Πρώτο χαμόγελο, πρώτη λεξούλα, πρώτο βήμα, πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό, πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη έξοδος με φίλους, πρώτη βραδινή έξοδος σε κλαμπ: όλες -και όχι μόνο αυτές- τις πρώτες σημαντικές στιγμές των παιδιών μου τις έχω καλά φυλαγμένες στη μνήμη μου και την καρδιά μου. Προστατευμένες με πολύ συναίσθημα, αγάπη, αγωνία, τρυφερότητα, ανησυχία, συγκίνηση. Η πιο πρόσφατη, και μάλλον όχι τελευταία, «πρώτη φορά» με πλήγωσε. Ήταν η πρώτη φορά που οι δύο έφηβοι του σπιτιού, 15 και 16 χρόνων, αρνήθηκαν να μας ακολουθήσουν στην καθιερωμένη -για μας όπως αποδείχθηκε- οικογενειακή έξοδο που τους προτείναμε. Βόλτα στου Φιλοπάππου; Να πάτε μόνοι σας, μας απάντησαν. Τι κι αν τους δελεάσαμε με έθνικ φαγητό -το αγαπημένο τους- με λουκουμάδες -τρέλα που τους την περιορίζει μόνο η αγωνία για την ακμή που φουντώνει- με λίγο περπάτημα -γιατί βαριούνται-. Τίποτα δεν άλλαξε τη γνώμη τους. Προτιμώ να μείνω σπίτι γιατί μιλάω -στο chat εννοείται- με τους φίλους μου, απάντησαν. Το πρόγραμμα μας δεν θα άλλαζε, η βόλτα έγινε για τους υπόλοιπους τρεις μας. Χαρήκαμε τον περίπατο, τις εικόνες, τη γιορτινή ατμόσφαιρα, το φαγητό μας.
Όμως κατά βάθος ήταν μια εξέλιξη που πλήγωσε, με ξένισε, με προβλημάτισε. Προσπάθησα να ανασύρω τις δικές μου εφηβικές στιγμές. Δύσκολα αρνιόμουν μια βόλτα με τους γονείς μου – ίσως γιατί δεν ήταν συχνές ή γιατί οι φίλοι μου ήταν εκεί και θα τους έβλεπα οπότε ήθελα ή και γιατί πάντα «διψούσα» και για κάτι άλλο ή και γιατί βαριόμουν στο σπίτι, ακόμη και γιατί ήταν αδιανόητο να πούμε όχι στους γονείς μας. Λίγο από όλα. Σήμερα, όλα διαφορετικά, όλα αλλιώτικα, όλα περίπλοκα, όλα πιο δύσκολα.
Τα έφηβα παιδιά (μας) μας είπαν ευθέως ότι προτιμούν κάτι άλλο και όχι τη βόλτα μαζί μας.
Κι εγώ ήθελα να τους πω πως αισθάνομαι αδύναμη μπροστά στην ενασχόλησή τους με το κινητό, τον υπολογιστή, τα παιχνίδια, τους διαδικτυακούς φίλους, το chat, το messenger και πως είμαι έτοιμη να… παραδοθώ και να σταματήσω να τους δημιουργώ και να τους προσφέρω εναλλακτικές για πιο ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Ήθελα να τους φωνάξω πως η πραγματική ζωή είναι εκτός οθόνης, με πραγματικούς ανθρώπους και κουβέντες με επαφή, με βλέμμα, με ένταση.
Ήθελα να τους πω πόσο λαχταρώ να βγω μαζί τους έξω. Πόσο περήφανη είμαι για τους εφήβους μου, για τα μικρομέγαλα αντράκια μου, πόσο θέλω να πάμε για φαγητό, να πάμε βόλτα, να πάμε σινεμά, να πάμε για ψώνια. Να είμαι εκεί δίπλα τους, να μοιράζομαι στιγμές τους, να μη χορταίνω να τους βλέπω πως μεγάλωσαν, πως παραγγέλνουν, πως αξιολογούν χώρους, μαγαζιά, φαγητά, έργα, ρούχα, πως αποφασίζουν, πως ζητάνε κάτι, πως πληρώνουν, πως χαίρονται με την επιλογή τους. Να είμαι εκεί – εντάξει, όχι πάντα- να προσθέτω στιγμές, χαμόγελα, κουβέντες, εκφράσεις στο ημερολόγιο της ζωής τους – μας.
Ήθελα να τους πω πως όλες οι στιγμές είναι πολύτιμες: κι αυτές με τους φίλους μας κι αυτές με τους γονείς μας και τα αδέλφια μας κι αυτές με τους συμμαθητές μας κι αυτές με τον σύντροφο μας κι αυτές με τον εαυτό μας. Και πως είναι σημαντικό να τις αναγνωρίζουμε και να τις αρπάζουμε γιατί όλες χωράνε στη μέρα μας, στη ζωή μας. Και πως από όλες μπορούμε να είμαστε “κερδισμένοι”.
Ήθελα να τους πω πως κατά βάθος ίσως έχουν δίκιο που μας “απορρίπτουν” γιατί έτσι είναι η φορά των πραγμάτων – είναι τόσο νέοι και έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και πως σε αυτήν την ηλικία έτσι γίνεται. Και πώς εγώ δεν είμαι τόσο νέα κι έχω ήδη διανύσει τη μισή ζωή μου και καμιά φορά φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να τους χορτάσω, και από κεκτημένη ταχύτητα τρέχω να προλάβω τον χρόνο και τις στιγμές μαζί τους.
Ήθελα να τους πω πόσο μου “λείπουν” τα τελευταία δυο τρία χρόνια από το σπίτι και από την οικογενειακή ζωή μας και πόσο εύχομαι να περάσει γρήγορα αυτή η τόσο δημιουργική, διαφορετική, γεμάτη αλλαγές, προκλήσεις, εντάσεις περίοδος της ζωής τους και πόσο πολύ αδημονώ συναντηθούμε και πάλι…
