ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: www.homeproject.org
Για τους γονείς που έχουν παιδιά στο γυμνάσιο, η σχολική χρονιά κάπου εδώ τελειώνει, ένα βήμα πριν από τις πασχαλινές διακοπές και μερικά πριν από τις απολυτήριες εξετάσεις. Οπότε να και η ώρα για τον απολογισμό μιας μαμάς που το δυσλεκτικό παιδί της ολοκληρώνει μετά βασάνων και κόπων την Α’ γυμνασίου. Απολογισμός ή μια μικρή ιστορία. Διαβάστε τη.
Στα τέλη Οκτωβρίου, εκεί που ο Γιώργος άρχιζε να καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και στα Αρχαία Ελληνικά Κείμενα από Μετάφραση -και έβαζε για πρώτη φορά το σωστό βιβλίο τη σωστή μέρα (στη σωστή) τσάντα- έλαβα επιστολή από το σχολείο, το οποίο εγκαινίαζε το πρόγραμμα «SCHOOL Project» και ζητούσε από τους μαθητές να συμμετέχουν εθελοντικά σε αυτό. Τι είναι το «SCHOOL Project»; Είναι το πιο μεγάλο δώρο που μου έδωσε και που πήρε ποτέ το παιδί μου. Εκτός αυτού, είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες, ηλικίας 12 έως 17 ετών, οι οποίοι τα πρωινά του Σαββάτου εκπαιδεύονται από εθελοντές εκπαιδευτικούς του σχολείου μας. Κάθε ανήλικος πρόσφυγας θα είχε για συμμαθητή του έναν μαθητή του σχολείου μας, αντίστοιχης ηλικίας και φύλου.
Τέλος πάντων, ενώ δεν συνηθίζω να «φοράω» στα παιδιά μου δικές μου αποφάσεις (δεν μου έχει βγει πάντα σε καλό αυτό, μη νομίζετε), δήλωσα συμμετοχή. Δύο εβδομάδες αργότερα εγώ, ο Γιώργος, οι υπόλοιποι εθελοντές-μαθητές και οι γονείς τους καθόμασταν, κάποιοι αμήχανοι και κάποιοι δακρυσμένοι- γιατί ήταν τόσο δύσκολο να κρατήσεις τα δάκρυά σου ξαναβλέποντας εικόνες που σου θυμίζουν το γιατί αυτά τα παιδιά είναι μακριά από την οικογένειά τους, ή απλά χωρίς οικογένεια- μπροστά στους ανθρώπους της οργάνωσης «HOME Project», που με ψυχραιμία μας ενημέρωσαν για τη δράση του κοινωφελούς οργανισμού και τους σκοπούς της.
Τι χρειάζονταν από τα δικά μας παιδιά; Λίγο από τον σαββατιάτικο χρόνο τους, καθώς τα πρωινά του Σαββάτου θα παρακολουθούσαν μαζί με τους πρόσφυγες-μαθητές τα μαθήματα που θα δίδασκαν οι εθελοντές εκπαιδευτικοί του σχολείου. Ελληνικά, Μαθηματικά, Αγγλικά, Θέατρο, Καλλιτεχνικά, Γυμναστική. Το επόμενο Σάββατο, λοιπόν, ο Γιώργος πήρε το πατίνι του, την περιέργειά του, την αγωνία του, την αμηχανία του και την αγάπη που απλόχερα δίνει σε ανθρώπους, ζώα και πράγματα και κατηφόρισε για το σχολείο του. Την ημέρα και την ώρα που στάθηκα έξω από το σχολείο να τον περιμένω, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τη στιγμή εκείνη που από μακριά προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το βλέμμα του, που ήθελα μόνο καλά να έχει να μου πει. Τη στιγμή που τον είδα να χτυπά φιλικά την πλάτη του Ι. από το Ιράν με μια μαγκιά που δεν αρμόζει σε ένα δωδεκάχρονο, αλλά ταιριάζει σε κάποιον που πήρε λίγη από την υπερδύναμη των υπερηρώων που είχε συναναστραφεί εκείνο το εξάωρο.
Από εκείνο το Σάββατο, κάθε Σάββατο ο Γιώργος ήταν στο σχολείο του, με αφοσίωση και ενθουσιασμό που δεν έχω συνηθίσει σε εκείνον. Ωστόσο, αν με ρωτούσε κανείς τι έκανε εκεί, θα του έλεγα πως δεν ξέρω. Δεν μου έλεγε, δεν ρωτούσα. Στο κάτω κάτω, ήταν δικό του αυτό. Ώσπου ένα απόγευμα, όπως όλα τα απογεύματα, ενώ επιστρέφαμε από κάποια προπόνηση ξεκίνησε να μου μιλάει για τον Ι. και για το πόσο καλός είναι στο ποδόσφαιρο, τον Σ. από το Πακιστάν που είναι μαθηματική διάνοια, τον τεράστιο Μ. από την Ερυθραία που του αρέσει να ζωγραφίζει, τους κολλητούς από τη Συρία που κατάφεραν να φύγουν μαζί περπατώντας με τις σφαίρες πάνω από τα κεφάλια τους, χωρίστηκαν και ξαναβρέθηκαν, μπήκαν στις βάρκες, έφτασαν στη Μυτιλήνη και μετά στην Αθήνα και είναι ακόμη μαζί, για τον Χ. που θα ερχόταν στο σχολείο να τους χαιρετίσει γιατί τελικά θα πήγαινε να βρει τον θείο του στην Ιταλία. Μου μιλούσε για παιδιά που καταλάβαινε πόσο διαφορετικά ζουν τώρα, αλλά πόσο ίδια έχουν ζήσει με εκείνον παλιότερα και ήταν εύκολο να αντιληφθώ πως ποτέ πια δεν θα είχα την αγωνία να μάθω στο παιδί μου πως είμαστε όλοι ίσοι, διαφορετικοί, αλλά ίδιοι. Το είχε μάθει ή ίσως πάλι να το ήξερε από πάντα.
Η χρονιά τελειώνει, λοιπόν, και μαζί της τελειώνει για τον Γιώργο και το «SCHOOL Project». Και δεν ξέρω ποιον ωφέλησε τελικά το πρόγραμμα. Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα ή τα βολεμένα Ελληνόπουλα. Τολμώ να πω το δεύτερο. Ο Γιώργος έμαθε γεωγραφία, προσπαθώντας να φανταστεί στο χάρτη το ταξίδι των φίλων του, θρησκευτικά και ιστορία ακούγοντας πράγματα για συρράξεις για θεούς και ανθρώπους, μαθηματικά από τον Σ., πολεμικές τέχνες από τον Ι., ιρανικά, αγγλικά, φαρσί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Βασικά, έμαθε τη γλώσσα της καρδιάς ενός παιδιού που μπορεί, αν θέλει, να αλλάξει τον κόσμο.
