Ισλανδία, τι να πρωτοπει κανείς για αυτήν τη χώρα! Για τους καταρράκτες, για τα θερμά της τα λουτρά, για τους θερμοπίδακες, για τις παγωμένες λίμνες, για τους παγετώνες; Ή για τον ατελείωτο χώρο που έχουν επιτρέψει στη φύση και τα ζώα να υπάρχουν ανενόχλητα; Πρώτη φορά στη ζωή μου ζήλεψα γλάρο, βλέποντας το μέρος όπου ζούσε και τη θέα που απολάμβανε (βέβαια, πήγαμε άνοιξη κι όχι χειμώνα). Ισλανδία με παιδιά, λοιπόν!

Στο ταξίδι μας εκεί, το οποίο ήταν της τελευταίας στιγμής και παντελώς ανοργάνωτο (έλα, δεν το πιστεύω θα ειρωνευτούν οι φίλοι μας), πορευθήκαμε κυρίως στο νότιο μέρος του νησιού, συνεπώς ό,τι σας καταθέσω είναι για τη συγκεκριμένη περιοχή. Και δεύτερη συνέπεια από τα παραπάνω είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε, να δούμε και το υπόλοιπο μέρος, με ένα δυο βόρεια σέλαα, παρακαλώ!

Για λόγους εξοικονόμησης χώρου, λοιπόν, θα σας δείξω στο χάρτη πού κινηθήκαμε εμείς και ίσως αυτή είναι μια πρώτη καλή προσέγγιση για το πρώτο σας ταξίδι στη χώρα. Αναγκαστικά, προσγειώνεστε Keflavik, οπότε αν η πτήση σας είναι αργά κοιμάστε κάπου εκεί κοντά. Μην αγχωθείτε να κανονίσετε ταξί από πριν, μια χαρά έχει εκεί απ’έξω και με πολύ πιο λογική τιμή από το Booking taxi, για παράδειγμα. Αν πάλι φτάσετε νωρίς, νοικιάζετε αμαξάκι και φύγατε! Να έχετε υπόψη ότι χρειάζεται πιστωτική κάρτα με πιστωτικό όριο τουλάχιστον 1500 γιούρια (μια ντόπια εταιρεία είχε 2900 -λες και το αγοράζαμε), αλλά γενικά οι τιμές ενοικίασης είναι μια χαρά λογικές, τολμώ να πω φθηνές.

Εμείς, λοιπόν, το νοικιάσαμε την επομένη και ξεκινήσαμε να πάμε στο πρώτο SOS, στο πάρκο με το πρώτο Κοινοβούλιο στον κόσμο, ιδρυμένο το 930 (μ.Χ. φυσικά)! Δυστυχώς, ο καιρός ήταν παντελώς χάλια, με βροχή, αλλά κυρίως με πολύ αέρα, οπότε τα είδαμε όλα βιαστικά στο Thingvellir. Είχε και κάτι καταρράκτες εκεί κοντά, αλλά με το που φτάσαμε στον πρώτο και μικρό, τρέξαμε πίσω, μην μας πάρει και μας σηκώσει (κυριολεκτικά).

Στο μεταξύ, η επόμενη στάση ήταν το γνωστό Geyser, το οποίο όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους θερμοπίδακες. Η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο πήρε το όνομά του από την περιοχή αυτή ακριβώς που ήταν πιο γνωστή στην Ισλανδία για το φαινόμενο αυτό. Δεν είναι ωστόσο ο μεγαλύτερος θερμοπίδακας στη χώρα, έχουν και μεγαλύτερους. Η μυρωδιά δεν είναι ενθαρρυντική (λίγο κλούβιο αβγουλάκι, λίγο όμως, στα επίσημα το λεγόμενο υδρόθειο), αλλά την ξεχνάς γρήγορα, ενώ περπατάς ανάμεσα σε καπνούς και κάθεσαι να περιμένεις μέχρι το φυσικό συντριβάνι κάνει την έκρηξή του. Το οποίο είναι τόσο εντυπωσιακό, με την τόση φυσικότητα. Κι εμείς γύρω να τραβάμε βιντεάκια… Πολύ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο εστιατόριο εκεί απέναντι από το Geyser, το οποίο σέρβιρε ωραιότατη κρεατόσουπα κι ένα καταπληκτικό αρνί, το εθνικό τους κρέας (επιτρέψτε μου να σας πω για το φαί λίγο παρακάτω).

Κι επειδή δεν μας έφτασαν οι πρωινοί καταρράκτες κινηθήκαμε σε κάτι φοβερούς και τρομερούς (ΑΛΗΘΕΙΑ), που επειδή εκείνη η μέρα ήταν κι αεράτη, γινόταν το όλο θέαμα πιο εντυπωσιακό: οι ασυναγώνιστοι Gullfoss (που σημαίνουν Χρυσοί καταρράκτες- και το δικαιούνται). Οι φοβεροί, λοιπόν, αυτοί καταρράκτες είναι ατελείωτοι, άπειρα ορμητικοί και πάρα πολύ μεγάλοι, με πολλές «σχέσεις» μεταξύ τους, με τα βράχια-βουνά και τους πάγους. Σε κάνουν να απορείς πόσο πολύ νερό υπάρχει και να συνειδητοποιείς πως η Ισλανδία θα ειναι η τελευταία που θα έχει ποτέ θέμα με το νερό (σημαντική ίνφο ότι βασίζεται κατά το 80% στο νερό για την ενέργειά της, με 99% παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές, μοναδική στον κόσμο).

Κατάκοποι γυρίσαμε στο «εξωτικό» Selfoss, μια πόλη σε στρατηγικό σημείο, για εμάς τους ανοργάνωτους. Τόσο ανοργάνωτοι που μείναμε εκεί δυο βράδια (τουλάχιστον βάλαμε πλυντήρια -άσχετο). Για να πάμε το πρωί της επομένης στο Kerid crater, που ήταν σαν μια υπέροχη γαλαζοπράσινη λίμνη στο κέντρο της Γης, στον κάποτε κρατήρα ηφαιστείου (μας έκανε την χάρη κι είχε ήλιο εκείνη την ημέρα). Είχα απορία γιατί δεν κολύμπαει κανείς, αλλά την έλυσα πολύ σύντομα, βάζοντας λίγο χεράκι (άσε που απαγορευόταν). Για να μπούμε πάλι στο αμάξι και να βρεθούμε σε δύο γείτονες καταρράκτες, τον Seljandafoss και τον μικρότερο, αλλά πιο περιπετειώδη (αν θες να πας από πίσω του, άρα προβλεπέ η αλλαξιά ρούχων) τον Gljufrabui. Ξεπηδούν κι οι δυο μέσα από τα βουνά κι ολόγυρά τους βλέπεις σπηλιές όπου μένουν πανευτυχείς γλάροι. Έτσι, τουλάχτιστον, τους έβλεπα εγώ που πετούσαν από πάνω μας ή άραζαν στη φωλιά με την προνομιακή τους θέα.

Εκείνη η μέρα ολοκληρώθηκε με θερμά λουτρά. Κι όχι, δεν πήγαμε στη Blue Lagoon, αλλά στη Secret. Γιατί φυσικά το αγόρι μου το ανοργάνωτο, το οποίο πήγαινε Ισλανδία για δεύτερη φορά, είχε άποψη γιατί την πρώτη την είδε την απόλυτη γαλάζια θερμή μπανιέρα (Blue Lagoon), τώρα σου λέει, πάλι τα ίδια. Κι ήταν τέλεια η Secret! Ήταν κατάμαυρη και όχι τεράστια, πάταγα εγώ με τα 157 εκατοστά, ο μικρός μας με 40 λιγότερα είχε όλα τα αξεσουάρ που του έδωσαν εκεί. Γιατί πρόκειται για οργανωμένη επιχείρηση με τα όλα της (σοβαρά τώρα). Εγώ στην πρώτη ώρα ήμουν έτοιμη για ύπνο (υποτασικιά γαρ), αλλά τελικά κάτσαμε 2-2,5 ώρες, οπότε βγήκα 2-3 φορες να ξεπαγιάσω και να επιστρέψω δριμύτερη. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν εκεί οι πάρα πολλοί Αμερικανοί τουρίστες (αργότερα έμαθα ότι είναι δημοφιλής προορισμός για εκείνους), καθώς κι ότι έμπαιναν κάθε ηλικίας άνθρωποι, έως κι ένα μωρό που δεν είχε χρονίσει καλά καλά και θήλαζε τη μαμά του εκεί μέσα! Κατα τα άλλα, μετά το ντους ένοιωθες άλλος άνθρωπος (κι επειδή δεν μύριζες πλέον, γιατί είχε κι εκεί την εσάνς του).

Την επομένη κάναμε την τουριστική παραδοσιακή βόλτα στον Ατλαντικό για να δούμε φάλαινες και δελφίνια και πράγματι τα είδαμε και τα δύο! Έπρεπε να πάμε στο λιμάνι του Reykjavík για αυτό το λόγο και μάλιστα χιόνιζε εκείνο το πρωινό, αλλά δεν πτοηθήκαμε, παρόλο που πηγαίναμε λίγο πέρα δώθε με το καΐκι. Συμβουλή: Ντυθείτε καλά ή πάρτε έξτρα ρούχα κι αν ανακατεύεστε οπωσδήποτε δραμαμίνες (κερνάνε και στο καϊκάκι, αλλά είναι για πάνω από 11 ετών). Ειχα τις αμφιβολίες μου ότι τα θαλάσσια θηλαστικά θα μας έκαναν την τιμή εκείνη την ημέρα, αλλά ο καπετάνιος είχε τα κόλπα του (σόναρ λέγεται). Άλλα εντυπωσιακά πλάσματα κι αυτά (δεν εννοώ τους καπετάνιους προφανώς…)

Κι επειδή έπρεπε να βάλουμε λίγη περιπέτεια στη ζωή μας, κάναμε τρίωρη αμαξοπορεία για να πάμε στον επόμενο ξενώνα. Σημείωση εδώ, κάθε μέρα αποφασίζαμε σε ποια περιοχή θέλαμε να μείνουμε την επόμενη και η καλή συνοδηγός (εγώ),έμπαινα στο booking και τα κανόνιζα. Δεν το συνιστώ, αλλά από την άλλη εμάς δεν μας χαλάει (πολύ). Αυτήν τη φορά πήγαμε και μείναμε σε ένα απομονωμένο, μακριά από πόλεις και χωριά, δίπλα στους καταρράκτες που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα (για να καταλάβετε τι πάει να πει ανοργανωσιά). Παντελώς self service ξενώνας, πέρασε για δέκα λεπτά η κυρία που το είχε το επόμενο πρωι και μας κάλεσε στα γελάδια της που ήταν εκεί δίπλα. Και για να μην προσβάλουμε κανένα δίποδο ή τετράποδο, πήγαμε μια βόλτα και τα χαιρετήσαμε και πρέπει να πω ότι ήταν ιδιαίτερα διαχυτικά με όσους δεν τα φοβόντουσαν (ονόματα δεν λέμε).

Σειρά είχε ο Skogafoss (όπου foss εννοείται καταρράκτης), ένας ακόμα, με το πιο υπέροχο, ολοκληρωμένο ουράνιο τόξο που μπορεί να δει κανείς. Σε αυτόν μπορείς να ανέβεις 300 σκαλιά (σου βγαίνει η γλώσσα) και να έχεις φανταστική θέα, ενώ όσο πλησιάζεις εκεί που σκάει ο καταρράκτης γίνεσαι όλο και πιο μούσκεμα. Τα παιδιά το λάτρεψαν!

Και σειρά είχαν η Μαύρη Παραλία (Black Sand Beach) με τα εντυπωσιακά βράχια, στο Vik. Τι να λέμε, πρέπει να πάτε, αλήθεια. Λιγο η μαύρη άμμος σε μια τεράααααααααααστια παραλία, λίγο τα μοναδικά βραχώδη πετρώματα που σχηματίζουν τη Hálsanefshellir Cave, λίγο κι η ατελείωτη θάλασσα μπροστά σου, πας κι αράζεις κι αράζεις κι αράζεις…. Αν έχει δε και καλό καιρό, είναι υπερσούπερ. Εμείς φύγαμε με 2 μπουκαλάκια άμμο, αλλά ευτυχώς επεστράφησαν πριν πετάξουν προς τη λοιπή Ευρώπη.Για να βρεθούμε το επόμενο πρωί, μετά από κάμποση αμαξάδα, σε ένα καταπληκτικό τοπίο, με μία ημιπαγωμένη λίμνη με φώκιες, ονόματι Jökulsárlón (η λίμνη ή σωστότερα η παγετωνολίμνη). Συνδέεται με τον φοβερό και τρομερό παγετώνα από πάνω κι επίσης κάνουν και οργανωμένες βόλτες με βαρκάκι και περπάτημα στους παγετώνες. Εμείς δεν κάναμε τίποτα από τα δύο, αρκεστήκαμε να κάνουμε βόλτα γύρω από τη λίμνη, να βλέπουμε φώκιες που μας κοιτούσαν κι εκείνες και να φάμε ένα από τα καλύτερα φις εντ τσιπς εβερ, στην καντίνα- τροχόσπιτο στο πάρκινγ εκεί. Στο οποίο μπορούσες να αφήσεις το αμάξι σου και να πας απέναντι με τα πόδια στην Diamond beach, όπου πράγματι, όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, οι πάγοι που έχουν σπάει από τους παγετώνες καταλήγουν εκεί (σε μια μαύρη παραλία και πάλι) κι έτσι όπως στοιχίζονται θυμίζουν διαμάντια. Όλα εκεί συνδέονται κι όλα είναι μοναδικά όμορφα σε σημεία. Η πιο κοντινή πόλη μετά από εκεί είναι το Hofn, όπου βρίσκεις και να φας και να κοιμηθείς.

Κι αυτό (το Hofn) ήταν το πιο μακρινό μας σημείο στη Νότια Ισλανδία, έπειτα ξεκινήσαμε το ταξίδι του γυρισμού προς Reykjavík για να πάρουμε πτήση για πίσω. Κάναμε μια καλή στάση στο Skaftafell, μέρος του προαναφερόμενου παγετώνα, σε άλλο σημείο, όπου περπατήσαμε, το πιο πολύ και το πιο κοντινό σε κανονικότατο παγετώνα. Φυσικά οι έμπειροι πεζοπόροι, είχαν κατάλληλα παπούτσια, αξεσουάρ κι οδηγό που τους πήγαινε πολύ πιο μέσα στους παγετώνες. Εμείς είπαμε να το αφήσουμε για την επόμενη φορά που ο εξάχρονος θα έχει γίνει 12 χρονος (τουλάχιστον).Κάναμε 1.463 χιλιόμετρα σε 7 μέρες και δεν σκοτωθήκαμε -μεταξύ μας εννοώ (αν και κοντεύαμε πολύ συχνά)-, αφού οι δρόμοι είναι ομαλοί και πολύ εύκολοι, αν παραμείνετε φυσικά εντός οδικού δικτύου! Και για να καταλήξουμε σε αυτό που ίσως έπρεπε να ειπωθεί από την αρχή, μια χαρά είναι η Ισλανδία με παιδιά, ειδικά για εκείνα που αγαπούν τη φύση και τα ζώα, αλλά και είναι και τέλειο ταξίδι για ένα ζευγάρι. Οι Ισλανδοί είναι φιλόξενοι και πάαααρα πολύ εξοικειωμένοι με τους τουρίστες, σε πολύ κουλ βαθμό ωστόσο. Υπάρχουν πολλοί μετανάστες που απασχολούνται στις τουριστικές επιχειρήσεις, διότι η ζήτηση είναι μεγάλη κι εκπλαγήκαμε από τους πόσους Έλληνες συναντήσαμε (όχι τουρίστες), σε μακρινά από την πρωτεύουσα (Reykjavík) μέρη.

Το φαΐ τους ήταν μια χαρά, ιδιαίτερα το ψάρι και το αρνί, ενώ είναι από τους λίγους προορισμούς εκτός Ελλάδας όπου χορταίνεις νερό χωρίς να το πληρώνεις, το κερνάνε αβέρτα, με το που κάτσεις. Είναι επίσης μια χώρα που έχει άπειρα πράγματα να δεις και να κάνεις, και κάθε εποχή βλέπει κανείς κάτι άλλο: εμείς πήγαμε άνοιξη, ήταν κίτρινη (χωρίς Βόρειο Σέλας), καλοκαίρι είναι καταπράσινη, ενώ χειμώνα λευκή και φουλ στα ουράνια μαγικά φαινόμενα (όπως λένε μαρτυρίες φίλων και γνωστών). Τα καταλύματα είναι μια χαρά και για όλα τα γούστα, αν έχετε ιδιαίτερες απαιτήσεις και για το ποΎ θα μείνετε, αλλά και για το τι θα δείτε και πως, υπάρχουν επισης πάρα πολλά τουριστικά γραφεία ντόπια, που μπορούν να σας κατευθύνουν. Σε κάθε περίπτωση, Α-ΞΙ-ΖΕΙ…