Για κάποιες γυναίκες ξεκινάει με τις δυο γραμμές ενός τεστ. Για κάποιες άλλες ξεκινάει στην ουρά του ΕΟΠΥΥ -ώστε να πάρεις έγκριση φαρμάκων που θα βοηθήσουν το σώμα σου να συνεργαστεί και να παραγάγει ωάρια- μετά από πολύμηνη αναμονή για εύρεση ραντεβού και ένα τηλεφώνημα στη δουλειά για να δηλώσεις άρρωστη εκείνη την ημέρα. Γιατί και πολύ καλά δεν είσαι εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει αγωνία. Θα σ’ τα εγκρίνουν τα φάρμακα; Ή θα χρειαστεί να πληρώσεις ένα αξιοσέβαστο ποσό για να ξεκινήσεις τις προσπάθειες να μπεις στο ταξίδι της μητρότητας;

Προτού φτάσεις στην ουρά αναμονής του ΕΟΠΥΥ έχεις ξεκινήσει ήδη ένα ταξίδι ή καλύτερα ταξίδια: έχεις πραγματοποιήσει μια σειρά εξετάσεων, σε συγκεκριμένες ημέρες του κύκλου σου και μετά ξαναπάς στα ιατρικά κέντρα για να σου σφραγίζουν τις εξετάσεις (για να τις δεχθεί ο ΕΟΠΥΥ). Τα βήματα για τις πρωτάρες είναι οι εξής: κλείνεις ραντεβού στον ΕΟΠΥΥ και αφού ξέρεις την ημερομηνία κάνετε τις εξετάσεις που σας έχει συστήσει ο γιατρός με το σύντροφό σου (θα πρότεινα όταν λάβετε τα αποτελέσματα να ζητήσετε απευθείας σφραγίδα για ΕΟΠΥΥ για να γλιτώσεις διπλές μετακινήσεις), απαραίτητα έγγραφα (αναγράφονται σε λίστα στη σελίδα του ΕΟΠΥΥ), επικοινωνία με συνεργάτη του γιατρού για να μπουν στη σωστή σειρά, όπως μου είπαν αν δεν είναι στη σωστή σειρά που τα ζητάνε, μπορεί να μην περάσουν (!). Αφού είναι όλα έτοιμα πας στο γιατρό και υπογράφει το φάκελο για την αίτηση. Πας στον ΕΟΠΥΥ την ημέρα και ώρα του ραντεβού (εννοείται θα περιμένεις και πάλι) και καλώς εχόντων των πραγμάτων λαμβάνεις έγκριση, την οποία την εκτυπώνεις πολλές φορές (θα σου χρειαστεί). Ξαναπάς πίσω στο γιατρό για να σας γράψει τη συνταγογράφηση των φαρμάκων. Επιστρέφεις στον ΕΟΠΥΥ, δίνεις τη συνταγογράφηση και την ταυτότητα και παραλαμβάνεις τα φάρμακα (να έχεις μαζί σου τσάντα και παγοκύστες γιατί χρειάζεται να διατηρηθούν κρύα). Προαιρετικό βήμα: Βάζεις τα κλάματα από την κούραση, από την αναμονή, από την αδικία.

Περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις… Την πρώτη ημέρα της περιόδου σου. Μέχρι τότε υπάρχει μια μικρή κρυφή ελπίδα «ίσως αυτό το μήνα να συλλάβω φυσιολογικά!» σκέφτεσαι. Κακό πράγμα η ελπίδα. Ίσως δεν είχε μπει τυχαία στο κουτί των συμφορών της Πανδώρας. Η περίοδος έρχεται. «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», σκέφτεσαι. Σηκώνεις το τηλέφωνο. Κανονίζεις υπέρηχο κρατώντας τη φρέσκια οιστραδιόλη σου ανά χείρας. Και περιμένεις. Την εξέταση και το πρώτο τσίμπημα.

Και ενώ βρίσκομαι σε αυτό το βήμα δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: έρευνα της διανέοσις μιλάει για το δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα μας και τις επιπτώσεις (αύξηση ορίου ηλικίας πληθυσμού, μείωση συνολικού πληθυσμού, μείωση εργαζομένου πληθυσμού). Μήπως θα ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή να διευκολύνουμε όσες μητέρες και ζευγάρια θέλουν παιδιά αντί να θέτουμε τείχη οικονομικά, γραφειοκρατικά και ψυχολογικά απλοποιώντας τις διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης και υιοθεσίας;

Κλείνοντας, αν βρίσκεσαι σε αυτή τη διαδικασία να ξέρεις δεν είσαι μόνη. Υπάρχουμε πολλές εκεί έξω (μας είδα στην ουρά του ΕΟΠΥΥ και ξέρω). Μείνε δυνατή. Κάνε κουράγιο. Εύχομαι σε όλες να κρατήσουμε σύντομα το τεστ με τις δυο γραμμούλες…

Κ.Π.