Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Σήμερα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της η αναγνώστριά μας Ήρα Α.
- Είμαι η Ήρα, είμαι 43 χρόνων και τα τελευταία 6 χρόνια μεγαλώνω μόνη μου τις 2 κόρες μου, τη Αγγελική 9 και τη Βασιλική 6 χρόνων, λόγω αιφνίδιου θανάτου του συζύγου μου.
- Λίγο πριν διαβάσω την ανάρτηση σας στο fb σκεφτόμουν πόσο πολύ με αγαπάνε τα παιδιά μου, και ότι το πιθανότερο είναι άλλος γονιός να μην έχει αγαπηθεί περισσότερο στον κόσμο. Γιατί απλώς έχουν μόνο εμένα. Κι αυτό με κάνει πολύ τυχερή μαμά. Πήρα το θάρρος να σας γράψω, και θα προτιμούσα να κρατήσω την ανωνυμία μου (σ.σ. τα ονόματα είναι αλλαγμένα), γιατί μάλλον θέλω να μιλήσω σε κάποιον που εκτιμώ και έδειξε ενδιαφέρον. Βλέπετε, δεν είναι ότι δεν περιστοιχίζομαι από στοργικούς ανθρώπους, αλλά συχνά δεν ξέρω μέχρι πού αντέχουν να ακούσουν.
- Καταρχάς, είμαι από τους τυχερούς που έλαβα αμέσως την άδεια ειδικού σκοπού και έτσι από την δεύτερη μέρα βρίσκομαι στο σπίτι με τα παιδιά μου, χωρίς να ανησυχώ για τα προς το ζην. Αυτό και μόνο είναι τρομερά παρήγορο. Επιπλέον, έχω συγγενικά πρόσωπα που μένουν με τα παιδιά μου 1 με 2 ώρες μες στην εβδομάδα για να ψωνίσω, ή μου φέρνουν οι ίδιοι τρόφιμα. Επομένως, πρακτικά οι ανάγκες μας καλύπτονται. Εξάλλου, είχα από πολύ νωρίς οργανώσει τη ζωή μας έτσι ώστε να είμαστε όσο γίνεται ανεξάρτητες, και είχα π.χ. e-banking για να αποφεύγω μετακινήσεις και ουρές.
- Όμως, αυτός ο Μάρτιος μου θύμισε έναν άλλο Μάρτιο, πριν από 6 χρόνια, τον μήνα που πέθανε ο σύζυγός μου. Η μικρή μου κόρη ήταν νεογέννητη και έτσι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το πέρασα σπίτι θηλάζοντας και πενθώντας. Αυτός, ναι, ήταν ένας άσχημος μήνας, με πραγματική ψυχική απομόνωση. Και τώρα 6 χρόνια μετά, νομίζω ότι αν όλοι είμαστε υγιείς, μπορώ να αντέξω πολλά.
- Φυσικά και είναι δύσκολο να μην υπάρχει κάποιος ενήλικος να μοιραστείς τους φόβους σου και τις χαρές σου. Είναι φορές που κάνω τρομερή υπομονή με τα παιδιά μου και άλλες που απλά πρέπει να τους πω με ειλικρίνεια ότι θα ήθελα να κάτσω μόνη μου για λίγη ώρα. Δεν ξέρω αν τα κάνω όλα σωστά, ξέρω όμως ότι κάπως μου είναι γνώριμη αυτή η περιρρέουσα ανησυχία και ασυναίσθητα θέλω να προστατέψω τα παιδιά μου. Για τον ιό ξέρουν τα απολύτως βασικά, δηλαδή ότι χρειάζεται να πλένουμε τα χέρια μας για να μην κολλήσουμε και να μην βγαίνουμε έξω χωρίς λόγο. Όπως καταλαβαίνετε, η ερώτηση “κι αν πεθάνεις εσύ μαμά, εμείς τι θα κάνουμε;” είναι χιλιοειπωμένη τα τελευταία χρόνια στο σπίτι μας, οπότε πρώτη μου προτεραιότητα ήταν και είναι να μην νιώσουν ότι απειλείται κανενός η ζωή. Δεν βλέπουμε ειδήσεις προφανώς, κι εγώ ενημερώνομαι από το ίντερνετ.
- Εν ολίγοις, ήθελα να σας πω ότι η καραντίνα δεν αύξησε σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματά μας ως μονογονεϊκής οικογένειας, γιατί απλώς, πολλά προβλήματα τα αντιμετωπίζαμε και πριν και κάπως έπρεπε να τα ξεπερνάμε. Θέλω να σας πω, όμως, ότι επιτέλους με χόρτασαν τα παιδιά μου. Με ρούφηξαν, με ζωγράφισαν, με αγκάλιασαν σαν να ήμουν ξενιτεμένη και γύρισα σπίτι μας. Κι αυτό μου φτάνει για να κοιμηθώ ήσυχη το βράδυ.
Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.
