Έντεκα το βράδυ, αραχτός στον κήπο, με το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας και ένα ποτήρι ουίσκι. Σκέπτομαι την ταινία που είδα σήμερα και που, σαν επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου, πρέπει να αναλύσω και στη συνέχεια να την περάσω στα υπόλοιπα τμήματα της εφημερίδας, προκειμένου να πάρει τον «δρόμο» για το τυπογραφείο. Όμως η βροντερή φωνή του εννιάχρονου γιου μου Αλέξανδρου-Ιωάννη με αποδιοργανώνει πλήρως. «Μπαμπά, τρέχα αρχίζει το Άβαταρ».
Η εν λόγω σειρά κινουμένων σχεδίων είναι η αγαπημένη μας εδώ και αρκετό καιρό, και δεν χάνουμε ευκαιρία να τη χαρούμε, αν και προβάλλεται απαγορευτική ώρα. Πρόκειται για ένα κινέζικο animation, που με απλά λόγια, αλλά με εύστοχη και πολύ διδακτική εικονογράφηση, συμπυκνώνει αιώνες σοφίας και ποιοτικής ηθογραφίας, την ιστορία και, «πίσω» από αυτήν, τη μυθολογία της αρχαίας Κίνας. Μιας χώρας το ίδιο σημαντικής με τους Έλληνες και τους Αιγυπτίους στην ανακάλυψη και στη διάδοση της γνώσης ανά τον πλανήτη. Φυσικά όλα αυτά προσαρμοσμένα στην ηλικία των παιδιών που, υποτίθεται, διαθέτουν πια τα απαραίτητα εφόδια για να καταλάβουν τα δρώμενα αλλά και τα βαθύτερα νοήματά τους. Στο Άβαταρ οι δυνάμεις του σκότους θέλουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη, αλλά συναντούν ισχυρή αντίσταση από μια ομάδα παιδιών που, με αρχηγό τον χαρισματικό και προικισμένο με απεριόριστες φυσικές ικανότητες μικρό Ανγκ, κάνουν ό,τι μπορούν για να περιορίσουν τα επεκτατικά τους σχέδια.
Ο Αλέξανδρος παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας «μαγεμένος», ενώ κατά καιρούς οι ατάκες που πετάει με αφήνουν άναυδο, καθώς αυτές διεισδύουν βαθιά στο πνεύμα της ιστορίας. Η ενστικτώδης σοφία, η καλπάζουσα φαντασία του μικρού Αλέξανδρου, αλλά και η εγγενής σε κάθε παιδί της ηλικίας του ροπή προς την ποίηση μερικές φορές κάνουν τα πράγματα ευκολότερα για εμάς τους μεγαλύτερους. Μάλιστα στο χτεσινό επεισόδιο, επειδή μου δημιουργήθηκε ένα κενό σε σχέση με την πλοκή, ο Αλέξανδρος, χωρίς δεύτερη σκέψη, μου «έστειλε» συστημένη την απάντηση με τη μαγική λέξη Ισορροπία. «Μόνο έτσι, μπαμπά, θα επανέλθει η ειρήνη στη γη και ο κάθε λαός θα μπορεί να αξιοποιήσει τα προτερήματα και τα χαρίσματα που τον διακρίνουν». Το επεισόδιο τελείωσε, εγώ ξαναγύρισα στον κήπο με μια αίσθηση εξαγνισμού που με βοήθησε ταχύτατα να βρω τη λύση για την ταινία που σκεπτόμουν, ενώ την ίδια στιγμή ο Αλέξανδρος συνέχιζε τον ύπνο του. Να που μερικές φορές η τηλεόραση δεν αποβλακώνει? μπορεί ίσως και να απογειώνει. Αρκεί να δει κανείς το παιδί του στα μάτια…