Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Ας διαβάσουμε τι μας λέει η Κατερίνα, 42 ετών, χωρισμένη, με μια κόρη 9 ετών.

• Τις αγωνιστικές μου καλησπέρες από το οχυρό του σπιτιού μου! Είμαι η Κατερίνα, γνωστή στους λογοτεχνικούς κύκλους και ως “Ραβανί”, ψευδώνυμο ευνόητο για όσους με γνωρίζουν και προσωπικά. Είμαι μονογονέας λόγω διαζυγίου και ζω με την 9 ετών κόρη μου. Είμαι 42 Σεπτεμβρίων και περπατώ με καμάρι στα 43, Θεού θέλοντος και κορονοϊού επιτρέποντος.
• Αυτή την στιγμή που σας γράφω, είμαι καθισμένη αναπαυτικά στο γραφείο μου, με περιβολή “ρόμπα-παντόφλα-κλάμερ”, και σας γράφω, ενώ παράλληλα δουλεύω από το σπίτι. Είμαι, βλέπετε, από τους τυχερούς που το είδος της δουλειάς τους τους επιτρέπει να είναι σε καθεστώς τηλεργασίας. Δουλεύω για λογαριασμό μιας μεγάλης και γνωστής εταιρείας παροχής υπηρεσιών και είμαι, τρόπον τινά, επιμελήτρια περιεχομένου σε διαφημιστικό υλικό μεγάλου πελάτη. Βρέθηκα σε αυτή τη θέση μετά από σειρά ετών στον Τουρισμό, τη βαριά βιομηχανία της χώρας μας, η οποία, ωστόσο, με τα σημερινά δεδομένα, πλήττεται τα μάλα και… αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις! Έπειτα από 15 ημέρες σε άδεια ειδικού σκοπού, κατάφερα να εξοπλιστώ καταλλήλως ώστε να μπορώ να δουλεύω από το σπίτι και να συνεχίσω να βιοπορίζομαι, πράγμα ζωτικής και πρωταρχικής  σημασίας για μένα.
• Είμαι μονογονέας εδώ και 5 χρόνια, από επιλογή, και ταυτόχρονα εργαζόμενη μητέρα. Όχι, δεν είναι walk in the park αυτή η φάση, εκ προοιμίου, αλλά την σήμερον -με όλο αυτό που μας χτύπησε από το πουθενά- η φάση είναι welcome to the twilight zone! Από την ημέρα που έπαυσε η λειτουργία των σχολείων και εν συνεχεία ήρθε η παύση εργασιών, το πρόγραμμά μας αναλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.  Με λίγα λόγια, χάθηκαν τ’ αυγά και τα Πασχάλια. Το πρώτο μεγάλο πλήγμα για μένα ως εργαζόμενη μητέρα ήταν ότι πλέον οι ηλικιωμένοι γονείς μου, ανήκοντας σε ευπαθή ομάδα, δε μπορούσαν να κρατήσουν το παιδί. Ένα παιδί που επί 9 συναπτά έτη μεγάλωνε με εκείνους για να μπορώ να εργάζομαι.
• Την πρώτη εβδομάδα της καραντίνας χάθηκε η μπάλα και, υπό το κράτος του φόβου και του πανικού, είχαμε κάνει αμφότερες την νύχτα μέρα, με μια πρωτόγνωρη αίσθηση μουδιάσματος και απραξίας. Σε όλο αυτό το κλίμα συνετέλεσε και ο συνεχής βομβαρδισμός μας από τα μέσα για την ζοφερή αυτή κατάσταση στην οποία είχαμε περιέλθει. Εννοείται ότι κάθε βράδυ, αφού είχα εξαντλήσει όλες τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές περί κορονοϊού, χρειαζόμουν “υποβοηθούμενη νάρκωση” (if you know what I mean).
• Η μέχρι τότε σταθερή και συχνή επικοινωνία του έτερου γονέα με το παιδί διαταράχτηκε. Ο πρώην σύζυγος ήταν αρνητικός στην επισκεψιμότητα, επικαλούμενος κακή ψυχολογία και οικονομική δυσπραγία. Ως ελεύθερος επαγγελματίας και με το κλείσιμο της επιχείρησης του βαλλόταν σοβαρά από όλη αυτή την κατάσταση. Στην αρχή θύμωσα πολύ, όμως δεν αντέδρασα γιατί αντιλαμβανόμουν πως ήταν και για εκείνον μια δυσνόητη και μη διαχειρίσιμη κατάσταση. Έδωσα τόπο στην οργή και άφησα το χρόνο να κάνει την δουλειά του, προσπαθώντας να επιδείξω νηφαλιότητα. Ευτυχώς για όλους, το παιδί δεν αντελήφθη την αλλαγή αυτή. Δυστυχώς όμως, είχε αντιληφθεί τη δική μου κακή ψυχολογία και έκδηλη ανησυχία, η οποία την οδηγούσε σε καταθλιπτική αλλά και αντιδραστική συμπεριφορά.
• Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, ήρθε η δική μου “απελευθέρωση”. Μετά από γέρο γερό ξέσπασμα, υπό τους ήχους του Απολυτίκιου της Παναγίας στο μπαλκόνι μου, ύψωσα τη σημαία, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, κι αποφάσισα να την δω αλλιώς. Αποφάσισα να βάλω πρόγραμμα σ’ αυτό που μέχρι τότε ονομαζόταν “πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ειρημμένοι”. Ξεκινούσα τη μέρα πρωί με μουσική και με χαμόγελο. Μπήκαμε με φόρτσα στην εξ’ αποστάσεως εκπαιδευτική διαδικασία, κάνοντας μέχρι και μάθημα πιάνου μέσω skype (εγώ έκανα το αναλόγιο και τον οπερατέρ!) Μαγειροκοπήσαμε ό,τι μαγειροκοπιέται, χορέψαμε, τραγουδήσαμε και εντάξαμε στο πρόγραμμα μας ημερήσια γυμναστική, είτε μπρος στην τηλεόραση είτε με μικρές βόλτες στα πέριξ, λαμβάνοντας φυσικά τις απαραίτητες προφυλάξεις. Παρά το γεγονός ότι ανήκω σε ευπαθή ομάδα (πνευμονοπαθής) κι ο κίνδυνος της υγείας μου ήταν μεγάλος, αποφάσισα να μην σκέφτομαι αρνητικά και άρχισα να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου αλλά και για άλλους γύρω μου που είχαν ανάγκη, πράγμα που με γέμισε χαρά κι αισιοδοξία. Μίλησα στον πρώην σύζυγό μου και του κατέστησα σαφές ότι αυτή η κατάσταση μας επηρεάζει αμφότερους στον μέγιστο βαθμό. αλλά επουδενί δεν αποτελεί δικαιολογία για την οποιαδήποτε αμέλεια προς τις ανάγκες του παιδιού. Και, ως εκ θαύματος, κατάλαβε.
• Με το παιδί μου στο πλάι μου 24/7, κάνω τον ζογκλέρ καθημερινά ανάμεσα στη δουλειά κατ’ οίκον, στις δουλειές του σπιτιού, στις εξωτερικές μετακινήσεις για ψώνια και γιατρούς/φάρμακα του άμαχου πληθυσμού. Διαβάζω όλα τα μαθήματα της Δ΄Δημοτικού, παρακολουθώ εκπαιδευτική τηλεόραση και ανεβάζω με συνέπεια τις ασκήσεις Ελληνικών και Αγγλικών στις πλατφόρμες. Δεν έχω αυτοκίνητο και καμία διευκόλυνση πέραν από τις πλάτες και την επιμονή μου, αλλά έχω βάλει το παιδί μου στη διαδικασία να βοηθάει όπου μπορεί κι αυτό την κάνει χαρούμενη κι εμένα υπερήφανη. Στις βόλτες μας τραγουδάμε έξω φωνή, κάτι που πριν ντρεπόμασταν να κάνουμε. Μιλώ διαδικτυακά με την διασκορπισμένη οικογένεια μου και όλους όσους αγαπώ και είμαι ενεργή, υπέρ το δέον, στα social media, σε μια προσπάθεια να αποφορτίσω και να αποφορτιστώ. Ο τοίχος μου είναι ένα τεράστιο ψυχιατρικό ντιβάνι, περάστε κόσμε!
• Τέλος, για το ψυχολογικό βάρος… Η ψυχή μου το ξέρει… Αφού πάντως δεν αποτρελάθηκα τώρα, δε θα αποτρελαθώ ποτέ. Όταν ξαπλώνω αποκαμωμένη το βράδυ, κρατιέμαι από τη μικροσκοπική μα τόσο ζεστή αγκαλιά του παιδιού μου. Ναι, είναι στιγμές που μου λείπει τόσο ένας σύντροφος για να μου δώσει ένα χέρι ή απλά μια αγκαλιά και να μου πει “εγώ είμαι εδώ”. Όμως, πλέον και με τη βούλα του εστεμμένου, ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ. Κανένα δίκτυο οικογενειακής ή επαγγελματικής ψυχολογικής υποστήριξης δε μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ ο ίδιος δεν ανατρέξεις στην δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Ευτυχώς εμείς οι γυναίκες είμαστε by default σκυλιά του πολέμου και multitasking ώστε να αντιμετωπίζουμε ακόμη και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Προσωπική ζωή δεν έχω κι αν είχα δεν θα την έκανα καθ’ υπέρβαση των αναγκών του παιδιού μου. Η “παύση” αυτή, για μένα, ήταν μια άρτια ευκαιρία να γίνει ένα τεράστιο ξεκαθάρισμα, μια επιχείρηση σκούπα ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι. Όποιος μείνει όρθιος την επόμενη μέρα, θα είναι και άξιος να σταθεί δίπλα μου.
• Συμπαθάτε με, μπορεί ο λόγος μου να είναι γεμάτος έπαρση, ίσως και κυνισμό κι αλαζονεία. όμως σκεφτείτε ότι τούτη δω η καραντινιασμένη και ουχί κορονιασμένη μάνα, παλεύει χρόνια με την κατάθλιψη. Κι αφού το Τάρταρο αυτό το κοιτάει ακόμη από πάνω… ίσως στο χείλος, αλλά ακόμη απο πάνω…ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Με αγάπη και ευχές για υγεία σε όλο το ντουνιά.

Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.