Μπορούσες να τις εντοπίσεις πάντα εκεί -στην πόρτα του σχολείου, πριν χτυπήσει το πρωινό κουδούνι ή μετά το σχόλασμα. Οι κλίκες μαμάδων. Μιλούν, γελούν, κανονίζουν γρήγορο καφέ ή μια μικρή εξόρμηση στις κούνιες. Τις χαιρετάς και γνέφουν, σε κοιτούν αλλά δε σε βλέπουν. Και δε σε νοιάζει. Ή μήπως θα έπρεπε, σκέφτεσαι. Πόσο επηρεάζει η συμμετοχή σου ή όχι στις κλίκες την κοινωνική ζωή του παιδιού σου στο σχολείο. Ειδικά τώρα που κλίκες μαμάδων και κορονοϊός είναι μια πιο δύσκολη εξίσωση.

Η 40χρονη Άννα, μητέρα της δωδεκάχρονης Ιωάννας και της δεκάχρονης Ελένης εξομολογείται: «Οι κόρες μου πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της περιοχής που μεγάλωσα. Θεωρούσα λοιπόν σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα έχω πρόβλημα με την κοινωνικοποίησή τους. Ένιωσα όμως  ”απέξω” από την ημέρα του αγιασμού. Οι παρέες έμοιαζαν ήδη σχηματισμένες, εγώ προσπαθούσα να εντοπίσω παλιούς συμμαθητές μου -φίλους- δεν έβρισκα κανέναν.  5 χρόνια μετά εισπράττω ακριβώς το ίδιο. Οι κόρες μου είναι πολύ δυναμικές και το διαχειρίζονται. Αυτό με ζόρισε ιδιαίτερα στη διάρκεια της καραντίνας και τώρα που τα πράγματα είναι μεν πιο χαλαρά, αλλά τα σχολεία είναι κλειστά. Αναζητούμε κάποιον να συναναστραφούμε έστω και σε ανοιχτό χώρο, στο κοντινό άλσος. Τίποτα. Όλοι έχουν τη δικαιολογία ότι αποφεύγουν τις συναναστροφές, όλοι κάπου και κάπως βρίσκονται τελικά».

Όταν τη ρωτάμε τι πιστεύει πως έφταιξε σε όλο αυτό, εκείνη απαντάει «Το διαζύγιό μου, ξεκάθαρα. Είναι στίγμα. Ακόμη. Και το γεγονός ότι δουλεύω και δεν μπορώ να είμαι εκεί στο σχόλασμα, να συναναστραφώ και να καταλήξω με τις μικρές στις κούνιες». Το κλείσιμο των σχολείων λόγω κορονοϊού και η καραντίνα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τις “εκτός κλίκας” μαμάδες και τα παιδιά τους. «Οι μαμάδες μπορούν να λένε ψέματα, τα social media όμως όχι», λέει η Φιλιώ, μητέρα της Μελίνας, 13 ετών, μαθήτριας της Α’ γυμνασίου. «Η μικρή έβλεπε όλη μέρα στο tik tok video που ανεβάζανε μικρές παρέες φιλενάδων της που έσπαγαν την καραντίνα και βρίσκονταν. Είχα να διαχειριστώ και αυτό λοιπόν».

Πώς μπορούμε λοιπόν να λειτουργήσουμε εμείς οι γονείς, οι εντός και οι εκτός κλίκας, με τρόπο που η δική μας συμπεριφορά να πάψει να ορίζει τις επιλογές των παιδιών μας; Να μερικά tips, χρήσιμα τώρα και προτού μαμάδες και παιδιά πάνε σχολείο και για πάντα.

Πείτε όχι στις προκαταλήψεις

Πολλές φορές παλαιότερες εμπειρίες και καταστάσεις μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο νομίζουμε ότι μας αντιμετωπίζουν. Πλησιάστε χωρίς υποψίες τους γονείς που νομίζετε ότι σας απορρίπτουν. Μπορεί να είναι απλά μια δική σας αποκρυσταλλωμένη εντύπωση, μπορεί εκείνοι να θεωρούν ότι εσείς δεν θέλετε να συναναστραφείτε, ότι δεν έχετε χρόνο. Καμιά φορά πρέπει και το… βουνό να πάει στον Μωάμεθ!

Αναζητήστε συμμάχους

Εντοπίστε άτομα εντός κλίκας που θεωρείτε πιο… κοντά σε εσάς, πιο φιλικά, πιο δεκτικά και προσπαθήστε να χτίσετε σχέσεις. Κανονίστε ένα playdate,  μιλήστε, αφήστε τα παιδιά να παίξουν, δώστε την εντύπωση ότι είστε ανοιχτοί και εσείς στη συναναστροφή.

Μην κουτσομπολεύετε

Μην κρίνετε, μην χαρακτηρίζετε, μη δυσανασχετείτε συνεχώς, το μόνο που θα πετύχετε είναι το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμείτε.

Εξακολουθείτε να έχετε το σπίτι σας ανοιχτό

Σε πείσμα των μικρών απορρίψεων, εσείς καλό είναι να έχετε το σπίτι σας πάντα ανοιχτό για τους φίλους των παιδιών σας. Μην περιορίζετε το δίκτυο των μικρών καλεσμένων με γνώμονα το αν είναι ή όχι στις κλίκες. Το παιδί σας μπορεί να μην αντιλαμβάνεται όλο αυτό με τον τρόπο που το βιώνετε εσείς.

Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές…

Καμιά φορά επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στην προσπάθεια να συμπεριληφθούμε σε μικρές ομάδες, που ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άτομα εκτός αυτών. Γονείς που και εκείνοι είναι… εκτός. Αναζητήστε τους. Μπορεί τα παιδιά σας να μη μοιράζονται τα ίδια θρανία, αλλά να συμμετέχουν μαζί σε κάποια αθλητική δραστηριότητα, ή να μένουν απλά κοντά.

Και ένα συμπέρασμα: Οι κλίκες των μαμάδων είναι πολλές φορές πολύ καταπιεστικές για τα παιδιά. Συχνά παρασυρόμαστε από το ότι εμείς οι ενήλικες επιθυμούμε να συναναστρεφόμαστε με συγκεκριμένους γονείς, γιατί με αυτούς εμείς περνάμε καλά, τα παιδιά μας όμως ενδέχεται να διαφωνούν. Ας αφήσουμε λοιπόν εκείνα να επιλέγουν, να απορρίπτουν και να ξαναεπιλέγουν και ας διαχωρίσουμε τις δικές μας παρέες από τις δικές τους.