνει καθήκοντα επιτήρησης και φύγαμε.

9:30. Επιστροφή, πανγρήγορο ντους για να πάω στο γραφείο, εχμ στο σαλόνι. Η τραπεζαρία (που έχει ζήσει παρελθόν ένδοξο με τραπεζώματα, καφέδες, ποτά, χαρτιά, ζυμώματα) είναι τώρα το γραφείο μου. Στο υπνοδωμάτιο έχει κάνει κατάληψη ο μπαμπάς του σπιτιού με ένα γραφείο. Αυτός αόρατος στα ιδιαίτερα, εγώ ορατή από όλους -μα όλους. Καμία ελπίδα.

9:30-αιωνιότητα. Ποτέ δεν ήξερα πόσα ακριβώς διαλείμματα κάνουν τα παιδιά μου στο σχολείο. Και δεν ήθελα και να μάθω για να είμαι ειλικρινής. Όσο ζεις μαθαίνεις όμως. Από τις 9:30 έως τις 15:00 που διαρκεί το διαδικτυακό μάθημα των αγοριών, αυτά έχουν εμφανιστεί μπροστά μου 5 φορές. 99% οι εμφανίσεις αυτές συμβαίνουν: την ώρα που βρίσκομαι σε skype ή σε σημαντικό τηλεφώνημα/ την ώρα που προσπαθώ να στείλω ένα mail/ την ώρα που πιστεύω ότι οι σκέψεις μου βρίσκονται σε έναν λογικό ειρμό για να γίνουν κείμενο/την ώρα που ξεκινάω ένα επιτραπέζιο με τη μικρή (γιατί είπαμε, εκείνη ξεκινάει στις 2). Τις 10 από τις 5 φορές (αστειεύομαι) ΠΕΙΝΑΝΕ. Μεγάλα παιδιά είναι, ας ετοιμάσουν κάτι μόνα τους, σκέφτομαι και ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ. Και όντως ετοιμάζουν κάτι μόνοι τους φυσικά χωρίς να μπουν στον κόπο να μαζέψουν την κουζίνα, να βγάλουν την τοστιέρα από την πρίζα, να κλείσουν τον κάδο απορριμμάτων κλπ, γιατί εεεεεε άρχισε το μάθημα. Οπότε η κουζίνα μαζεύεται άλλες 5 φορές (μόνη της).

12:00. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μικρογεύματα τα παιδιά με ρωτάμε -κρατηθείτε- τι θα φάνε για μεσημέρι. Οπότε ξεκινάει το μαγείρεμα, για να είναι το φαγητό έτοιμο στις 3 που θα τελειώσουν το μάθημα και – μαντέψτε- θα ΠΕΙΝΑΝΕ. Μεταφέρω το «γραφείο» μου στον πάγκο της κουζίνας και ξεκινάω να μαγειρεύω αφηρημένα, δουλεύοντας ταυτόχρονα. Ανά δεκάλεπτο με φωνάζει η μικρή, να δω τη ζωγραφιά της, να της βρω τη στολή του νίντζα, να διαβάσουμε ένα παραμύθι, να στηρίξω ένα σεντόνι με μανταλάκια στην αυτοσχέδια σκηνή της κλπ.

14:00. Η μικρή που είναι και το πιο… εξαρτημένο μέλος της οικογένειας συνδέεται και ξεκινά μάθημα, οπότε ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ για εμένα να ξεκινήσει ένα παραγωγικό τρίωρο. Όμως εκείνη την ώρα ακριβώς ο εξαφανισμένος στο υπνοδωμάτιο-γραφείο μπαμπάς-μαντέψτε-πείνασε. Οπότε ξεκινάει το σέρβις. 15:00. Με το που τελειώσει ο μπαμπάς εμφανίζονται τα αγόρια που «σχόλασαν». Θα πουν τα νέα τους, θα παίξουν το απαραίτητο μπασκετάκι ή μπαλίτσα (στο σαλόνι -πού αλλού), θα ΞΑΝΑφάνε, θα ΞΑΝΑμαζέψω την κουζίνα, θα ντυθούμε πρόχειρα και θα βγούμε μαζί για περπάτημα, έστω για λίγο.

16:00. Τα παιδιά ξανά στα γραφεία τους, ο μεγάλος κάποιες μέρες έχει φροντιστήριο, ο μικρός αγγλικά, πάλι online. Εγώ στο δικό μου «γραφείο», λες να καταφέρω να δουλέψω μια ώρα απερίσπαστα; Όχι. Θυμάστε ένα πλυντήριο που είχα βάλει το πρωί; Θέλει άπλωμα. Ξανασηκώνομαι…

17:00. Η μικρή τελειώνει το –ο θεός να το κάνει– μάθημα και θέλει και εκείνη βόλτα, οπότε ξαναβγαίνω μαζί της. Περπατάμε μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς και παίρνουμε κάτι από όλα αυτά που πάντα μας λείπουν. Επιστρέφουμε

18:00. Ξεκινάμε να φτιάχνουμε κάτι στην κουζίνα για να περάσει η ώρα μας. Ζυμώνουμε, ψήνουμε, πειραματιζόμαστε τελοσπάντων και ΞΑΝΑμαζεύουμε. Στο μεταξύ εμφανίζονται τα αγόρια εναλλάξ για βοήθεια. Περιοδικός πίνακας, συνημμένες μετοχές, τραγική ειρωνεία, το κύτταρο –τι θέλετε; Όλα εδώ, δασκάλα σε τιμή ευκαιρίας.

20:30. Με αυτά και με εκείνα τα πολύ ωραία, η ώρα έχει πάει 20:00 και τι σας έχω, τι σας έχω; Τα παιδιά πεινάνε. Οπότε ξεκινάμε να ασχολούμαστε με το τι θα ΞΑΝΑφάμε. Αν έχω φτιάξει μεσημεριανό που τους άρεσε δεν έχει περισσέψει για βραδινό, οπότε ξαναφτιάχνω κάτι. Αν έχω φτιάξει μεσημεριανό που δεν τους τρελαίνει έχει περισσέψει –αλλά πάλι δεν το τρώνε– θα μπει με το γνωστό τάπερ στο ψυγείο τιμωρία μέχρι να θυμηθώ ότι «υπάρχουν και εκείνες οι φακές από τη Δευτέρα αλλά θα έχουν χαλάσει» και να το πετάξω ή να το φάω. Στο μεταξύ τα παιδιά κάνουν μπάνιο και μετά αρχίζουν να ψάχνουν κάλτσες, φόρμες κλπ οι οποίες –ω ναι– είναι ακριβώς μπροστά τους αλλά δεν τις βλέπουν.

21:00. Διαβάζω παραμύθι στη μικρή, ξαπλώνω στο κρεβάτι δίπλα της μέχρι να κοιμηθεί και χαζεύω στο κινητό μου. Η ψυχοθεραπεία μου είναι memes  και luben βιντεάκια, γελάω μόνη μου –αντικαταθλιπτικό.

21:30. Φαγωμένοι πια (καλά και ένα γλυκάκι το τρώγαμε) καθόμαστε όλοι μαζί και μιλάμε, μπορεί να παίξουμε ένα επιτραπέζιο ή κάτι, να δούμε καμία σειρά μαζί, αυτό ως τις 10:30 που τα παιδιά πάνε για ύπνο (καλά μην ψαρώνετε, επί καραντίνας σίγουρα κάθονται με τα κινητά τους ως τις 11:30- τότε πηγαίνω και τα παίρνω από τα δωμάτιά τους).

22:30. «Θα δούμε καμιά σειρά; Μπα, έχει μπάλα». Κάθομαι στον καναπέ με το λάπτοπ μου, ακούω την μπάλα και διαβάζω– κάνω άλλο ένα μεταπτυχιακό γιατί ΕΙΧΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ.

12:00. Αναρωτιέμαι γιατί δεν νυστάζω. Αποφασίζω να συνεχίσω το διάβασμα στο κρεβάτι, αλλά μήπως να δω καμία σειρά; Ένα επεισόδιο.

01:30. Δυο επεισόδια τελικά, στο δεύτερο έκλειναν τα μάτια μου, αλλά όχιιιι εκείιιιι, θα σε δώ παλιοεπεισόδιο, και δως του μπρος πίσω. Ύπνο, μαντάμ.