Η βραβευμένη συγγραφέας Πηγή Γρύλλη μάς συστήνει την Πάτμο, το νησί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και μας καλεί όλους για διακοπές!

Μιλώντας  για την πατρίδα σου, νομίζω πως αποκτάς τα μάτια της κουκουβάγιας. «Η δική μου πατρίδα είναι η πιο όμορφη…», τολμάς να πεις κινδυνεύοντας να γίνεις γραφικός. Μ΄ αυτά τα μάτια λοιπόν τολμώ ταπεινά να μιλήσω για εκείνη. Για τη μαγική κι ευλογημένη πατρίδα μου, την Πάτμο, την Πάτμο της Αποκάλυψης.

Εδώ γεννήθηκα. Σ΄ αυτό  το νησί που το νανουρίζουν θρύλοι, παραδόσεις, ιστορία. Με τη γοητεία ενός ήλιου που ξεπροβάλλει χαμογελαστός από τον λόφο της Κουμάνας και λούζει με τη λαμπρότητά του το νησί. Μ΄ ένα Μοναστήρι που στέκεται φύλακας στους αιώνες να το στεφανώνει και να το ευλογεί. Με το Σπήλαιο της Αποκάλυψης ν’ ανοίγει και ν’ αποκαλύπτει Επτά Σφραγίδες, Επτά Λυχνίες, Επτά Σάλπιγγες.

Σ’ αυτό λοιπόν το νησί έπαιξα, πήγα σχολείο, ονειρεύτηκα και ερωτεύτηκα. Στα στενά ασβεστωμένα σοκάκια του κούρνιασα με τους φίλους μου να ξαποστάσω τις τρέλες τις παιδικές, βαριανασαίνοντας απ’ το κυνηγητό, το κρυφτό, τον πόλεμο στις αλάνες με ξύλινα σπαθιά και όπλα όνειρα.

Χόρτασα τον αέρα  και τα ηλιοβασιλέματα του Χοχλακά και βυθίστηκα στις εξερευνήσεις του βυθού του,  πότε κρατώντας την αναπνοή και πότε με μάτια ορθάνοικτα, φορώντας τη μάσκα του πατέρα, να θαυμάζω τον κόσμο που έκρυβε και να προσπαθώ να τον χωρέσω στη χούφτα μου.

Χταπόδια, αχινοί,  σκάροι, καβουρομάνες και ντροπαλές μπουρούδες ήταν η σοδειά που καμάρωνα να σέρνω κολυμπώντας μέσα σε  ειδική τσάντα, βούρια την έλεγε ο πατέρας μου, και να τον ακολουθώ μαγεμένη από την ικανότητά του στην τεχνική του ψαροτούφεκου.

Κοχύλια, πεταλίδες και καβούρια  στήνουν χορό στις νυχτερινές αποσπερίδες τους στα βράχια του νησιού μου. Και την αυγή… Ω, τα υπέροχα πρωινά της πατρίδας μου, με το πρώτο δειλό φως ν’ αχνοφαίνεται …Ν΄ ακούγεται το ντούκου ντούκου της μηχανής των ψαροκάικων που έρχονται ή φεύγουν για την ψαριά του μεροκάματου. Να ροκανίζει η άγκυρα τα πλευρά των πλοίων που προσεγγίζουν κουβαλώντας επισκέπτες προσκυνητές και να γεμίζει η προκυμαία πολύχρωμα καπέλα, γλώσσες άγνωστες, σφυρίγματα από μπουρού και τη φωνή του ντελάλη: “Μανταρίνια και μέλι θυμαρίσιο από Κάλυμνο, ελιές χαμάδες κρασί σαμιώτικο!!!”

Φιλίες που κράτησαν και κρατούν. Φιλίες πολύτιμες, που τις πότισε και τις θέριεψε η κοινή νεότητα και ο γλυκασμός των ονείρων για τη ζωή που θέλαμε να φτιάξουμε, με προσδοκίες που άλλες ευοδώθηκαν και άλλες διαψεύστηκαν και μας πόνεσαν.

Πώς να μιλήσεις για την Πάτμο και να μην αναφέρεις το ξεχωριστό Πάσχα της, την αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, “Νιπτήρα”, στην κατάμεστη πλατεία της, την κατάνυξη, τους ύμνους τους βυζαντινούς, τις λαμπροφορεμένες εκκλησιές στρωμένες με “λαμπρές” που σε μεθούν το βράδυ της Ανάστασης; Κι εμείς παιδιά, κάτω από το φως της λευκής λαμπάδας μας να ερωτευόμαστε τη ζωή, τσουγκρίζοντας τ’ αυγά τα αναστάσιμα.

Κι έπειτα το πασχαλινό τραπέζι…Ένα τραπέζι γεμάτο με κάθε λογής νοστιμιά. Η μαγειρίτσα ν’ αχνίζει κεντημένη με άνηθο και μάραθο, οι ζεστές ολοστρόγγυλες τυρόπιτες να μοσχομυρίζουν, τα πουγκιά μελωμένα με καρύδια, οι στρουμπουλές δίπλες με την κανέλα και το μέλι, το λαχταριστό κυδωνόπαστο “ο πελτές”, να γευτείς και να γλυκαθείς. Γλέντια και χαρές τα πανηγύρια της. Ν΄ ανεβαίνεις την ανηφοριά  του Γερανού το Δεκαπενταύγουστο και να προπορεύεται η εικόνα της Παναγιάς φορώντας τα καλά της.Στεφανωμένη λουλούδια, στολισμένη μ’ ασημένια τάματα και χρυσές ευχαριστίες.Να χτυπά η καμπάνα στο ξωκκλήσι της να Την υποδεχτεί κι εμείς να κρατάμε τις αποσκευές, ανηφορίζοντας.Να γίνεται γλέντι τρικούβερτο μετά τον εσπερινό κι έπειτα ξεθεωμένοι απ’ τον χορό και το τραγούδι, ξημερώματα σχεδόν, να ξαπλώνουμε στρωματσάδα, ο ένας δίπλα στον άλλον σ’ έναν ύπνο σύντομο αλλά υπέροχο, μέχρι να  ξαναχτυπήσει η καμπάνα χαράματα, για την πρωινή λειτουργία.

Πόση χαρά κι ευτυχία έκρυβε για μας τα παιδιά, αυτή η προετοιμασία, το σμίξιμο κι η χαρά του μοιράσματος.Κι έπειτα μετά τον καφέ και τα βουτήματα, ξανά όλοι μαζί στη βάρκα με προορισμό το Λιβάδι του Γερανού. Να περάσουμε την ημέρα μας, να κολυμπήσουμε στα καθάρια νερά του, να γευτούμε τις νοστιμιές που είχε ετοιμάσει η μητέρα μας, να τραγουδήσουμε και το βράδυ ξανά στη βάρκα για την επιστροφή στη Σκάλα, με τις καμπάνες του Αγίου Φωκά να χτυπούν και να μας καλωσορίζουν.

Χρόνια αθωότητας και ξεγνοιασιάς, χρόνια μοσχομύριστα, μεταξένια. Χρόνια που κανένας Κύνωπας δεν φόβισε, καμιά μπόρα δεν φάνηκε απροσπέραστη, χρόνια που έφυγαν, χρόνια που ήρθαν και χρόνια ελπιδοφόρα, που  περιμένουμε να φανούν…

Μου έλαχε, λοιπόν, να κληθώ να τρατάρω τους αναγνώστες μια γλυκιά κουταλιά αναμνήσεις. Να παρουσιάσω σ’ αυτή την κουταλιά κάτι ελάχιστο μπροστά στα τόσα που ζήσαμε και που προσφέρει γενναιόδωρα η Πάτμος και σ’ όσους την επισκέπτονται.Κι όπως κάθε τρατάρισμα, δεν είναι για χόρταση. Αν θέλετε να τη γευτείτε και να χορτάσετε, να χαθείτε στις ομορφιές της, να νιώσετε τη θετική αύρα της, την ξεγνοιασιά και την ευλογία της, σας περιμένει η ίδια η Πάτμος, να σας κεράσει…

Η Πηγή Γρύλλη γεννήθηκε στην Πάτμο. Ζυμώθηκε με τα ηλιοβασιλέματα, κρυφάκουσε τα μυστικά των γλάρων και τους αυτοσχέδιους στίχους στα τραγούδια των ψαράδων. Κι όταν οι θύμισες, οι αγάπες, τα όνειρα κι οι καημοί ξεχείλισαν τα σεντούκια της ψυχής, άρχισαν να γίνονται λέξεις κι οι λέξεις ιστορίες. Ιστορίες για τα παιδιά που λάτρεψε και υπηρέτησε σαν εκπαιδευτικός και ιστορίες για τους ανθρώπους που θαύμασε και πόνεσε. Βραβεύτηκε δύο φορές από τη «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά» για τα βιβλία της: «Ένα αλλιώτικο καβουράκι» και «Πάντα θα σ΄ αγαπώ παππού». Στον διαγωνισμό με θέμα την «Αρχαία Ελεύθερνα», ευτύχησε να βραβευτεί η ιστορία της και να εκδοθεί από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Διήγημά της με θέμα «Το σχολείο», βραβεύτηκε στον διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας».
Έχει εκδοθεί το έμμετρο παραμύθι της «Στο πόδι το χταπόδι». Επίσης «Η Αφροδίτη και το μήλο» στη σειρά Ιστορίες από τον Όλυμπο των εκδόσεων the Book Project. Συμμετείχε στη συλλογική έκδοση διηγημάτων Δωδεκανησίων συγγραφέων, όπως επίσης και στις «Μικρές ιστορίες για μεγάλους», με παραμύθια για ηλικιωμένους. Από τις εκδόσεις “Τhe Book Project” κυκλοφορεί και το βιβλίο της «Η Πάτμος είμαι… I am Patmos…».