Γράφουμε ατέλειωτα κείμενα και βιβλία με θεωρίες και συμβουλές για την ανατροφή των πολύ αγαπημένων μας παιδιών. O κόσμος όλος ασχολείται και με την διατροφή. Δεν είναι ανάγκη να πείσουμε κανένα για το τόσο γνωστό θέμα της κοινής λογικής: έχει κολοσσιαία σημασία τι βάζουμε μέσα στην πολύπλοκη μηχανή του σώματος μας. Για εμάς στην Ελλάδα, που έχουμε μεγάλο αριθμό από παχύσαρκα παιδιά, το θέμα της διατροφής είναι καίριο και επείγον. Ξέρουμε, όμως, ήδη πολλά για την καλή διατροφή. Θα μιλήσω σήμερα για κάτι άλλο σχετικό και πιστεύω σημαντικό, το οικογενειακό τραπέζι.
Έλεγα ότι γράφουμε ατέλειωτες θεωρίες και συμβουλές για την ανατροφή. Αν όμως με υποχρέωναν να περιοριστώ σε τρεις μόνο συμβουλές με την πιο μεγάλη σιγουριά, θα έλεγα:
- Να τους αγαπάμε και να τους το λέμε.
- Να τους διαβάζουμε βιβλία και
- Να επαναφέρουμε το οικογενειακό τραπέζι κάθε βράδυ.
Έχει σημασία, ισχυρίζομαι, όχι μόνο τι τρώμε αλλά και πώς το τρώμε.
Τον παλιό καιρό, το βράδυ συγκεντρώνονταν όλη η οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι. Αυτό αποκαλώ το οικογενειακό τραπέζι, που χάθηκε από τις περισσότερες οικογένειες. Ο καθένας μοιάζει να τρώει βραδινό μόνος του με κάποια τηλεόραση η τάμπλετ η τηλεφωνάκι παρέα. Ακόμα και τα πολύ μικρά παιδιά μοιάζει να αποζητούν και να προτιμούν την Πέπα. Περισσότερο από την μανούλα. Τι να πω; Το οικογενειακό τραπέζι συμβολίζει την ύπαρξη μας σαν μία ενότητα μέσα στο χάος του έξω κόσμου. Είναι παρηγοριά και ανακούφιση, να ξέρεις ότι υπάρχει κάτι σταθερό μέσα σε ένα κόσμο που όλα αλλάζουν.
Είναι παρηγορητικό και γλυκό να ξέρεις πως ό,τι και να συμβαίνει όλη την ημέρα, έχεις να σε περιμένει στο σπίτι σου μια υποστηρικτική ομάδα οπαδών και θαυμαστών. Που θα ακούσει τους καημούς και τα βάσανα της ημέρας. Που θα σε συμβουλεύσει. Που θα χαρεί και θα χειροκροτήσει τις χαρές σου και τις μικρές η μεγάλες νίκες σου.
Tο έχετε σκεφτεί; Ότι το οικογενειακό τραπέζι δεν προσφέρει μόνο τροφή για το σώμα αλλά και για την ψυχή;
Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι προτείνω κάτι μη ρεαλιστικό στις σημερινές οικογένειες. Ότι όλοι μέσα στην οικογένεια γυρίζουν σπίτι διαφορετικές ώρες και είναι αδύνατον να συντονιστούν.
Είναι όμως θέμα ιεράρχησης του ποιες είναι οι σημαντικότερες προτεραιότητες μιας οικογένειας. Αν οι γονείς πιστέψουν ότι είναι απαραίτητο να τρώνε όλοι μαζί, ή έστω με τον ένα γονιό μερικές μέρες την βδομάδα, θα το καταφέρουν. Ή θα καταφέρουν κάτι ανάλογο: να τρώνε μαζί μεσημέρι και βράδυ Σάββατο και Κυριακή. Ή να τρώνε μαζί πρωινό κάθε μέρα. Δεν αστειεύομαι. Θέλω να τονίσω ότι φτάνει να το πιστέψω, να το δω!
Αντίθετα από το συνηθισμένο …να το δω, να το πιστέψω.
