Μαμά, γιατί κόβεται το ρεύμα; Γιατί γίνεται απεργία και τι είναι η διαδήλωση; Γιατί πρέπει να πηγαίνουμε σχολείο; Μαμά, γιατί πρέπει να κάνω μπάνιο; Γιατί τα γλειφιτζούρια δεν έχουν βιταμίνες; Μαμά, γιατί δεν μπορώ να πετάξω; Mαμά, κι εγώ θα πεθάνω;
Συχνά αισθάνομαι ότι περνάω όλη μου την ημέρα λύνοντας απορίες.
Από τις πιο απίθανες και περίπλοκες μέχρι τις πιο χαζές και διασκεδαστικές. Αν ξαναγυρνούσαμε τώρα λίγο πίσω στις Απόκριες και με ρωτούσες ποιο είναι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό να ντυθείς, θα έλεγα μάλλον η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Εγώ δηλαδή αυτήν είχα όταν ήμουν μικρή και, από τότε που έμαθα να τη χρησιμοποιώ, έτρεχα να την ξεφυλλίσω για την παραμικρή απορία. Τώρα υπάρχει το gοogle, αλλά κι αυτό προφανώς δεν είναι απλό στη χρήση του για παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Παλαιότερα καθόμουν κι απαντούσα με λεπτομέρειες, το είχα βάλει και αυτό στη λίστα των ιερών καθηκόντων της μητρότητας, το παιδί ψάχνεται, έχει ενδιαφέροντα, πρέπει να το καθοδηγήσεις, να του εξηγήσεις, για να καταλήξω στο ότι μάλλον του παραεξήγησα και του έδειξα μονοπάτια περίπλοκα που του στοίχειωναν τα βράδια. Κυριολεκτικά. Πεταγόταν μες στη νύχτα για να επαναλάβει απαντήσεις που πήρε στις ερωτήσεις για την αναπαραγωγή της ακρίδας και να κάνει ακόμα άλλη μία. Ερώτηση.
Σιγά σιγά είδα ότι η πολλή ανάλυση δεν τον βοηθούσε. Τον έβαζα να ανακαλύπτει μόνος του τις απαντήσεις, μέχρι εκεί που μπορούσε το μυαλό να δικαιολογήσει, να φανταστεί και να μην τρομάξει. Σταμάτησα να το παίζω φωτεινός παντογνώστης και άρχισα να χρησιμοποιώ συχνότερα «δεν γνωρίζω», ή «μήπως για τα τόσο παλιά χρόνια ξέρει ο παππούς καλύτερα», ή και «ωραίο θέμα για να το συζητήσεις αύριο με τη δασκάλα σου» – το γνωστό σε όλους μας baseball, γιατί στην πραγματικότητα καμιά φορά βαριόμουν και λίγο. Στο πρώτο «δεν ξέρω» από το στόμα μου πρέπει να έτριξε όλο το σύστημα της παγκόσμιας κοσμοθεωρίας περί μητέρας και ταυτόχρονα σοφής ενηλίκου κάτω από τα πόδια του, για να καταλήξουμε ενίοτε στο «καλά, εσύ δεν ξέρεις και τίποτα», και εμένα να τον κοιτάω με φάτσα εμότικον mieh και στραβωμένο στόμα.
Φυσικά ισορροπία μεταξύ ερωταπαντήσεων δεν μπορεί να υπάρξει, καθοδηγείσαι και σε αυτό από το παιδί όπως και σε όλα τα άλλα από την ώρα που το γέννησες, κι ας νομίζεις για λίγο ότι γίνεται το αντίθετο. Ο τρόπος όμως που σκέφτεται, η αθωότητα της διατύπωσης και η μετάφραση της δικής σου απάντησης σε εικόνα όλο φαντασία σε μεταμορφώνει σε έναν κάπως Πίτερ Παν και, αν μη τι άλλο, αυτό είναι διασκεδαστικό.
– Μαμά, ξέρεις γιατί σ’ αγαπάω;
– Nομίζω πως ναι, αλλά γιατί;
– Για να μη σε βαρεθώ.
Mieh.
Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com
