Η συγγραφέας, ποιήτρια και μεταφράστρια Στέργια Κάββαλου κάνει μια βουτιά στις αναμνήσεις της και μιλάει στο Τaλκ για τα Πάσχα των παιδικών της χρόνων!
Πάντα ένιωθα ανακούφιση τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μπορούσα να είμαι ένα λυπημένο παιδί και αυτό να είναι εντάξει. Όλα γύρω γίνονταν πιο σιωπηλά, όλοι κοιτούσαν λίγο περισσότερο μέσα τους. Μόνη παραφωνία αυτή η Άνοιξη, που κάθε χρόνο έβαζα στοίχημα αν θα έμπαινε στο pause τις μέρες του χριστιανικού θρήνου.
Με θυμάμαι να πηγαίνω στην εκκλησία τα απογεύματα με τη μαμά, να έχει πάντα κόσμο, να μην τον αντέχω, να δοκιμάζουμε στον γυναικωνίτη, να βρίσκω ένα άνοιγμα και να ανοίγω τη Σύνοψή μου, να ψάχνω πού είμαστε, να μην καταλαβαίνω ούτε τα μισά, να βιάζομαι να φύγω επειδή τα λιβάνια με έκαναν να λιποθυμώ, μα κυρίως επειδή άρχιζε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Όλοι ξέρουμε ότι ο Ρόμπερτ Πάουελ είναι ο αληθινός Χριστός. Η μόνη ιστορία που ξέρω είναι εκείνη του Τζεφιρέλι. Το κλάμα είναι λυτρωτικό ακόμα κι αν προέρχεται από την τηλεόραση.
Τη Μεγάλη Πέμπτη έπρεπε οπωσδήποτε να είμαι στα Δώδεκα Ευαγγέλια, όχι από την αρχή. «Ρώτα τι ώρα τον σταυρώνουν, μαμά!» Τα φώτα κλείνουν, τα καρφιά ακούγονται, άλλο κλάμα εκεί. Επιστροφή για τη σειρά και μετά τη νύχτα πάλι στην εκκλησία με τις βιολέτες και τα γιασεμιά. Τα λουλούδια να πλέξουμε για τον επιτάφιο. Ένιωθα λίγο περισσότερο μεγάλη που ξενυχτούσα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή ήμουν μυροφόρα. Διάλεγα ένα από τα επίσημα φουστάνια της φίλης μου της Γιώτας, εκείνα που της έστελναν οι θείες της από την Αμερική, έπαιρνα το καλαθάκι μου, μου το γέμιζαν λουλούδια, με έβαζαν σε σειρά και ακολουθούσα με τις φίλες μου τον Επιτάφιο. Όταν σταμάτησε όλο αυτό, στενοχωρήθηκα.
Μια φορά κάναμε Ανάσταση στο νεκροταφείο. Είχαμε χάσει τον παππού εκείνη τη χρονιά. Ο παπάς δεν είχε μικρόφωνο, οι γύρω δρόμοι δεν είχαν φώτα, μόνο τα καντηλάκια των τάφων φώτιζαν τη νύχτα. Στο «Χριστός Ανέστη» νόμιζα ότι τριγυρίζουν ανάμεσά μας όλοι οι νεκροί. Πόσο ακραία εμπειρία για ένα παιδί… Η πιο κοντινή στην Ανάσταση. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Την Κυριακή, η πόλη γινόταν χωριό. Παραδοσιακά στην καλύτερη, σουβλιστό αρνί στην αυλή, σουβλιστό κοτόπουλο για εμένα, δειλά να βγαίνουν τα πρώτα κοντομάνικα, μουσικές παρέες ενηλίκων, γλυκά, γλέντια και χαρές κι εγώ από μικρή να τα βάζω με το τόσο φως που πάλι τα σάρωσε όλα.
Η Στέργια Κάββαλου είναι συγγραφέας, ποιήτρια και μεταφράστρια. Αναζητήστε τα πιο πρόσφατα παιδικά βιβλία της Αυτό δεν είναι ένα κουτάλι (Εκδόσεις Ποταμός) και Ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο (Ελληνοεκδοτική).
