Αιματοβαμμένα “εκρηκτικά” πασχαλινά “έθιμα” σκόρπισαν για μία φορά ακόμα τον θάνατο.

Ένας άντρας, πατέρας δύο παιδιών, “εργάτης” των ΜΜΕ όπως χαρακτηρίστηκε, με πολυετή πείρα στον χώρο των μίντια, κατέληξε το βράδυ της Ανάστασης, χτυπημένος από σαΐτα στη διάρκεια του σαΐτοπόλεμου στην Καλαμάτα. Ένα κοριτσάκι, μόλις 8 ετών, βρίσκεται διασωληνωμένο στο νοσοκομείο καθώς τραυματίστηκε βαρύτατα από αδέσποτη σφαίρα που σφηνώθηκε στο κεφάλι της, ενώ έπαιζε αμέριμνη στον κήπο του σπιτιού της με τις φίλες της την Κυριακή του Πάσχα, στη Θήβα.

Οι σκέψεις μας είναι ασφαλώς στις οικογένειες των θυμάτων που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά τώρα. Το να εκφράζουμε όμως τη θλίψη μας εκ των υστέρων δεν απαλύνει τον πόνο της απώλειας ούτε τον αγώνα για τη ζωή και την αποκατάσταση.

Κάθε χρόνο, όταν ξημερώνει Μ.Σάββατο, σκέπτομαι με τρόμο την τραγική κατάληξη που κάθε χρόνο -δυστυχώς- έχουν τα επίκινδυνα αυτά “έθιμα”. Πραγματικά, με συγκλονίζει το γεγονός ότι συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους ή ακρωτηριάζονται (με συνέπεια να παλεύουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους για την αποκατάστασή τους), εξαιτίας αυτών των “εθίμων”. Το θεωρώ πολύ άδικο!!

Πρόκειται για “έθιμα” που έχουν βιαιότητα και αγριότητα και μου προκαλεί, στ’ αλήθεια, απορία το τι αποκομίζουν οι “θεατές” ή οι συμμετέχοντες. Δεδομένου ότι κάθε χρόνο ακρωτηριάζονται ή χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι, τόσο άδικα και άδοξα, πρέπει να εξετάσουμε πολύ πιο σοβαρά το συγκεκριμένο ζήτημα και τόσο άγρια “έθιμα” να καταργηθούν ή όπου λαμβάνουν χώρα, πιο “επίσημα” και “οργανωμένα” να γνωρίζουν οι πολίτες ακριβώς ποια είναι τα μέτρα προστασίας που λαμβάνονται και ποιος είναι υπόλογος σε περίπτωση θανάσιμου ή σοβαρότατου τραυματισμού.

Οι μέρες αυτές της κατάνυξης, στην καρδιά της άνοιξης, να μην αμαυρώνονται στον βωμό επικίνδυνων “εθίμων”! Όσοι θέλουν να “απολαύσουν” τους κρότους τους και τις φωτιές τους, ας πάνε σε ένα χωράφι να… εκτονωθούν -και όχι έξω από τις εκκλησίες, ούτε στις πλατείες και δίπλα στα σπίτια όπου παίζουν αμέριμνα τα παιδάκια.

Γιατί, σήμερα, σε αυτούς τους γονείς, των οποίων το παιδάκι βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο, ποιος θα συμπαρασταθεί και το κυριότερο ποιος θα είναι δίπλα τους στον αγώνα ζωής που καλούνται να δώσουν επειδή κάποιου του…ήρθε να γλεντήσει πυροβολώντας και “όποιον πάρει ο Χάρος…;” Δηλαδή θα φοβόμαστε όταν είμαστε στην εξοχή να βγούμε στις αυλές μας, να παίζουν τα παιδιά, να χαίρονται τη φύση και τις όμορφες πασχαλινές στιγμές;

Τέλος, θα εκφράσω τον προβληματισμό γιατί δεν έχει καθιερωθεί μία μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης πριν από τις γιορτινές ημέρες, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι κάθε χρόνο συμβαίνουν σοβαρότατοι τραυματισμοί από αυτά τα πασχαλινά “έθιμα”. Να ενημερωθούμε για μέτρα προστασίας αλλά και να αναδειχθεί η άλλη πλευρά, η άλλη όψη του νομίσματος: το ότι αυτά τα “έθιμα” στερούν από πολλούς από εμάς, κυρίως οικογένειες με παιδιά, την πολύτιμη ευκαιρία να βιώσουμε την κατάνυξη και την ουσία των ημερών, εξαιτίας του φόβου. Γιατί υπάρχει μεγάλος αριθμός ατόμων που αποφεύγει να πάει στην Ανάσταση ή σε συγκεκριμένα μέρη εξαιτίας αυτών των “εθίμων”, τα οποία πολλές φορές λαμβάνουν τρομακτικά επικίνδυνες διαστάσεις.

Κρίμα! Αυτή η λέξη μου έρχεται μόνο στο μυαλό, όταν σκέφτομαι ότι τη χαρά και τη γαλήνη αυτών των υπέροχων, ανοιξιάτικων ημερών, αμαυρώνουν μη σκεπτόμενα άτομα που φτάνουν στο σημείο να “σκορπίσουν” τον θάνατο, από την απερισκεψία τους…

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://aggelikikardara.wordpress.com