Θέλω να μοιραστώ κι εγώ την εμπειρία μου με την παράλληλη στήριξη του γιου μου. Ο γιος μου είναι τώρα σχεδόν 10 ετών, πάει πέμπτη δημοτικού σε δημόσιο σχολείο της περιοχής μας (Χολαργός).

Η αρχική διάγνωση έγινε όταν ο μικρός ήταν στο νηπιαγωγείο και ήταν ΔΑΔ (Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή). Τη διάγνωση έκανε ιδιώτης παιδοψυχολόγος και είχα πάει και στο ΚΕΔΑΣΥ (τότε ΚΕΣΥ).  Συζητήθηκε αν πρέπει να επαναφοιτήσει στο νηπιαγωγείο και ΚΕΔΑΣΥ και παιδοψυχολόγος είπαν ότι επειδή δεν είχε μαθησιακής φύσης δυσκολία ήταν καλύτερο να μην επαναφοιτήσει αλλά να πάει κανονικά στο δημοτικό.  Το ενδιαφέρον είναι ότι η κυρία που τον είχε δει στο ΚΕΣΥ με ρώτησε κάπως βιαστικά, σαν να είναι εντελώς επουσιώδες το θέμα, «θέλετε παράλληλη στήριξη;  Δεν μου φαίνεται να τη χρειάζεται!».

Εγώ, ανίδεη τότε, κι επειδή θεωρούσα ότι το να έχει παράλληλη στήριξη ήταν «ντροπή», ότι θα έδειχνε ότι είναι κάπως βαριά η περίπτωσή του, είχα πει «όχι!».  Οπότε ο μικρός δεν έκανε επαναφοίτηση στο νηπιαγωγείο και πήγε κατευθείαν στην πρώτη δημοτικού ΧΩΡΙΣ παράλληλη στήριξη.

Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.  Μέρα παρά μέρα με καλούσαν στο σχολείο, γιατί είχε γίνει κάποιο επεισόδιο σύγκρουσης του παιδιού με κάποιο άλλο παιδί.  Μια μέρα είχε χτυπήσει και το κεφάλι του και τον τρέχαμε στο Παίδων και τον ξυπνάγαμε κάθε δυο ώρες μην έχει πάθει διάσειση.  Ήρθε και το κλείσιμο των σχολείων λόγω κορονοϊού και τα είδαμε όλα!!!  Είδα τον γιό μου κατά τη (μαρτυρική για εμάς) τηλεκπαίδευση να στριφογυρνάει στην καρέκλα και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί ούτε για ένα λεπτό…

Στο τέλος της χρονιάς πήγα ξανά στο ΚΕΔΑΣΥ και ζήτησα να επαναλάβει την πρώτη δημοτικού!  Τους είπα ότι δεν είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει και ό,τι έμαθε τον είδα να το ξεχνάει και να πισωγυρίζει!  Τους είπα επίσης χαρακτηριστικά «με αφήσατε χωρίς παράλληλη και χωρίς επαναφοίτηση, ξυπόλητη στα αγκάθια!  Στερήσατε στο παιδί μου κάθε βοήθεια…»  Είναι αλήθεια ότι είχα πλέον διαβάσει περί αυτισμού και είχα καταλάβει ότι οι περιπτώσεις σαν του γιου μου είναι ακριβώς αυτές που μπορούν να επωφεληθούν από την παράλληλη στήριξη, που με τη λεπτή παρέμβασή της θα αποσοβήσει τις συγκρούσεις, την υπερδιέγερση του παιδιού από τα πολλά ερεθίσματα, θα αντιμετωπίσει τη διάσπαση προσοχής που έχει κ.ο.κ., κι έτσι θα τον βοηθήσει να ενταχθεί ομαλά στην τάξη και να παρακολουθήσει το μάθημα.

Στο ΚΕΔΑΣΥ είχαν αμφισβητήσει και τη διάγνωση του ιδιώτη παιδοψυχιάτρου και μου ζήτησαν γνωμάτευση από δημόσιο φορέα, την οποία και τους πήγα.  Στη γνωμάτευσή του ο παιδοψυχίατρος έκανε λόγο για Άσπεργκερ. Το ΚΕΔΑΣΥ μας έδωσε παράλληλη στήριξη μέχρι το τέλος του Δημοτικού. Ο γιος μου έκτοτε βρήκε την υγειά του που λένε, κάθε χρόνο έχει παράλληλη στήριξη, πάει πολύ καλά και ομαλά στο σχολείο, οι συγκρούσεις εκμηδενίστηκαν και είναι μια χαρά ενταγμένος και αποδεκτός στην τάξη του.

Το συμπέρασμα για εμένα είναι ότι οι υψηλής λειτουργικότητας αυτιστικοί, οι θεωρούμενοι «ελαφριές» περιπτώσεις, είναι αυτοί που επωφελούνται από την παράλληλη στήριξη.  Η παράλληλη μπορεί με τα παιδιά αυτά να μην έχει πολλή δουλειά, και το μη έμπειρο μάτι σου λέει «μα δεν έχει κανένα πρόβλημα το παιδί!» (μιλάμε άλλωστε και για «αόρατη αναπηρία»).  Ωστόσο αυτό που δεν είναι ορατό στους πολλούς και στους μη γνωρίζοντες, είναι παρά ταύτα εκεί και χρειάζεται η διακριτική βοήθεια μιας παράλληλης, που αν λείψει, τότε βλέπουμε πώς το παιδί αυτό μπορεί να πάρει την κάτω βόλτα, να «εκτροχιαστεί», ανήμπορο να διαχειριστεί μόνο του διάφορες καταστάσεις…