Συνάντησα την Τατιάνα Λύγαρη ένα βράδυ Τετάρτης, που ήμουν αγχωμένη και κουρασμένη. Η συνέντευξη είχε κλειστεί προκειμένου να μιλήσουμε για τον Ροβινσώνα Κρούσο, την παιδική παράσταση που σκηνοθετεί φέτος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Όταν, σχεδόν τρεις ώρες μετά, η συζήτησή μας τελείωσε και αποχώρησα, ήμουν χαλαρή και ξεκούραστη. Φυσικά, δεν είχαμε συζητήσει μόνο για τον Ροβινσώνα, αλλά για ένα σωρό άλλα θέματα, σχετικά με το θέατρο και μη. Και είχα νιώσει άλλος άνθρωπος. Το συνειδητοποίησα επιστρέφοντας στο σπίτι και αποφάσισα να μην της το αποκαλύψω αμέσως, αλλά να την αφήσω να το διαβάσει πρώτα εδώ: Η ηρεμία της, η φιλοσοφία της, η αντίληψή της για το θέατρο και την κοινωνία ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου.

Η Τατιάνα Λύγαρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε μια μικροαστική οικογένεια με τη μητέρα, τον παππού και τη γιαγιά της, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, που αναγνώριζε τη σημασία των τεχνών και του πολιτισμού. Η μητέρα της δούλευε έξι ημέρες την εβδομάδα, όμως κάθε Κυριακή την πήγαινε το πρωί στο παιδικό θέατρο της Μαίρης Σοΐδου και το απόγευμα σε δύο ταινίες. “Μπαίναμε στις 17:00, βγαίναμε στις 20:00. Τρία θεάματα κάθε Κυριακή και παράλληλα πολλά άλλα πράγματα”, χαμογελάει.

Σπούδασε Νομική, αλλά τελικά την κέρδισε το θέατρο: Αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Παράλληλα σπούδασε χορό στο Χοροθέατρο της Κικής Αγραφιώτη και τραγούδι στο Μακεδονικό Ωδείο. Πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και σε κλασικά και σύγχρονα έργα στο ΚΘΒΕ, του οποίου υπήρξε στέλεχος για τέσσερα χρόνια. Επίσης, έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, μέχρι που μπήκε στη ζωή της…

… Το τρένο στο Ρουφ

Το 1997, η Τατιάνα Λύγαρη δημιούργησε και από τότε διευθύνει τον πολιτιστικό πολυχώρο Αμαξοστοιχία-Θεάτρο το Τρένο στο Ρουφ, το οποίο στεγάζεται σε μια αμαξοστοιχία-αντίκα, όπου σκηνοθετεί και έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια θεατρικών και μουσικών παραστάσεων, εκδόσεων, φεστιβάλ και άλλων πολιτιστικών δράσεων. Ήταν ένα μεγάλο και δύσκολο στοίχημα, το οποίο σήμερα, είκοσι έξι χρόνια μετά συνεχίζει να υπηρετεί. Η ίδια δεν έκανε παιδιά συνειδητά και δεν το έχει μετανιώσει. Θεωρεί εαυτήν τελειομανή. Ήθελε, αν γινόταν μάνα, να βρίσκεται διαρκώς δίπλα στο παιδί της, κάτι που η δουλειά της και το πάθος της για αυτή, δεν θα της το επέτρεπε: “Το θέατρο δεν έχει ωράρια ούτε σταθερότητα. Παίζεις με την ψυχή σου, προσφέρεις τη ζωή σου όλη, δεν υπάρχουν διακριτά όρια μεταξύ επαγγέλματος και χόμπι”, σημειώνει. Φυσικά, θαυμάζει τους συναδέλφους της που γίνονται γονείς, αλλά κρίνει πως η ίδια δεν θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα καλή μάνα και καλή καλλιτέχνιδα. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι είναι παιδί χωρισμένων γονιών, που μολονότι δεν του έλειψε η αγάπη, δεν μεγάλωσε μέσα σε μια παραδοσιακή οικογένεια, δεν μας κάνει εντύπωση ότι επέλεξε το θέατρο, παρά τις παρακλήσεις της μητέρας της για ένα εγγονάκι και την πρόθεσή της να τη βοηθήσει. Έτσι, δεν χρειάστηκε να κάνει εκπτώσεις πουθενά. Όμως, βρίσκεται πάνω από δεκαπέντε χρόνια κοντά στα παιδιά, μέσα από τη δουλειά της.

Μέσα από το Τρένο στο Ρουφ ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη δημιουργία παιδικών παραστάσεων. Έπειτα από κάποια χρόνια λειτουργίας της ιδιαίτερης αυτής σκηνής, μοναδικής στο είδος της και talk of the town, η Τατιάνα Λύγαρη κατάλαβε πως έπρεπε να ανοίξει και να προσφέρει τον χώρο αυτόν και στα παιδιά, ώστε να βιώσουν την ιστορία του χώρου, και μάλιστα με παραστάσεις φτιαγμένες για να παιχτούν μέσα σε ένα βαγόνι. Αρχικά προβληματίστηκε: Η επαφή της με το παιδικό θέατρο ως τότε περιοριζόταν σε μια και μόνο παράσταση, στην οποία είχε συμμετάσχει ως ηθοποιός χρόνια πριν στο ΚΘΒΕ, και σε κάποιες χορογραφήσεις παιδικών παραστάσεων. Πώς, λοιπόν, θα σκηνοθετούσε για παιδιά. Αποτάθηκε, τότε, στον Ευγένιο Τριβιζά, και του παρήγγειλε ένα έργο εμπνευσμένο για το τρένο. Έτσι προέκυψε Ο Έβδομος Σταθμός, ένα διπλό έργο, με μια version για παιδιά [Το μυστικό του πειρατή Μπελαφούσκ], που παρουσιαζόταν σε πρωινές παραστάσεις, και μια για ενήλικους [Αποπλάνηση μιας κούκλας], που παρουσιαζόταν σε βραδινές παραστάσεις.

Για την… ιστορία, η ιστορία του Τριβιζά διαδραματιζόταν σε μια χώρα, της οποίας ο δικτάτορας απεχθανόταν τις τέχνες και είχε εξορίσει όλους τους καλλιτέχνες… Επτά σταθμούς διέσχισαν οι θεατές-επιβάτες του τελευταίου τρένου που αναχώρησε, πριν κλείσουν οριστικά και αμετάκλητα τα σύνορά της. Πίσω τους άφησαν έναν τόπο όπου είχαν καταργηθεί όλα τα “άχρηστα, περιττά, ματαιόσχολα και αντιπαραγωγικά” επαγγέλματα, τα οποία χασομερούσαν τους ενεργούς πολίτες και δεν τους επέτρεπαν να επιδίδονται σε σοβαρές, παραγωγικές και εποικοδομητικές δραστηριότητες, ούτως ώστε να στεφθεί με επιτυχία το πενταετές πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας!

Από το 2007, λοιπόν, η παιδική σκηνή του Τρένου παρουσιάζει ανελλιπώς παραστάσεις. Αρχικά, σκηνοθετούσε η ίδια η κ. Λύγαρη, ενώ λίγα χρόνια αργότερα την παραχώρησε σε νέες ομάδες καλλιτεχνών [Κοπέρνικος, ΒίΔΑ], που συνεχίζουν την παράδοση. Φέτος, στο Τρένο μπορείτε να παρακολουθήσετε από την ομάδα ΒιΔα Το μαγικό ταξίδι της Νουρ, μια συγκινητική παράσταση, ένα μαγευτικό ταξίδι στα συναισθήματα και στα χρώματα, με πίνακες ζωγραφικής που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, μια ιστορία γεμάτη χρωματιστές περιπέτειες σε ονειρική ατμόσφαιρα όπου όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να αφήσουμε τη φαντασία  μας να ταξιδέψει ελεύθερα!Από τη μικρή στη μεγάλη σκηνή

Η πρόταση από την Arcadia Media στην Τατιάνα Λύγαρη για τη σκηνοθεσία του Ροβινσώνα Κρούσου στο Μέγαρο Μουσικής είχε γίνει πριν από την πανδημία, ως συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας του Γύρου του Κόσμου σε 80 ημέρες, μιας υπερπαραγωγής που είχε σκηνοθετήσει η κ. Λύγαρη στον ίδιο χώρο το 2015 και παίχτηκε για τρεις σεζόν (410 παραστάσεις, 130.000 θεατές), σημειώνοντας μια σπάνια και ταυτόχρονα ιδιαίτερα ευχάριστη για τη δημιουργό επιτυχία.

Το γεγονός ότι, λόγω της COVID, η παράσταση πήρε πολλές αναβολές, βοήθησε τους συντελεστές ώστε να δουλέψουν ακόμα πιο βαθιά. Η κ. Λύγαρη εργάστηκε σκληρά μέσα στις αντίξοες συνθήκες της τελευταίας τριετίας με τον Γιώργο Γαλίτη, που έχει αναλάβει τη διασκευή του κειμένου. Πάτησαν πάνω σε ένα βιβλίο γραμμένο το 1719, το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα, και που βέβαια αρχικά απευθυνόταν σε ενήλικους. Όμως, εδώ και 300 χρόνια το έχουν οικειοποιηθεί και το διαβάζουν τα παιδιά. Γιατί; Διότι είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια. Όσον αφορά τα “δύσκολα” θέματα που πραγματεύεται, την αποικιοκρατία, το δουλεμπόριο, τον κανιβαλισμό, ήταν κοινωνικά αποδεκτά όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό και για αρκετά χρόνια αργότερα. Το μυθιστόρημα μιλάει επίσης για τη μοναξιά και τη διαχείρισή της. Όμως, ακόμα κι όταν ο Ροβινσώνας Κρούσος συνάντησε τον “φίλο και σύντροφό του”, τον Παρασκευά, του συμπεριφέρθηκε ως δούλο και ως άνθρωπο ενός κατώτερου πολιτισμού. Πώς “σερβίρεις” όλα τούτα τα ακανθώδη ζητήματα στα παιδιά του 21ου αιώνα; Λύγαρη και Γαλίτης τα έβαλαν κάτω, για να δουν πώς θα δημιουργήσουν μια ισορροπημένη παράσταση για τη σύγχρονη οικογένεια, για παιδιά και μεγάλους, με αλήθεια και σοβαρότητα, χωρίς φόβο, διδαχές και μισαλλοδοξία.

Ο Γιώργος Γαλίτης, με σύγχρονο σατιρικό λόγο και ματιά, και η Τατιάνα Λύγαρη με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία της, τονίζουν καταρχάς τη λαχτάρα για φιλομάθεια και την περιέργεια του Ροβινσώνα Κρούσου, χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν να φύγει για να γνωρίσει τον κόσμο. Κι έπειτα, περνούν σύγχρονα μηνύματα, το πώς πια οι διαφορετικοί πολιτισμοί, ο δυτικός και ένας πιο πρωτόγονος, έχουν την ίδια αξία και ο καθένας έχει τα θετικά του. Η δε ώσμωσή τους μόνο καλά έχει να προσφέρει στον κόσμο, ώστε να έχουμε ένα κερδοφόρο αποτέλεσμα και για τις δυο πλευρές, ένα αποτέλεσμα που αποθεώνει την ισοτιμία.

Οι δύσκολες σκηνές περνούν μέσα από το χιούμορ και με μια τοποθέτηση μέσω της οποίας το κοινό εισπράττει ότι πλέον κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Αυτό που τελικά έχει αξία και σημασία είναι ότι ο Ροβινσώνας κερδίζει, γιατί καταφέρνει να επιβιώσει μόνος του, χωρίς φοβερά μέσα και δυνατότητες, να αντέξει τη μοναξιά του, να αποκτήσει φίλους, να ενδυναμωθεί και εν τέλει να διασωθεί. Σημαντικό είναι και το οικολογικό μήνυμα της παράστασης. Εδώ προστέθηκε ένας ρόλος που δεν υπήρχε στο μυθιστόρημα ή μάλλον τροποποιήθηκε ο ρόλος ενός μυθιστορηματικού καπετάνιου, που μιλάει για τη σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς η νέα γενιά θα κληθεί να αντιμετωπίσει σε λίγα χρόνια ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις, για τις οποίες καλό θα είναι να έχει προετοιμαστεί.

Η παράσταση φέρει πολλά μηνύματα, αλλά δεν είναι διδακτική. Και πώς θα ήταν, άλλωστε, αφού η κ. Λύγαρη δεν πρεσβεύει τον διδακτισμό και το “κούνημα του δαχτύλου”. Πιστεύει βαθιά μέσα της ότι κάτι τέτοιο μόνο ολέθριο αποτέλεσμα μπορεί να έχει: Είτε ο δέκτης, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν θα εισπράξει ποτέ το μήνυμα είτε, ακόμα χειρότερα, θα αντιδράσει με τον αντίστροφο τρόπο. Τα πάντα ρέουν αβίαστα χάρη στη μεγάλη παραγωγή και στις καινοτόμες τεχνικές δυνατότητες που παρέχει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Μέγαρο Μουσικής, χάρη στα κουστούμια του Γιάννη Μετζικώφ και στη μουσική του, επί χρόνια συνεργάτη της, Μηνά Αλεξιάδη, στην υψηλού επιπέδου ορχήστρα τεσσάρων ατόμων, στις χορογραφίες της Φαίδρας Σούτου, στις βιντεοπροβολές της Μικαέλας Λιακατά, στους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, και βέβαια χάρη στον εξαιρετικό θίασο των εννέα ηθοποιών.

Ο Ροβινσώνας Κρούσος, σε έναν χώρο που δεν είναι αμιγώς θεατρικός, αλλά ειδικά στημένος για τη συγκεκριμένη παράσταση -όπου είχε παρουσιαστεί και Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες, επομένως η ίδια η Τατιάνα Λύγαρη βλέπει μια σκηνοθετική συνέχεια/γραμμή και προσωπική αισθητική άποψη στη δουλειά της στο Μέγαρο Μουσικής-, προτείνεται για παιδιά από 5 ετών, παρ’ όλα αυτά η σκηνοθέτιδα θέλει να το δουν και μικρότερα παιδιά, τα οποία μάλιστα, όπως τονίζει, κάθονται και παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα και πολύ πιο ήσυχα από τα μεγαλύτερα. Και φυσικά απευθύνεται σε όλη την οικογένεια: “Να μη βαρεθεί ο μπαμπάς”, λέει χαριτολογώντας.Πώς σκηνοθετεί η Τατιάνα Λύγαρη για παιδιά;

Γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης στο ποίημά του “Στο παιδί μου”:

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Η κ. Λύγαρη σκηνοθετεί πάντοτε με μότο της την τελευταία του αράδα. Ταυτόχρονα, δεν αντέχει να βλέπει τους ενήλικους να συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και είναι ανόητα, λες και δεν καταλαβαίνουν τίποτα. “Αυτό το σφουγγάρι που λέγεται παιδί προσλαμβάνει με ταχύτητα και ευρύτητα όλα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον του, χωρίς να χρειάζεται να του τα κάνουμε εύπεπτα”, λέει χαρακτηριστικά. Εργάζεται, λοιπόν, με μπούσουλα το ότι πρέπει πάντα να τους λέμε την αλήθεια, με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, γι’ αυτό και δουλεύει σαν να απευθύνεται σε ενήλικους και το ίδιο θέλει να κάνουν και οι συνεργάτες της, με τους οποίους είναι, όπως λέει χαρακτηριστικά, “ευγενικά αυστηρή”. Φροντίζει, φυσικά, να διανθίσει την παράσταση με χιούμορ, θέαμα, μηνύματα, με στιγμές χαλαρωτικές,  ενδιαφέρουσα πλοκή και διάδραση, όμως η σκηνοθετική άποψη και οι ερμηνείες προσανατολίζονται σε τροχιά ενηλίκων και όχι παιδιάστικη. Γεγονός που, όπως διαπιστώνει, όχι μόνο έχει αποδώσει, αλλά πλέον έχει γίνει αντιληπτό στον θεατρικό χώρο, με το καλλιτεχνικό επίπεδο των παιδικών παραστάσεων να ανεβαίνει χρόνο με τον χρόνο.

Ο ρόλος της οικογένειας

Χωρίς να κρίνει αν αυτό είναι καλό ή κακό, η Τατιάνα Λύγαρη βλέπει τα πράγματα σοβαρά. Είναι λιγάκι αυστηρή, όπως υπογραμμίζει. Και προς τον εαυτό της και προς το έργο που πρέπει να παραδώσει. “Το σχολείο προσφέρει γνώση, όμως άνθρωπο μας κάνει το σπίτι”, λέει χαρακτηριστικά. Ακόμα κι αν υπάρχουν ορισμένοι δάσκαλοι που ψάχνουν και επιλέγουν παραστάσεις ή θεάματα υψηλής αισθητικής, είναι ευθύνη της οικογένειας τι παιδιά παραδίδει στην κοινωνία και η τέχνη δεν είναι απλώς ένα κερασάκι στην τούρτα της παιδείας, αλλά συστατικό της στοιχείο. Δυστυχώς, το σχολείο δεν της έχει δώσει, σύμφωνα με την κ. Λύγαρη, τη δέουσα σημασία. “Ποτε, σε καμία προγραμματική καμίας κυβέρνησης, δεν αναφέρθηκε τι θα γίνει στον πολιτισμό”, υπογραμμίζει και εύχεται να μπορούσε να κάνει αυτή τη δήλωση στην τηλεόραση, σε prime time δελτίο ειδήσεων, ώστε να την ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. “Αν επενδύαμε στον πολιτισμό, η Ελλάδα θα ήταν τώρα πλούσια”, διαπιστώνει.

Έτσι, λοιπόν, ο γονιός χρειάζεται να πάρει το παιδί του από το χέρι και να το ταξιδέψει εκεί όπου το σχολείο δεν τα καταφέρνει, να ενισχύσει τη φαντασία του, η οποία δυστυχώς καταπιέζεται και τσαλακώνεται από τη σύγχρονη εκπαίδευση. Τα εργαλεία του; Θέατρο, βιβλία, συναυλίες, μουσεία, χορός, κινηματογράφος και μετά ΣΥΖΗΤΗΣΗ επί όσων παρακολούθησε . Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται μόνο τη λογική και τη στείρα γνώση για να προχωρήσει. Χωρίς φαντασία δεν πάει πουθενά. Χρειάζεται να καλλιεργηθούν όλες οι πλευρές του εγκεφάλου και η φαντασία ανθεί μέσα από την τέχνη. “Οι γονείς οφείλουν να τροφοδοτούν ασταμάτητα το παιδί τους με οτιδήποτε εμπλουτίζει τις προσλαμβάνουσές του”, τονίζει η Τατιάνα Λύγαρη, ενώ παρουσιάζει και έναν δεκάλογο προς τους γονείς με τα εφόδια με τα οποία, κατά τη γνώμη της, οφείλουμε να θωρακίσουμε τα παιδιά μας, ώστε να προχωρήσουν, να μη λυγίσουν, να ευτυχήσουν, να γίνουν σωστοί πολίτες. Πρέπει, λοιπόν, να τους μάθουμε:

1. Τι είναι ο σεβασμός
2. Τι είναι και πώς εφαρμόζεται η ισότητα
3. Τι σημαίνει αλληλεγγύη
4. Τι σημαίνει εθελοντισμός και κοινωνική προσφορά
5. Πώς να αναλάβουν την ευθύνη των λόγων και των πράξεών τους, χωρίς, όμως, να γίνουν ενοχικά
6. Ότι το αύριο είναι μια καινούργια μέρα
7. Πώς να μπαίνουν στα παπούτσια των άλλων [ενσυναίσθηση]
8. Να ξέρουν τα όριά τους και να τα θέτουν στους άλλους
9. Να ακούν πριν μιλήσουν
10. Να συνδιαλέγονται με τον εαυτό τους, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους

Φυσικά, εμείς οι γονείς πρέπει να είμαστε το παράδειγμα για τα παιδιά μας, των οποίων η ενδυνάμωση είναι σκληρή δουλειά, σαν ένα κέντημα, όπως το παρομοιάζει εύστοχα η κ. Λύγαρη. Όλα αυτά πρέπει να τα βλέπει το παιδί να τα εφαρμόζουμε και εμείς στο σπίτι, ώστε να τα υιοθετήσει ως συμπεριφορές. Επίσης, πιστεύει πολύ στα όρια που πρέπει να θέτουν οι γονείς, όρια στον ύπνο, στο φαγητό, στη χρήση οθόνης κ.ά. Και βέβαια, όπως διαπιστώνουμε μέσα από τη συζήτηση, και το θέατρο οριοθετεί, βάζοντας τα παιδιά-θεατές στη διαδικασία του να παραμένουν κατά τη διάρκεια της παράστασης ήσυχα, να μην τρώνε, να μη μιλάνε, να παρακολουθούν χωρίς να διακόπτουν, να σέβονται τη δουλειά των καλλιτεχνών. Τέλος, πέραν και πάνω απ’ όλα, η Τατιάνα Λύγαρη υπενθυμίζει πως οι γονείς οφείλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας άδολα χρόνο και αγάπη (όχι χρήματα και άλλα υλικά αγαθά), ώστε να μην έρθουν αντιμέτωπα με ψυχικές ελλείψεις στο μέλλον, σε μια εποχή γεμάτη βία και βίαια ερεθίσματα, σε μια μετα-πανδημική εποχή όπου οι νέες τεχνολογίες (φέρνει εδώ ως παράδειγμα τα βίαια βιντεοπαιχνίδια που επιβραβεύουν τους χρήστες όταν “βομβαρδίζουν” δημόσια κτίρια ή όταν “σκοτώνουν” ανήμπορα πλάσματα) κάθε μέρα κάνουν τη ζωή μας όλο και λιγότερο ανθρώπινη. “Για ποια ανθρωπότητα μιλάμε” αναρωτιέται “όταν αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση της πλειονότητας των παιδιών σήμερα;” Αυτό, λοιπόν, είναι το στοίχημα του θεάτρου σήμερα: Το πώς θα προχωρήσει, χωρίς να καταχραστεί τις νέες τεχνολογίες τις οποίες ήδη έχει υιοθετήσει, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον θεατών που δεν εκπλήσσονται πλέον σχεδόν από τίποτα και δύσκολα συγκινούνται. Και το στοίχημα των γονιών: Να καταφέρουν μέσα σε αυτές τις συνθήκες να μεγαλώσουν παιδιά με ανθρωπιά, κριτική σκέψη και παιδεία.

Δείτε:
«Ροβινσώνας Κρούσος»
Νοέμβριος 2022-Απρίλιος 2023 | Νέος Εκθεσιακός Χώρος
Σκηνοθεσία | Τατιάνα Λύγαρη
Θεατρική διασκευή | Γιώργος Γαλίτης
Σκηνικά–Κοστούμια | Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική σύνθεση | Μηνάς Ι. Αλεξιάδης
Μουσική διδασκαλία | Άλκηστις Ραυτοπούλου
Χορογραφίες | Φαίδρα Σούτου
Φωτισμοί | Σάκης Μπιρμπίλης
Video designer | Μικαέλα Λιακατά
Βοηθός σκηνοθέτη | Βασίλης Ψυλλάς
Σχεδιασμός μακιγιάζ παράστασης και βίντεο | Διονυσία Κωνσταντίνου
Επιμέλεια κομμώσεων | Κωνσταντίνος Σαββάκης
Φωτογραφίες-trailer | Πάτροκλος Σκαφίδας

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί | Έλενα Βακάλη, Γιάννης Βαρβαρέσος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Σταύρος Μπέκας, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Μάρθα Τομπουλίδου, Δημήτρης Τσολάκης, Σαμψών Φύτρος, Χρυσαλένα Χριστοπούλου.
Και οι μουσικοί | Σπύρος Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Παπαλάμπρου, Άλκηστις Ραυτοπούλου, Εβελίνα Χαρκοφτάκη

Σχολικές παραστάσεις: Τρίτη-Παρασκευή | 10.00 π.μ.
Παραστάσεις για το κοινό: Σάββατο | 15.00, Κυριακή | 11.30 π.μ. και 15.00
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ (γενική είσοδος)
Διάρκεια: 2 ώρες περίπου (με διάλειμμα 20 λεπτών)
Ηλικίες: Από 5 ετών και πάνω
Eισιτήρια: 210 72 82 333
megaron.gr