Ήρθε και αυτή η περίοδος του χρόνου που μαζευόμαστε στα σπίτια με μόνη αφορμή ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Να κρεμάσουμε μπάλες πάνω του, να τυλίξουμε φώτα γύρω του, να πιούμε κρασιά δίπλα του, να σκίσουμε γυαλιστερά χαρτιά από κάτω του. Τα σαλόνια κοινωνικοποιούνται, τα ψέματα θάβονται κάτω από τα χαλιά και ο κυνισμός καίγεται στο τζάκι. Όλοι χαρούμενοι, έστω για λίγο, και καθόλου κακό δεν είναι αυτό.

Σε μια τέτοια βραδιά έχουν μαζευτεί αρκετοί μεγάλοι και λίγοι μικροί, αλλά είναι όλοι μπερδεμένοι, άνετοι, στο σπίτι αυτό δεν έχει απαγορεύσεις, γύρω γύρω τρέχουν δύο γάτες και ένας σκύλος και κάποιοι που φλερτάρουν καπνίζουν με το κεφάλι μέσα έξω.

Το τραπέζι ετοιμάζεται και η μουσική χαμηλώνει. Οι μη γονείς, συνήθως αμήχανοι όταν βρίσκονται με παιδιά, τους πιάνουν την κουβέντα. Tα γνωστά, τα ασφαλή, τα ανώδυνα. Πώς πάει το σχολείο, ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό, τι ομάδα υποστηρίζουν. Η συζήτηση πετάει, φεύγει και ξανάρχεται, κυρίως ένας μικρός κοντά στα οκτώ φαίνεται να επιμένει.

Κάπως φτάνει η κουβέντα στη μαμά του, «να εγώ την ξέρω από τότε που πήγαινε λύκειο, ήταν συνέχεια έξω, της άρεσαν οι συναυλίες, τα ταξίδια. Στο σπίτι τι κάνετε μαζί, σου μαγειρεύει, σε βοηθάει στο διάβασμα, της αρέσει να παίζει με αυτοκινητάκια;»

Ο μικρός κουνάει δυνατά το κεφάλι του. Όχι, στη μαμά του δεν αρέσει το μαγείρεμα, δεν του μαγειρεύει ποτέ και τα πρωινά πριν από το σχολείο του λέει ότι είναι υπέροχα τα τσαλακωμένα ρούχα. Τα Σαββατοκύριακα συνήθως τρώνε έξω ή μαγειρεύει ο μπαμπάς του. Γενικά δεν έχει πολύ χρόνο, τη βλέπει λίγο πριν κοιμηθεί, διαβάζει πάντα μόνος του και βαριέται τα αυτοκινητάκια. Όλοι βγάζουν γρήγορα τα συμπεράσματά τους, θέλουν να σφίξουν το αγόρι στην αγκαλιά τους, να το συμπονέσουν, φαίνεται τόσο έξυπνο παιδί, πώς τα κατάφερε τόσο μόνος. Η μαμά του χαμογελάει, περιμένει από τον γιο της να συνεχίσει με κάτι έστω «αποδεκτό», εκείνος τρώει το φαγητό του, δεν το θεωρεί σημαντικό, δεν βλέπει το λάθος. Τα θέματα στροβιλίζονται από εδώ κι από εκεί, η μηχανή του καφέ δουλεύει ασταμάτητα, τα πόδια διπλώνουν σε οκλαδόν. Το αγόρι παίρνει ένα μεγάλο χαρτί και έναν μόνο μαρκαδόρο. Ζωγραφίζει σιωπηλά, ατελείωτα, συγκεντρωμένα, όσοι περνάνε από πάνω θαυμάζουν πώς ένα τόσο μικρό παιδί αιχμαλωτίζει τα μάτια τους τόσο επίμονα με μονόχρωμες γραμμές, περιμένουν να τον δουν να κουράζεται, να διψάει, να διακόπτει, για να τον ρωτήσουν.

Μα τι είναι επιτέλους αυτό; Είναι υπέροχο!

Εκείνος τους απαντάει με τον ίδιο τρόπο που τους ανακοίνωνε περίτρανα πριν ότι η μαμά του δεν μαγειρεύει ποτέ, αλλά με μάτια πιο λαμπερά. Τους διηγείται μια ιστορία για το Διάστημα, τις μαύρες τρύπες και τον νόμο της βαρύτητας. Εκεί κάπου που μένουν παιδιά υιοθετημένα και πρόσφυγες που γύρω τους πετάνε φυσαλίδες αγάπης σε περίεργα σχήματα. Εκεί κάπου που οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τις αποχρώσεις στο δέρμα, τα παιδιά σχηματίζουν μεγάλους κύκλους με σφιχτά χέρια, οι άντρες και οι γυναίκες φιλιούνται σε συνδυασμούς και στις γωνίες των δρόμων έχει μόνο λουλούδια, όχι βρόμικες κουβέρτες ανθρώπων που πεινάνε. Το αγόρι περιγράφει και οι γύρω του απλά στέκονται. Ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και επιστήμης με τρόπο μαγικό, είναι ένας μικρός ρομαντικός ρεαλιστής, ένας ασταμάτητος.

Μα πού τα ξέρεις όλα αυτά; Είσαι καταπληκτικός!

Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους. Μα αυτά λένε με τη μαμά του. Τον ρώτησαν πριν για τα κεφτεδάκια της, δεν τον ρώτησαν αν ξέρει να φτιάχνει ιστορίες ξεκινώντας από ένα τσαλακωμένο αυτοκολλητάκι, αν μπορεί να του εξηγεί για την αναρχία και τη δημοκρατία χωρίς να φοβάται τις φωτιές στην τηλεόραση, αν μπορεί να διαβάζει πίσω από τα πρόσωπα των ανθρώπων που σκύβουν στο τζάμι της, αν έχει το θάρρος να του λέει ότι κάποια πράγματα δεν τα γνωρίζει και ότι σε κάποια άλλα είναι πολύ κακή και χρειάζεται τη δική του βοήθεια. Ε, αυτά κάνουν με τη μαμά του, αλλά όχι, είναι λίγο μπάχαλα και δεν διπλώνουν τα ρούχα το βράδυ.

Οι γονείς τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, χαϊδεύουν τα μαλλιά της μαμάς και γελάνε με τη γάτα που κυνηγάει τη μεγάλη ασημένια μπάλα σκορπίζοντας γκλίτερ σε όλο το πάτωμα. Τα συμπεράσματά τους κατεβαίνουν κάτω σιωπηλά, μαζί με τα σκουπίδια.

Καλή χρονιά. Είμαι σίγουρη ότι όλοι οι γονείς έχετε, έχουμε, κάτι που για τα παιδιά είναι ασυναγώνιστο. Αρκεί.