Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας η Γιούλη Σοφού, που ζει στη Νάπολη Ιταλίας εδώ και έξι χρόνια, με τον σύζυγό της Κλάουντιο, τον γιο τους τον Φραντσέσκο, 16 μηνών και ένα μπουλ τεριέρ, την Ήρα, 6 χρονών. Η Γιούλη ασχολείται με την Οργάνωση Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων.

• 28 Μαρτίου σήμερα, κάτι παραπάνω από μήνα από τότε που εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στη Βόρεια Ιταλία και 19 μέρες από την απαγόρευση κυκλοφορίας και εγκλεισμού στο σπίτι  σε όλη την Ιταλία.  Εμείς, ως οικογένεια, από τη στιγμή της είδησης του πρώτου κρούσματος, ξεκινήσαμε μία μικρή καραντίνα. Κόψαμε μετρό και λεωφορεία,  ξεκινήσαμε να δουλεύουμε όσο γίνεται από το σπίτι (και οι δύο ελεύθεροι επαγγελματίες), αποφύγαμε κλειστούς χώρους , αναβάλαμε την έναρξη του παιδικού σταθμού (ήταν στο πρόγραμμα για αρχές Μαρτίου) και ξεκινήσαμε τις βόλτες στα πάρκα και στις παραλίες.  Σιγά σιγά, με την αύξηση των κρουσμάτων, οι έξοδοί μας λιγόστεψαν μέχρι που ήρθε και η επίσημη ανακοίνωση από το κράτος, με τις σχετικές απαγορεύσεις, κλεισίματα και περιορισμούς, πάνω κάτω όπως ισχύει και στην Ελλάδα πλέον.
• Τα μαγαζιά έκλεισαν σχεδόν αμέσως, με διαφορά ένα δυο ημερών αλλά και όσα έμειναν ανοιχτά (σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, μανάβικα, φούρνοι, ψιλικατζίδικα) τήρησαν αμέσως αυστηρά μέτρα^. περιμένεις στην ουρά έξω από το μαγαζί με ένα μέτρο απόσταση ο ένας από τον άλλον, μπαίνεις μόνο όταν βγει κάποιος ώστε να υπάρχουν μόνο 2-3 άτομα ταυτόχρονα στον εσωτερικό χώρο, εννοείται γάντια και μάσκα όλοι κ.ο.κ.  Σήμερα που πήγα για σούπερ μάρκετ γινόταν έλεγχος της θερμοκρασίας σου πριν μπεις και τα ταμεία πλέον είναι εξοπλισμένα με διαχωριστικό πλέξιγκλας.
• Όλη μας η μέρα, λοιπόν, διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι. Για να μπορέσουμε να δουλέψουμε με τον μικρό ανάμεσά μας κάνουμε βάρδιες^. κάποιες ώρες ασχολούμαι εγώ μαζί του κάποιες ώρες ο μπαμπάς, δείχνουν κατανόηση και οι συνάδελφοι κατά τη διάρκεια των τηλεφωνημάτων και των τηλεδιασκέψεων αν ακουστεί το κλάμα του μικρού ή αν σκαρφαλώσει και εμφανιστεί στην οθόνη και κάπως έτσι καταφέρνουμε να βγάλουμε όσο γίνεται παραγωγική δουλειά. Όσο γίνεται, γιατί θεωρώ πως και χωρίς παιδιά μέσα σε μια τέτοια τρελή κατάσταση δεν είναι δυνατόν να είσαι το ίδιο παραγωγικός και αποτελεσματικός όπως είσαι σε φυσιολογικές συνθήκες.
• Ο μικρός είναι πολύ μικρός για να παίζει μόνος του και αρκετά μεγάλος για να τον ακουμπήσεις σε μια γωνιά και να κάνεις και εσύ καμιά δουλειά. Οπότε, πέρα από τις λίγες ώρες που κοιμάται, την υπόλοιπη μέρα είναι ενεργό -ενεργότατο θα έλεγα- μέλος της οικογενείας. Θα κάνουμε μαζί τις δουλειές του σπιτιού, θα μαγειρέψουμε και φυσικά θα παίξουμε με ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους μας^. εκμεταλλευόμαστε κάθε γωνιά του σπιτιού και κάθε αντικείμενο που βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Το highlight της ημέρας είναι όταν βάζει παπούτσια, μπουφάν και σκούφο και βγαίνουμε στο μπαλκόνι για κηπουρική. Εγώ συνήθως κάτι απλώνω ή καθαρίζω ενώ αυτός παίζει με το χώμα και τις γλάστρες. Και κάπως έτσι έρχεται το βράδυ, τον κοιμίζουμε και αν έχουμε κουράγια θα δούμε καμιά ταινία ή θα δουλέψουμε.
• Μπορεί, άραγε, κανείς να βρει κάτι θετικό από όλο αυτό; Εγώ θα έλεγα πως είναι η μοναδική μας ευκαιρία να ζήσουμε το παιδί μας 100%. Ειδικά τώρα που ξεκινάει να ξεφουρνίζει τις πρώτες του λεξούλες, να ανακαλύπτει τον εαυτό του και ό,τι υπάρχει γύρω του, να πετυχαίνει τα πρώτα του επιτεύγματα και να είσαι εκεί να τον επαινέσεις και να δεις το τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του από την μέγιστη ικανοποίηση.  Δεν είναι κάποια δασκάλα ή οι παππούδες αλλά εμείς, ο μπαμπάς του και η μαμά του, και η ευτυχία στο πρόσωπό του είναι αξία ανεκτίμητη. Αυτή η φατσούλα είναι που μας δίνει δύναμη και ξεχνάμε τι μας συμβαίνει.
• Σίγουρα η κατάσταση στην Ιταλία είναι τραγική και πραγματικά δεν ξέρουμε πότε θα βγούμε από όλο αυτό και πότε θα επιστρέψουμε στη φυσιολογική μας ζωή. Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να μην το σκέφτεται γιατί πραγματικά δεν μπορεί να το αντέξει η λογική σου. Έχεις έναν συνεχή φόβο, μήπως συμβεί σε σένα ή στους δικούς σου ανθρώπους ή στους κοντινούς σου φίλους.
• Η επικοινωνία με την Ελλάδα και τους γονείς και φίλους μας είναι καθημερινή. Ανέκαθεν ήταν/είναι επώδυνο να είσαι μακριά τις δύσκολες στιγμές, αλλά τώρα η απόσταση είναι υποχρεωτική. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην συμβεί στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει εδώ. Δυστυχώς όμως υπάρχουν φορές που νιώθω σαν να βλέπω σε επανάληψη τα γεγονότα της Ιταλίας: καφετέριες και μπαρ γεμάτα μετά το κλείσιμο των σχολείων, κάθοδος πληθυσμού από τον βορρά προς τον νότο, οι νέοι και οι υγιείς να απαξιώνουν τον κίνδυνο αφού «θα είναι μια γρίπη» και σιγά σιγά να αυξάνονται τα κρούσματα και οι θάνατοι. Και ενώ βλέπεις μια Ιταλία να παραλύει δεν θέλεις καν να φανταστείς τι μπορεί να συμβεί στην Ελλαδίτσα. Ελπίζω, εύχομαι για το αντίθετο!
• Αυτές τις μέρες, κάθε βράδυ που παίρνω αγκαλιά τον μικρό για να τον βάλω στο κρεβάτι του νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά, που είμαστε μαζί! Και κάθε βράδυ σκέφτομαι τις μανάδες γιατρίνες, νοσηλεύτριες και βοηθητικό προσωπικό που έχουν μέρες να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, μην τυχόν και είναι φορείς. Ή τις μητέρες που βρέθηκαν μέσα σε αυτόν τον κυκλώνα χωρίς ένα ζεστό σπίτι, φαγητό, καθαρό νερό και ιατρική βοήθεια για τα παιδιά τους. Πόσο άδικο είναι! Πόσο σκληρό! Εύχομαι να τελειώσει νωρίς αυτός ο εφιάλτης, και να ξυπνήσουμε με όλους τους αγαπημένους μας κοντά μας!

Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr.