Αν ήμουν 14…

…θα είχα περάσει το πιο παράξενο καλοκαίρι της ζωής μου. Στο σπίτι ή στο εξοχικό, χωρίς καράβι για το νησί, χωρίς θερινό σινεμά, χωρίς σουβλάκι με τους φίλους μου στην πλατεία, χωρίς κατασκήνωση.

…θα είχα πλύνει τα χέρια μου περισσότερες από 8.078.768 φορές, όσες δηλαδή δεν τα έχω πλύνει σε όλη μου τη ζωή, πρώτα με σαπούνι, μετά με αντισηπτικό, μετά με οινόπνευμα, μετά με βενζίνη και πάει λέγοντας.

…θα είχα δοκιμάσει άπειρες μάσκες: υφασμάτινες, βαμβακερές, μεταξένιες, χάρτινες, μιας χρήσης, πολλών χρήσεων, καμίας χρήσης, με φίλτρα, άφιλτρες, μέχρι να αποφασίσω ποια μου πηγαίνει πιο πολύ, με ποια δεν θαμπώνουν τα γυαλιά μου, ποια δε μου πολλαπλασιάζει τα εκατομμύρια σπυράκια. (Τη λύση περί αισθητικής της μασκός θα μου έδινε το Υπουργείο με τις full face μάσκες- αερόστατα με τις οποίες αν ήμουν 14 θα έκανα άπειρα stories και tik toks).

…θα ήθελα τρελά και για πρώτη φορά στη ζωή μου να ανοίξουν τα σχολεία και να μην κλείσουν ποτέ, γιατί ο μικρός μου αδερφός στο σπίτι δεν αντέχεται.

…θα έβρισκα τη νέα πραγματικότητα με τις μάσκες αρχικά αστεία (το λες και αστείο να ψάχνει η μαθηματικός ίχνος προσώπου στον Παπαγεωργίου με το τσουλούφι και τη μάσκα-σεντόνι) ή διαφορετική, κι έπειτα κουραστική γιατί οχτώ ώρες με μάσκα, ρε φίλε, δεν παλεύονται.

…θα φιλιόμουν επιτέλους με την Κ. και δεν θα σκεφτόμουν αν μπορεί να έχει κορονοϊό, θα έπινα νερό από το μπουκάλι του Θοδωρή, γιατί το δικό μου τελείωσε, θα μοιραζόμουν τα κράκερς με την Ελένη…

….και μετά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ από τις ενοχές μου μήπως κολλήσω κορονοϊό τον πατέρα μου ή τη γιαγιά μου και πεθάνουν…

… θα μελετούσα περισσότερο, γιατί θα ήθελα να περάσω σε ένα καλό πανεπιστήμιο και μετά θα ήθελα να κάνω ένα γαμάτο μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Αλλά τελικά δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω να ταξιδέψω στο Λονδίνο, αν θα μπορέσω να μπω σε αμφιθέατρο, αν τελικά όλα θα γίνονται μπροστά σε μια οθόνη που τελικά δε μ’ αρέσει και τόσο, γιατί όλη μου η ζωή συμβαίνει μπροστά σε μια οθόνη, οπότε δεν θα μελετούσα καθόλου γιατί δεν θα ήξερα αν τελικά έχει νόημα.

…θα αναρωτιόμουν με τους φίλους μου αν αυτός ο γύρος της Ευρώπης με τρένο που ο κόσμος να χαλούσε θα κάναμε, θα μπορέσει να γίνει ποτέ τώρα που ο κόσμος χαλάει.

…θα ένιωθα πιο άτρωτος από ποτέ και ταυτόχρονα φοβισμένος  ̶ μόνιμα φοβισμένος  ̶  όχι για εμένα, αλλά για τους άλλους…

…ενώ θα τους άκουγα να με αποκαλούν ασυμπτωματική υγειονομική βόμβα έτοιμη να εκραγεί στις πλατείες και στην Πάρο.

…θα ονειρευόμουν έναν κόσμο χωρίς κορονοϊό, μάσκες, φωνές και υστερίες, αναγγελίες κρουσμάτων και φόβο.

… θα ήθελα να μου πει κάποιος εδώ και τώρα  αν το όνειρό μου μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αν αυτό θα τελειώσει ή αν όλα   ̶ έτσι όπως τα θυμόμαστε, έτσι όπως τα αγαπήσαμε ̶  τέλειωσαν: οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα ταξίδια, το να μοιράζεσαι, το να αγγίζεις, το να χαμογελάς και να φαίνεται, το να δοκιμάζεις.

Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι 14. Και δεν ξέρω και τι να πω σε αυτούς που είναι…