Μια μέρα μαζί: Ρίχνουμε μια ματιά στην εμπειρία τού να είσαι στο «Παιχνιδαγωγείο» μέσα από τα μάτια μιας δασκάλας και ενός μαθητή!

Η δασκάλα:

7.45 Αν και ακόμα να συνηθίσω το πρωινό ξύπνημα (έπειτα από 15 χρόνια) απολαμβάνω την πρωινή συναναστροφή στον δρόμο για το σχολείο. Χαμογελάω στ’ αυτοκίνητα, ακούω μουσική, θυμώνω με την αγένεια που κυκλοφορεί, ξεχνάω ό,τι μου φαίνεται πολύ μαύρο και ανυπομονώ να συναντήσω τα παιδιά.

8.05 Λιγότερο ρομαντικά, βρίσκομαι ανάμεσα σε μια κούπα καφέ, μερικές διαφοροποιήσεις στη διδασκαλία του πολλαπλασιασμού και ένα γράμμα που έλαβα από τα παιδιά, στο οποίο μου δίνουν οδηγίες για το πώς να φέρομαι σε όποιον ή όποια αγαπάω.  Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ στον πολλαπλασιασμό. Καταλαβαίνω την αξία του, απλώς το γράμμα με έχει συνεπάρει. Θέλω να μιλήσω με τα παιδιά για την αγάπη, για το τι σημαίνει «φροντίζω», να τα ακούσω να μιλούν για όσα εκείνα θεωρούν φροντιστικά και για όσα εκείνα θεωρούν ότι μπορούν να πολλαπλασιάσουν την απόλαυση στην κάθε τους μέρα.

8.10 Σκιτσάρω στον πίνακα την ερώτηση της ημέρας: «Πώς πολλαπλασιάζεται η απόλαυση;»

8.25-9.00  Έχω πάρει κι έχω δώσει 20 αγκαλιές! Όμορφο πρωινό, σκέφτομαι. Έχουμε ξεκινήσει να κουβεντιάζουμε πιθανές απαντήσεις. Συγκεντρωνόμαστε στην ουσία, διαβάζω ένα ποίημα για έμπνευση. Ξεκινούν να γράφουν τις απαντήσεις. Πιστεύω ότι έχω βρει καινούργιο νόημα στην αξία του πολλαπλασιασμού. Είναι μόνο Γ’ δημοτικού και μου ανοίγουν το μυαλό με τις ιδέες τους. Σκέφτομαι σοβαρά ότι είναι πολύ πιο χρήσιμα αυτά που λένε από αυτά που πρέπει να ακούσουν… Αρχίζω την τραμπάλα. Να κάνω την ύλη ή να γίνουμε η ύλη… Ισορροπώ. Θα διαβάσουμε τις απαντήσεις όσων θέλουν και μετά θα γενικεύσουμε την έννοια του πολλαπλασιασμού στα μαθηματικά. Γελάω μόνη μου. Θα γενικεύσω την έννοια του πολλαπλασιασμού στα μαθηματικά, από την ποίηση. Ανάποδο. Όχι. Εδώ που βρίσκομαι, κανονικό. Μου ξεφεύγει ένα γελάκι. «Τι έγινε;» ρωτούν.

«Κάτι σκέφτηκα», απαντώ. Τους αρκεί. Ευτυχώς! Γιατί έχουν να χωριστούν σε δύο ομάδες για να κάνουν Θέατρο η μία και Αγγλικά η άλλη και πρέπει να ολοκληρώσω. Τι να  ολοκληρώσω; Ακόμα δεν αρχίσαμε… Ας είναι! Κάθε μέρα το ίδιο θέλω. Να είμαι εκεί για εκείνα όλη την ώρα… Να τα χορτάσω!

9.00- ό,τι ώρα μου αποσπάσει κάτι άλλο την προσοχή: Αποδέχομαι –κάθε μέρα από την αρχή– ότι αποκλείεται να τα χορτάσω! Ότι μπορούν και χωρίς εμένα. Ότι αυτός είναι ο σκοπός. Να μπορούν μόνα τους. Να πετούν μόνα τους, να μοιράζονται τους εαυτούς τους μεταξύ τους και με άλλους μικρούς ή μεγάλους. Θα τα πούμε στον κήπο, αγάπες. Πιρ πιρ πιρ… 100 λέξεις σε 10 δευτερόλεπτα από 20 διαφορετικά στόματα. «Εντάξει», απαντώ!

Γελάω πάλι μόνη μου. Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή που έχω συναντήσει αυτά τα παιδιά, σε ένα σχολείο που μας θέλει έτσι όπως είμαστε. Και αγαπάει το τιτίβισμα όσο και το χαχανητό, όσο και τη σιωπή. Που μας χωράει την ίδια στιγμή όλους και όλες και έχουμε την ευκαιρία να ακουμπάμε καθημερινά, παρότι είμαστε δάσκαλοι και μαθητές. Εδώ αυτές οι δύο έννοιες συναντιούνται ουσιαστικά και εγώ καμιά φορά φουντώνω από συγκίνηση. Αγαπάω αυτήν τη δουλειά όπου και να βρίσκομαι. Απλώς εδώ αγαπάω το να βρίσκομαι σε αυτήν τη δουλειά.Ο μαθητής Γ’ δημοτικού:

8.10 Μπα, κοίτα που παρατήρησαν τρεις δάσκαλοι το κούρεμα μου… (με χαμόγελο μπαίνει στο δωμάτιο περήφανος!)

8.25 Μα τι αγωνία είναι αυτή που έπαθα τώρα… Λες και δεν έχω ξαναπεί την ιδέα της τάξης μου στο συμβούλιο όλου του σχολείου… (Θα ζητήσω εισαγωγή από τα εκτάκια… Να κερδίσω χρόνο).

9.30 Πιστεύω ότι το κάρβουνο είναι πιο απλό από όποιο άλλο υλικό. Ή βολεύει, γιατί χάνεται η μουντζούρα. Αλλά σήμερα έχω έμπνευση! (Σχεδόν προτιμώ να μείνω στο ατελιέ από το να πάω κήπο…)

10.20 Αν φέρω έξι, το καράβι μας θα φτάσει στην Τήνο και θα καταφέρουμε να ανταλλάξουμε τα ειδώλια που χρειαζόμαστε. (Έτσι μάλιστα! Να διαβάσω όση ιστορία χρειαστεί!)

11:00 Ελπίζω με την ομάδα του τραπεζιού μου να καταφέρουμε να λύσουμε το μαθηματικό αίνιγμα… Ομάδα ενωμένη, ποτέ νικημένη! Το ‘χουμε (ή και όχι…καμιά φορά όσο και να θέλουμε δεν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. Με ενοχλεί γιατί είμαι πολύ καλός στους γρίφους αλλά τι να κάνω; Τους αγαπάω τους φίλους μου πιο πολύ από τους γρίφους).

12.05 Σήμερα φούσκωσα για πρώτη φορά μπαλόνι! Μας πήρε πολλή από την ώρα της γυμναστικής, ώστε να βρούμε πώς να αναπνέουμε για να πετύχει αυτό. (Είναι εξαντλητικό, αν είναι να το δοκιμάσετε, να έχετε μια καρέκλα κοντά σας και λίγο νερό).

12:20 Λες να ‘χει τρύπα η γαλότσα; Πάτησα στη νερολακκούβα του κήπου και νιώθω μια υγρασία. (Ελπίζω να βρω έξτρα κάλτσα στο γραφείο…Η Δώρα πάντα κάτι κάνει για μένα!)

13:30 Πράσινο, πράσινο, κίτρινο, παύση, μπλε. Το κατάφερα. Τελικά μπορώ να διαβάζω και παρτιτούρα μεταλλόφωνου. (Μήπως να αρχίσω βιολί;)

14:30 Ελπίζω να μην είμαι σήμερα στην ομάδα φροντίδας της τάξης, γιατί έχει γεμίσει ψίχουλα στο πάτωμα…

15:30 Καλά, φανταστικό βιβλίο διάλεξα να διαβάσω, μάλλον θα το πάρω και σπίτι.

16:05 Έλα, ρε μπαμπά! Γιατί ήρθες τόσο νωρίς; Είχαμε κουβέντα! Καλά…ναι, ξέρω. Αύριο πάλι εδώ θα βρεθούμε!