Η Αλεξάνδρα Αυγερινού είναι η διευθύντρια επικοινωνίας των εκδόσεων Διόπτρα. Και είναι και μαμά. Μέχρι εδώ καλά. Μαμά διδύμων. Άντε, και μέχρι εδώ καλά, πες. Μαμά, δύο ζευγαριών διδύμων. Όπα! Τα πράγματα δυσκολεύουν. Πολλές φορές, όταν φρίκαρα μέσα στην καραντίνα, εκείνη σκεφτόμουν για να πάρω κουράγιο και την είχα προειδοποιήσει ότι μόλις βρούμε τους ρυθμούς μας, θα την ανακρίνω σχετικά με την εμπειρία του εγκλεισμού της με δυο ζευγάρια δίδυμα, δυο παιδιά και δυο μωρά! Έφτασε, λοιπόν, η ώρα αυτή και η Αλεξάνδρα βρήκε λίγο χρόνο να συζητήσουμε για μια περίοδο που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ στη ζωή της, αν και, όπως μας λέει, είχε ήδη κάποιες εμπειρίες από απομόνωση στο σπίτι, καθώς είχε δύσκολες εγκυμοσύνες.

Ούτε μια ταινία

«Τα τελευταία έξι χρόνια έχω μείνει σπίτι (χωρίς εξόδους και ταξίδια) για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στην πρώτη εγκυμοσύνη έμεινα συνολικά εννιά μήνες και στη δεύτερη περίπου έξι, συμπεριλαμβανομένης και της λοχείας. Συνεπώς, το λες και ένα είδος εγκλεισμού», θυμάται η Αλεξάνδρα Αυγερινού. «Πριν από λίγες μέρες έκλεισα συνολικά πενήντα έξι μέρες στο σπίτι με τέσσερα μικρά παιδιά. Πόσο μικρά; Δύο εξάχρονα και δύο είκοσι δύο μηνών, και αυτή τη φορά ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα», παραδέχεται.

«Με τέσσερα παιδιά, για ξεκούραση δεν μπορείς να μιλήσεις. Ακόμα όταν άρθηκαν τα μέτρα, τα δημοτικά παρέμειναν κλειστά, έτσι για μένα προσωπικά δεν άλλαξαν τα πράγματα δραματικά. Αντιλαμβάνομαι πως για κάποιους που δεν έχουν παιδιά όλο αυτό ίσως ήταν μια ευκαιρία για ξεκούραση και εσωτερική αναζήτηση. Όμως, για μας ήταν απλώς Δευτέρα. Πρέπει να είμαστε η μοναδική οικογένεια που δεν έχει δει ούτε μία ταινία, που δεν έχει προλάβει να φτιάξει ντουλάπες ή να κρεμάσει εκείνα τα κάδρα που είναι στο πάτωμα εδώ και τέσσερα χρόνια. Είμαστε, όμως, από τους τυχερούς που συνεχίσαμε να μπορούμε να δουλεύουμε από το σπίτι και ευτυχώς το βιβλίο έκανε συντροφιά σε αρκετούς αυτή την περίοδο», αναφέρει.

Η νέα καθημερινότητα

Πριν μιλήσουμε για τη δική της καθημερινότητα, η Αλεξάνδρα λέει κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. «Πλέουμε όλοι σε ένα άγνωστο πέλαγος, μέσα σε μια καταιγίδα, ο καθένας με τη βάρκα του. Ο καθένας μας το βιώνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Εύκολα, δύσκολα, τραγικά, ονειρεμένα, είναι τόσα τα βιώματα μέσα από μια πανδημία…» Όσο για την ίδια; Αρχικά χρειάστηκε χρόνο, ώστε να ξεπεράσει το σοκ. «Εκεί, λοιπόν, στις 12 Μαρτίου άλλαξαν όλα. Μου πήρε τρεις μέρες να συνειδητοποιήσω ότι είχα άπειρα e-mails από το σχολείο, και τα μαθήματα έπρεπε πλέον να τα κάνουν οι γονείς, δηλαδή εμείς. Μας πήρε καιρό να συντονιστούμε», θυμάται. «Στην αρχή, εντάξει, το παλέψαμε και ήταν και τα κορίτσια πολύ βολικά και τα μωρά έπαιζαν ήσυχα το πρωί. Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα δυσκόλεψαν και ήταν αδύνατον να εργαζόμαστε και οι δύο, και να διαβάζουμε και τα παιδιά, με δύο μωρά που επίσης ήθελαν βόλτα». Τότε ήταν που η Αλεξάνδρα κατάλαβε πως δεν μπορούσαν να ελέγξουν τίποτα και πως τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο. Συνεπώς, χρειάστηκε να βάλει μια άνω τελεία στην εργασία της και στον προσωπικό της χρόνο, μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία, ώστε να μπορέσει να φροντίσει την εκπαίδευση των κοριτσιών.

«Ξυπνούσαμε στις επτά και ξεκινούσε η μέρα μας εναλλάξ με διάβασμα, διαδικτυακά μαθήματα, ενώ κατά τις τέσσερις περίπου είχαμε τελειώσει για να μπορέσουν να παίξουν. Καθώς υπήρχε πολλή φασαρία στο σπίτι, φρόντιζα να κάνουν αρκετά διαλείμματα μέσα στη μέρα για να παίζουν ή να κάνουν ποδήλατο», περιγράφει η Αλεξάνδρα μια τυπική μέρα των τελευταίων μηνών. Και με το φαγητό τι γινόταν; «Το βιώσαμε όλες, έτσι δεν είναι;» με ρωτά και φυσικά απαντώ καταφατικά. «Τα παιδιά μου γενικώς ήταν λιγόφαγα, αλλά πλέον άνοιγα φούρνο, καθώς ήταν δεδομένο ότι κάθε τριάντα λεπτά (με το ρολόι) θα πεινούσαν. Συνεπώς, έχω γίνει εξπέρ σε ψωμιά, τσουρέκια, μπισκότα, κρέπες, τάρτες και ό,τι άλλο φτιάχνεται με αλεύρι (ευτυχώς είχα πάρει μαγιά πριν εξαφανιστεί από την αγορά). Κι έτσι τσιμπήσαμε όλοι από τρία κιλάκια…», χαριτολογεί.

Μαμά, μαμά, μαμά… Μπου!

«Τις πρώτες μέρες άκουγα τη λέξη “μαμά” σκέτη περίπου ένα εκατομμύριο φορές και στα απλά “μαμά” προστίθενταν τα διάφορα “μαμά, νερό”, “μαμά, κακά”, “μαμά, με τσίμπησε”, “μαμά, πιπήλε (μου το πήρε)” και βίωνα και ατελείωτους τσακωμούς», θυμάται η Αλεξάνδρα. Την έσωσε ένα τηλεφώνημα μιας φίλης της.

Φ: Έλα, Αλεξανδρούλα, πρέπει επειγόντως να φύγω για Αμερική να πάω στο παιδί πριν κλείσουν οι πτήσεις.

Α: Οκέι, λογικό, το καταλαβαίνω…

Φ: Θα κρατήσεις την Μπου;

A: Την ποια;

Φ: Την Μπου, καλέ, τον σκύλο!

Α: Εεεεεεεε…

Φ: Σε παρακαλώ, καίγομαι. Θα κάνει καλό στα παιδιά, θα την αγαπήσουν…

Α: Oκέι…

Η Αλεξάνδρα δε θυμόταν καν ότι η φίλη της είχε σκύλο, τι σκύλος να ήταν, άραγε, και τι θα τον έκανε; Δεν της έφταναν όλα αυτά με τον χαμό στο σπίτι, ο σκύλος της έλειπε…Τελικά, όμως, αυτό ήταν που χρειαζόταν. Το ίδιο απόγευμα κατέφτασε η Μπου, ένα μικροσκοπικό Pomeranian, σαν λούτρινο. Φυσικά, επικράτησε ντελίριο. Μέχρι το βράδυ το σκυλί σερνόταν. Λογικό. Για εβδομάδες ασχολούνταν και τα τέσσερα παιδιά μαζί της και έτσι επικρατούσε μια σχετική ηρεμία. «Αν και τσακώνονταν ποιο θα την έχει αγκαλιά, παρατήρησα ότι ευτυχώς η Μπου μάς έκανε καλό. Τα ευτράπελα βέβαια δεν έλειπαν, καθώς μεγάλα και μικρά το τάιζαν με τα πάντα, με αποτέλεσμα να αλλάζω μωρά και σκύλο ταυτόχρονα…», γελάει.

Νέοι τρόποι διασκέδασης

«Τον πρώτο καιρό», χωρίς το sms, «φόρτωνα παιδιά και σκυλιά και πηγαίναμε σε κάτι χωράφια δίπλα από το σπίτι μας είτε για πικ νικ είτε για εξερεύνηση. Γινόμασταν, δηλαδή, μικροί εξερευνητές και ντετέκτιβ και ό,τι άλλο μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την ώρα για να τα απασχολήσω. Ήθελα πολύ μέσα σε όλο αυτό τα παιδιά να έχουν ωραίες εμπειρίες και να γελάμε. Νομίζω το καταφέραμε», λέει με ανακούφιση η Αλεξάνδρα. Μετά ήρθαν τα ποδήλατα στη ζωή τους. Για τη μαμά έπειτα από έξι χρόνια που το είχε στην αποθήκη και για τα κορίτσια η πρώτη φορά. «Το καλό της καραντίνας είναι ότι έμαθαν και αγάπησαν το ποδήλατο. Και καθώς έπρεπε να βρούμε και μια λύση για τα μωρά, τα φορτώναμε και αυτά σε κάτι μικρά καρεκλάκια, στέλναμε #6 στο κινητό και κυκλώναμε το τετράγωνο της γειτονιάς και οι έξι!» Ευτυχώς, όπως επισημαίνει, τους έμεινε αυτή η όμορφη συνήθεια και επιτέλους πηγαίνουν μεγαλύτερες βόλτες και το απολαμβάνουν.

«Είμαι πολύ τυχερή που έχω δίπλα μου έναν ψύχραιμο σύντροφο», μου λέει και συμφωνώ απόλυτα μαζί της, καθώς έναν τέτοιον έχω κι εγώ και πράγματι με κράτησε πολύ στα δύσκολα. Όπως όλοι οι γονείς, έτσι και η Αλεξάνδρα και ο άντρας της έπρεπε να βρίσκουν νέους τρόπους διασκέδασης, για να καταφέρουν να περάσουν αυτές τις ημέρες χωρίς να τους «στρίψει» και για να μη χρειαστεί να μπουν στον πειρασμό να βγουν από το σπίτι και να αρχίσουν να τρέχουν, ουρλιάζοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Είναι ακόμα εντάξει, άρα κάτι έκαναν σωστά! Κλείνοντας τη συζήτησή μας, η Αλεξάνδρα Αυγερινού εύχεται σε όλους υγεία και δύναμη και μας θυμίζει τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν: «Τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καν τα προβλήματά μας».