Το Θέατρο του Νέου Κόσμου φιλοξενεί «Το μικρό πόνι», του Πάκο Μπεθέρα, μια παράσταση για τον εκφοβισμό και τις σχέσεις γονιών και παιδιών, που απευθύνεται σε ενήλικες και εφήβους. O πρωταγωνιστής Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μιλάει στο Τaλκ για τους γονείς, τα παιδιά, το byllying, την κοινωνία, τους φόβους…
- Καλησπέρα Κωνσταντίνε. Θέλεις να μας μιλήσεις, καταρχάς για τον ρόλο σου στην παράσταση “Το μικρό πόνι”; Είσαι ο πατέρας ενός παιδιού που δέχεται bullying… Και έρχεσαι σε σύγκρουση με τη σύζυγό σου…
Ναι υποδύομαι τον Χάιμε , τον πατέρα ενός δεκάχρονου αγοριού, του Λουίσμι. Ο Χάϊμε όπως και η Ιρένε (Ρηνιώ Κυριαζή) ,η γυναίκα του, είναι δυο εργαζόμενοι γονείς που μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ανήκουν στην λεγόμενη μεσαία τάξη, δεν έχουν δηλαδή μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Πρόκειται για δύο γονείς ας πούμε πολύ αναγνωρίσιμους στους περισσότερους.
Ο Χάιμε είναι οδηγός ταξί και τα ωράρια που δουλεύει δεν είναι συγκεκριμένα, και κάποιες φορές φυσικά δουλεύει νύχτα. Του αρέσουν οι αστροναύτες, το διάστημα, τα βιβλία που ασχολούνται με την φιλοσοφία και την ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι πολλές φορές αφηρημένος και προσπαθεί να λύνει τα προβλήματα που προκύπτουν απ΄αυτήν την αφηρημάδα άμεσα και χωρίς πολύ κόπο. Ωστόσο δεν αποφεύγει ούτε τις επιπόλαιες κινήσεις, ούτε και τις εντελώς άστοχες. Παρόλο που την γυναίκα του την επιθυμεί, δεν διστάζει να έρθει σε μεγάλη σύγκρουση μαζί της , με αφορμή τα πιστεύω της, σε σχέση με τον γιο της. Δεν μπορώ να αναφέρω, δυστυχώς, παραπάνω πράγματα για εκείνον, γιατί θα προδώσω αυτήν την έκπληξη που θα νιώσει ο θεατής παρακολουθώντας τον, απο εικόνα σε εικόνα.
- Κατά τη γνώμη σου, ένα δεκάχρονο αγόρι δεν μπορεί να έχει μια τσάντα “Μικρό μου πόνι”; Γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό στον μικρόκοσμό του; Και άραγε, γιατί θέλει να έχει μια τέτοια τσάντα;
Φυσικά και μπορεί. Κι αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Η ελευθερία της έκφρασης. Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ μικρός, μου άρεσαν πράγματα που δεν ήταν μέσα σ΄αυτά που επέλεγαν τα υπόλοιπα αγόρια της γενιάς μου. Κι έτσι αναγκαζόμουν να τα κρατάω για τον εαυτό μου και να μην τα δείχνω, παρά μόνο σε δυο-τρεις φίλους. Τι έπαθα; Τίποτα. Απλά έχασα χρόνο με περιττές σκέψεις. Αυτά που ήθελα να κάνω, τελικά τα έκανα. Ο μικρόκοσμος συνήθως δεν αποδέχεται αυτό που φοβάται. Ή αυτό που βλέπει σε κάποιον κι εκείνος δεν το έχει ή δεν μπορεί να το έχει. Το γιατί ένα δεκάχρονο αγόρι επιλέγει μια τέτοια τσάντα είναι κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα. Μπορεί απλά να του αρέσει πολύ, ή μπορεί να καλύπτει την έλλειψη φίλων και μιας ουσιαστικής επικοινωνίας με τους γονείς του.
- Πόσο έτοιμοι είναι οι γονείς να αποδεχτούν τις ανάγκες των παιδιών τους, βάζοντας στην άκρη τις δικές τους επιθυμίες;
Αυτό εξαρτάται απο τον κάθε γονέα. Δεν μπορώ να πω πως είναι όλοι ίδιοι. Βασικά το πρόβλημα για μένα ξεκινάει απο την περίοδο που δεν είναι καν γονείς και απλά συνεχίζεται όταν γίνουν. Θέλω να πω πως αν ένας άνθρωπος δεν φροντίζει και δεν εξελίσσει τον εαυτό σε καθημερινή, αν θέλετε, βάση, τότε ας μην περιμένουμε πως θα αλλάξει και πολύ, επειδή απλά έτυχε να γίνει γονιός. Το παιδί, ναι, είναι μια μοναδική ευκαιρία που του δίνεται για να αφήσει πίσω του όλες τις άστοχες σκέψεις και πράξεις του μέχρι τώρα. Και δεν αποκλείεται να συμβεί κιόλας, αλλά υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις γονέων, που προβαίνουν σε ιδεολογικούς πειραματισμούς, ιδιαίτερα επικίνδυνους τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδιά τους.
- Εσύ τι θα έκανες αν αυτή η ιστορία συνέβαινε στο δικό σου γιο; Τι θα του έλεγες; Τι θα έλεγες στη μητέρα του παιδιού σου;
Η αλήθεια είναι πως έχω ένα γιο, όχι βέβαια δέκα χρόνων είναι μόνο τριών, αλλά πρέπει να σας πω πως με αφορμή το έργο, προβληματίστηκα κι εγώ, έκανα αυτό που λέτε. Έβαλα τον εαυτό μου στην θέση του Χάιμε. Μπορούσα να το κάνω, γιατί είναι ακόμα μικρός και ξέρετε τα παιδιά σ αυτήν την ηλικία μπορούν να παίζουν με οτιδήποτε και να φορούν οτιδήποτε. Είτε είναι αγόρια είτε κορίτσια. Και δεν ξέρει κανείς πόσο θα διαρκέσει η όποια επιθυμία ή προτίμησή τους. Αλλά αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στο γιο μου, σίγουρα θα προσπαθούσα να το αφουγκραστώ σε βάθος, και να συνεχίσω να τον ακούω όπως το κάνω και τώρα. Το ίδιο θα πρότεινα και στην μητέρα του. Κι αν ακόμη διαφωνούσα με κάτι που θα ήθελε να κάνει, θα προσπαθούσα να διατηρήσω την εντύπωση που έχει για μένα. Πως είμαι φίλος του κι όχι εχθρός του. Πως τον σέβομαι και τον αγαπώ. Και πως τον θεωρώ μοναδικό, κι όχι την συνέχεια μου.
- Συναντώ συχνά ζευγάρια που διαφωνούν ως προς τη στάση που πρέπει να κρατήσουν με την ανατροφή του παιδιού τους. Και κανείς δεν κάνει πίσω. Κι όλο αυτό είναι φυσικά εις βάρος του παιδιού… Δεν το κατανοούν αυτό; Είναι οι γονείς τόσο εγωιστές;
Δεν είναι μόνο οι γονείς εγωιστές. Όλοι μας είμαστε. Και μέσα στις οποιεσδήποτε σχέσεις μας είμαστε εγωιστές. Στη δουλειά μας, στο δρόμο, στο σπίτι μας. Το να βάλεις στην άκρη το εγώ σου είναι μια πράξη μεγάλης γενναιότητας, και φαίνεται ότι δεν υπάρχει το αντίστοιχο θάρρος. Απ’ την άλλη προερχόμαστε κι εμείς απο διαφορετικές οικογένειες ο καθένας, και δύσκολα θα πάμε στην λογική ότι ο τρόπος που μας μεγάλωσαν δεν ήταν κατ΄ανάγκη ο ιδανικός. Προβάλουμε λοιπόν τον δικό μας και κανέναν άλλον. Κι αυτό φαίνεται στο ζευγάρι όταν αποκτήσει παιδί κυρίως. Γιατί πριν δεν ασχολούνται μ’ αυτά, επειδή υπάρχει ο έρωτας, που θολώνει επαρκώς το τοπίο.
- Γιατί θα πρότεινες σε ένα γονιό ή σε ένα έφηβο παιδί να έρθει στο θέατρο του Νέου Κόσμου να δει “Το μικρό πόνι”; Πώς μπορεί να λειτουργήσει μέσα του η παράσταση και πώς μπορεί να τον βοηθήσει;
Πολύ σωστά το λέτε. Τόσο ένας γονιός , όσο κι ένας έφηβος, αλλά και ένας που δεν είναι τίποτα απ τα δύο, μπορεί εξίσου να δει αυτήν την παράσταση. Κι αυτό γιατί όλοι μας έχουμε, είχαμε ή προσπαθούμε να ξεχάσουμε μια παιδική ηλικία. Αυτή είναι κοινός τόπος για όλους. Σ’ αυτό άλλωστε έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα και η σκηνοθέτις μας, η Σοφία Καραγιάννη, δημιουργώντας ένα πεδίο εργασίας, πολύ ουσιαστικό για μας. Όσο για το πώς μπορεί να λειτουργήσει μέσα του η παράσταση, νομίζω πως τα λέει όλα η αφίσα μας και το υπέροχο πόνι- Δούρειος ίππος που επιμελήθηκε με τόση φροντίδα ο Βασίλης Σελιμάς. Είναι κάτι σαν τη φράση που βάζει ο Σαίξπηρ στον νου του Άμλετ, όταν καθοδηγεί τους θεατρίνους να παίξουν κάτι απο το φόνο του πατέρα του μπροστά στο θείο του λέγοντας πως «Με την παράσταση θηλιά, θα πιάσω τη συνείδηση του βασιλιά».
- Το έργο του Πάκο Μπεθέρα είναι εμπνευσμένο από αληθινά περιστατικά. Γνωρίζεις πάνω κάτω ποια είναι αυτά;
Βεβαίως. Eίναι δύο περιστατικά που έλαβαν χώρα στη Βόρεια Καρολίνα το 2014. Ο Μάικλ Μορόνες, έντεκα χρόνων, διακομίστηκε στα Επείγοντα αφού προσπάθησε να κρεμαστεί μέσα στο δωμάτιό του, επειδή δεν άντεχε άλλο τις προσβολές και τις επιθέσεις των συμμαθητών του. Στη διάρκεια της απόπειρας αυτοκτονίας του, ο Μάικλ έμεινε αρκετά λεπτά χωρίς οξυγόνο με αποτέλεσμα να υποστεί ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη και να βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση “φυτού” σχεδόν. Ήταν φανατικός θαυμαστής της σειράς Μικρό μου πόνι. Έναν μήνα αργότερα, απαγορεύτηκε στον Γκρέισον Μπρους, εννιά χρόνων, η είσοδος στο σχολείο, επειδή και αυτός κρατούσε μια σάκα με φιγούρες από το Μικρό μου πόνι. Ο διευθυντής του σχολείου θεώρησε ως “αφορμή για παρενόχληση” το γεγονός ότι ο μικρός ερχόταν στο σχολείο με τη σάκα, κι έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει το αγόρι ότι προκάλεσε “αναστάτωση στην τάξη”. Η διάσημη σειρά κινουμένων σχεδίων Μικρό μου πόνι-η οποία παραδόξως αφιερώνει τα επεισόδιά της στη “μαγεία της φιλίας” και τις αξίες της συντροφικότητας- έχει γίνει απρόσμενα ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του αγώνα κατά του bullying. Ο Paco Bezzera αφιερώνει αυτό το θεατρικό έργο στον Μάικλ Μορόνες, τον Γκρέισον Μπρους και όλα τα αγόρια και τα κορίτσια που, όπως εκείνοι, υπέστησαν προσβολές και επιθέσεις, χωρίς κανείς από το περιβάλλον τους να κάνει τίποτα για να τις αποτρέψει.
- Γιατί τόσος πολύς εκφοβισμός στις κοινωνίες μας; Γιατί φοβόμαστε να αποδεχτούμε το διαφορετικό ή έστω να αδιαφορήσουμε για αυτό; Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Γιατί φοβόμαστε γενικότερα. Έτσι δυστυχώς ζούμε την ζωή μας, τουλάχιστον κάποιοι. Με μικρούς ή μεγαλύτερους φόβους. Άνθρωπος που φοβάται συνέχεια, μόνο ελεύθερος δεν είναι. Και είναι σίγουρο πως αν θέλεις να υποτάξεις κάποιον, θα τον κάνεις να φοβάται συνέχεια. Κάποιοι μας θέλουν έτσι. Ειδικά τώρα. Που οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Είναι εύκολο να φτιάξεις συρματοπλέγματα, για να περιφράξεις την δική σου αναπηρία. Κι αυτή η αναπηρία είναι πνευματική. Κυρίως. Γιατί λείπει η αγάπη. Αυτή, που δεν πήρες. Κι αυτή που αρνείσαι να δώσεις. Τώρα, για το αν είμαι αισιόδοξος ή όχι, το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως αν ήμουν απαισιόδοξος, δεν σας έλεγα τίποτα για όλα αυτά.
Το μικρό πόνι
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
ΧΩΡΟΣ
Κάτω Χώρος, από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ: Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Παρασκευή
Κανονικό 13€
Φοιτητικό 10€
Ανέργων 8€
Σάββατο-Κυριακή
Κανονικό 14€
Φοιτητικό / Ανέργων 12€
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 80 λεπτά
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-tou-neou-kosmou/to-mikro-poni/
