Πώς είναι τα παιδάκια σας απόψε, που έπειτα από σχεδόν τρεις μήνες, εκ των οποίων τουλάχιστον οι δυο είχαν σκληρή καραντίνα και από αρκετό έως πολύ φόβο, καλούνται να πάνε στο σχολείο; Τα δικά μου, πάντως, αν και θα επιστρέψουν την Τρίτη, είναι… παράξενα: Λίγο χαρούμενα, λίγο φοβισμένα, λίγο αγχωμένα, λίγο περίεργα για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν, λίγο ανυπόμονα… Βασικά, δεν μπορούν να προσδιορίσουν ακριβώς τι αισθάνονται.
Από το πρωί κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι και προσπαθούν να συμμαζέψουν τα… ασυμμάζευτα. Φυλλάδια ασύγχρονης, ασκήσεις σύγχρονης, βιβλία, τετράδια, κασετίνες με μολύβια, γόμες και ξύστρες [μην ξεχνάτε ότι πλέον απαγορεύονται οι ανταλλαγές, οπότε αν δεν έχεις κάτι, την έβαψες]. Ψάχνουν τσάντες χωρίς ροδάκια για να μην σέρνονται στον δρόμο, ψάχνουν παγούρια και τάπερ, γιατί απαγορεύεται το νερό απευθείας από τη βρύση και το κυλικείο θα είναι κλειστό, και πλανάρουν τα σνακ των 9 ημερών μαθήματος που τους αντιστοιχούν.
Ο μεγάλος [με τον πιο απαιτητικό δάσκαλο] μιλάει με τους φίλους του στα σόσιαλ, βρίζουν και ανταλλάσσουν λύσεις ασκήσεων, άγχη, γκρίνιες για τη σύσταση των υποτμημάτων και υποθετικά σενάρια μη τήρησης των μέτρων, καβγάδων, αποβολών κ.ο.κ. Η μικρή πάλι ρωτάει αν θα βρέχει μεθαύριο για να δει αν θα μπορέσει να φορέσει κοντό σορτσάκι [η δασκάλα της δεν είναι απαιτητική, ούτε μπαίνει στην εφηβεία]. Αν πας να τους πεις κάτι, να τους συμβουλέψεις ή να τους υποδείξεις τι θα μπορούσαν ή τι πρέπει να κάνουν, θυμώνουν και αρπάζονται με τη μία. Άρα στρες. Λογικό. “Τι σας αγχώνει περισσότερο;” τους ρωτώ.
- Το πρωινό ξύπνημα στις 7:40. Έστω μέρα παρά μέρα.
- Αν έχουμε ξεχάσει κάποια από τις εκατοντάδες ασκήσεις που εστάλησαν αυτό το διάστημα.
- Ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να βρούμε ρυθμό και ότι βαριόμαστε λιγάκι.
- Πώς θα είναι η τάξη μας με τα μισά παιδιά; Θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, έστω την τελευταία ημέρα για λίγο;
- Πώς θα παίρνουν τα μαθήματα τα παιδιά που δεν θα έρθουν. Θα μπουν κάμερες;
- Τι θα κάνουμε στα διαλείμματα χωρίς μπάλα, χωρίς παιχνίδι, χωρίς όλους τους φίλους μας;
- Τι θα γίνει αν κάποιοι δεν τηρούν τα μέτρα, είτε γιατί δεν μπορούν είτε για χαβαλέ;
- Τι θα γίνει αν κάποιος βήξει ή πει πως έχει πονοκέφαλο ή πονόλαιμο;
- Θα φτάνει για όλους το αντισηπτικό;
- Τι θα γίνει αν κάποιος στο σχολείο πάθει κορονοϊό; Θα το μάθουμε;
- Άραγε υπάρχει κάποιος που έχει νοσήσει και δεν το ξέρουμε; Αν ναι, μήπως κολλάει ακόμα;
- Όταν πηγαίνουμε το πρωί, θα απαγορεύεται να μένουμε στο προαύλιο. Άρα θα πάμε στην τάξη που, όμως, είναι κλειστός χώρος. Και αν πάμε τελευταία στιγμή θα υπάρχει συνωστισμός στην είσοδο, οπότε τι ώρα να πάμε;
- Πότε θα πάρουμε βαθμούς Β’ και πότε Γ΄τριμήνου; Πώς θα κριθούμε; Πώς θα τους πάρετε στα χέρια σας αφού απαγορεύεται η ανταλλαγή αντικειμένων; Μήπως να μην πάρουμε βαθμούς;
- Πώς θα βγάζει τώρα λεφτά η κυρία Ανθή (η κυρία που έχει το κυλικείο);
- Θα υπάρχει κανονικά σχολικός τροχονόμος;
- Στο σχόλασμα πάντοτε γίνεται κακός χαμός. Τώρα πώς θα εξασφαλίζονται οι αποστάσεις;
- Θα γράφουμε τεστ και διαγωνίσματα;
- Πώς θα κάνουμε γυμναστική;
- Θα προχωρήσει η ύλη;
- Θα έχουμε πολύ διάβασμα;
- Δεν έχουμε ανεμιστήρες. Τι θα γίνει αν μέσα στον Ιούνιο έχει καύσωνα;
- Αν, πάλι, βρέχει και μένουμε μέσα πώς θα αερίζεται η τάξη;
- Οι μέρες δεν βγαίνουν για όλους 10, αλλά για όσους θεωρητικά έχουν μάθημα του Αγίου Πνεύματος βγαίνουν 9. Πώς θα λυθεί αυτό; [είναι στο εννιαήμερο και φοβούνται μήπως τους μπει έξτρα μέρα]
- Ποιος από τους δυο θα κάνει πρώτος μπάνιο όταν γυρίζουμε στο σπίτι;
- Τα ρούχα μας να τα βγάζουμε στη βεράντα για αέρισμα ή κατευθείαν πλυντήριο;
- Πότε θα φύγουμε για το εξοχικό;
- Τα σχολεία θα ανοίξουν 1η Σεπτεμβρίου;
- Μήπως, μωρέ, να μέναμε σπίτι;
Αυτά [και πολλά άλλα που δεν μου είπαν ή που δεν συμβαδίζουν με την ηλικία τους] που στους περισσότερους φαίνονται απλά, ίσως και ανόητα, είναι πράγματα που απασχολούν τα μικρά παιδιά μας απόψε και θα συνεχίσουν να τα απασχολούν, έστω και πιο ήπια, μέχρι το τέλος Ιουνίου. Και μπορεί να αποτελούν πηγή μεγάλου άγχους, ιδιαίτερα αν συμψηφιστούν με τα δικά μας άγχη και αγωνίες για αυτόν τον παράξενο μήνα που μπαίνει σε λίγες ώρες. Όσο κουλ και να είμαστε, ανησυχίες και φόβοι σίγουρα υπάρχουν.
Τι κάναμε, λοιπόν, εμείς; Πολλή συζήτηση, οριστικές λύσεις όπου μπορούν να δοθούν, ακόμα και για τους πιο τρίβιαλ προβληματισμούς [π.χ. τα ρούχα κατευθείαν πλυντήριο/ την Τρίτη σπανακόπιτα, την Πέμπτη μπάρα και χυμό/ μπάνιο πρώτη η Ελεάννα που θα φτάνει πρώτη στο σπίτι μια και η τετάρτη θα αποχωρεί λίγο νωρίτερα από την έκτη/ για το εξοχικό θα φύγουμε τέλη Ιουλίου], και κυρίως εφησυχασμός ότι αυτές οι τελευταίες ημέρες έρχονται για να τους υπενθυμίσουν τη ρουτίνα τους και όχι για να τους αγχώσουν. Και κάποιες ασκήσεις να έχουν (ξε)χάσει, δεν πειράζει, και να μην προχωρήσει η ύλη πάλι δεν πειράζει, ότι είναι λογικό να βαριούνται, ότι κανείς δεν απαιτεί να βρουν ρυθμό, αλλά απλά να ξαναμπούν λίγο σε μουντ… “κανονικότητας” για να μην τους παραπέσει βαρύς ο Σεπτέμβριος.
Όσο για τις [ήπιες ευτυχώς] φοβίες για τον ιό; Έχουμε δώσει αναλυτικές, αλλά όχι υπερβολικές, οδηγίες δικής τους προστασίας, έχουμε εξηγήσει αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους οι κανόνες αυτοί πρέπει να τηρούνται, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τους γύρω μας, και τους έχουμε υποσχεθεί πως αν κάτι δεν πάει καλά, θα αναφέρουμε αμέσως σε διευθυντή και δασκάλους το πρόβλημα. Κι ότι αν για κάποιον λόγο, τα παιδιά δεν αισθανθούν ασφαλή στον σχολικό χώρο και δεν γίνει κάτι για αυτό από τους υπεύθυνους, θα φροντίσουμε να μην ξαναπάνε, τονίζοντάς τους, όμως, ότι αυτό είναι απίθανο να συμβεί.
Για τις ερωτήσεις, τώρα, για τις οποίες δεν έχουμε απαντήσεις, δηλώσαμε ξεκάθαρα πως δεν μπορούμε να τις απαντήσουμε ακόμα, αλλά πως θα φροντίσουμε να τους λύσουμε τις απορίες μόλις ενημερωθούμε. Θα μπορούσαν, πάντως, να ρωτήσουν τους δασκάλους τους που ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω. Και για το τέλος, πολλή αγκαλιά, πολλά αστεία, ένα χαλαρωτικό μπανάκι και [ελπίζουμε, αλλά δεν το βλέπουμε] ύπνος νωρίς.
Καλή επανέναρξη!
