Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων και συνιδιοκτήτρια κτηματομεσιτικού γραφείου Ιωάννα Μπαμπέτα μάς περιγράφει τη καθημερινότητά της!  

07:00

Χτυπά το ξυπνητήρι για όλη την οικογένεια. Τρώμε πρωινό όλοι μαζί χωρίς να λέμε πολλά γιατί νυστάζουμε. Μόνο ο μικρός έχει όρεξη και μας λέει αστειάκια. Μετά από μισή ώρα φεύγουν τα παιδιά με το σχολικό και ο σύζυγος για το γραφείο. Τότε είναι μια από τις ωραιότερες στιγμές της ημέρας γιατί έχω το σπίτι ολοδικό μου. Θα φτιάξω το καφεδάκι μου, θα βάλω μουσική και θα ετοιμαστώ με την ησυχία μου. Όταν ο καιρός το επιτρέπει πίνω τον καφέ μου στη βεράντα κοιτώντας τη θάλασσα και μετά πηγαίνω μια βόλτα με το ποδήλατο μέχρι το Καβούρι.

09:30

Φτάνω στο γραφείο. Μαζί με τον σύζυγό μου έχουμε ένα κτηματομεσιτικό γραφείο. Είμαστε σύμβουλοι επενδύσεων, αναλαμβάνουμε το management ακινήτων, κάνουμε αγοραπωλησίες, ανακαινίσεις και γενικά ό,τι αφορά τα ακίνητα. Αν είναι Δευτέρα θα έχω αγοράσει λίγα φρέσκα λουλούδια για να βάλω στο βάζο πάνω στο γραφείο μου. Είναι μια ιεροτελεστία που την κάνω πάντα για να ξεκινάει καλά η εβδομάδα. Μαζί μου κουβαλώ, τις περισσότερες φορές, τον «συγγραφικό» υπολογιστή, όπως τον λέω. Αυτός που έχω στο γραφείο είναι της δουλειάς. Είναι ανοιχτοί και οι δυο όλες τις ώρες που είμαι εκεί.

Αγαπώ τη δουλειά μου. Μου αρέσει να βλέπω σπίτια και να συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικοί από τους πελάτες μας είναι ξένοι, στελέχη εταιρειών, που έχουν γοητευτεί από τη χώρα μας. Άλλοι πάλι μας κοιτούν με μισό μάτι. Μέσα από αυτές τις διαφορετικές ματιές κατανοώ κι εγώ τι σημαίνει τελικά Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια, τα τηλεφωνήματα στα οποία απαντώ δεν είναι πάντα τόσο χαρούμενα. Κάποιοι χρωστούν και θέλουν να πουλήσουν τα σπίτια τους όσο πιο γρήγορα γίνεται και κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση της κρίσης κι έχουν τρελές απαιτήσεις. Όταν το τηλέφωνο σταματά να χτυπάει και ηρεμώ, στρέφομαι προς τον «συγγραφικό» υπολογιστή και προσπαθώ να συνεχίσω την ιστορία μου όπως τη σκέφτηκα το προηγούμενο βράδυ προτού με πάρει ο ύπνος.

11:00

Πολλές φορές πρέπει να φύγω από το γραφείο γιατί έχω παρουσίαση των βιβλίων μου σε κάποιο σχολείο. Στο αυτοκίνητο βάζω χαλαρή μουσική για να μπω στον ρόλο της συγγραφέως. Ηρεμώ, τραγουδώ πολλές φορές (εντελώς παράφωνα), κι όταν πια φτάνω είμαι έτοιμη να αντικρίσω όλες αυτές τις φατσούλες. Μου αρέσει η επαφή μου με τα παιδιά. Μου δίνει δύναμη.

Άλλες μέρες τέτοια ώρα χρειάζεται να πάω στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο ‒σε αυτό το σχολείο πηγαίνουν και τα παιδιά μου‒, με το οποίο συνεργάζομαι, για να υποδεχτώ εκεί έναν συγγραφέα που ήρθε να συναντήσει τα παιδιά του σχολείου. Όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως θα κουβαλήσω δουλειά στο σπίτι. Είναι ωραίο να έχεις το δικό σου γραφείο, αλλά αυτό σημαίνει πως αν κάνεις κοπάνα θα μείνει η δουλειά για μετά. Υπάρχουν και φορές που μπορεί να λείπω εκτός Αθηνών, είτε για τη δουλειά, είτε για παρουσιάσεις βιβλίων μου. Δεν είναι κάτι εύκολο και νιώθω απεριόριστες τύψεις. Προσπαθώ να οργανώσω τα πάντα στο σπίτι πριν φύγω. Βοηθάει η μαμά μου και ο άντρας μου, που φροντίζει εκείνες τις μέρες να δουλέψει λιγότερο για να κάτσει με τα παιδιά. Αν δεν υπήρχε η συνεννόηση τίποτα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και θα ένιωθα εγκλωβισμένη.

14:00

Είναι η ώρα που συνήθως (δυστυχώς όχι πάντα) φεύγω από το γραφείο, ή έχω τελειώσει τις παρουσιάσεις και πηγαίνω στη μητέρα μου, η οποία μας βοηθάει με το φαγητό. Είναι μια βοήθεια τόσο σημαντική για μένα.  Προτού επιστρέψω σπίτι κάνω τα ψώνια της ημέρας και μέχρι να έρθουν τα παιδιά προσπαθώ να οργανώσω το «Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής παιδικού βιβλίου» που εδώ και λίγο καιρό παραδίδω. Να διαβάσω τα κείμενα των μαθητών μου και να ετοιμάσω το επόμενο μάθημα.

16:00

Έχουμε φάει, έχουμε πει όλα τα νέα από το σχολείο και ξεκινάει το διάβασμα. Αγαπώ την ώρα που τρώμε. Πολλά μεσημέρια μπορεί να έρθει κι ο άντρας μου για λίγο για να φάμε όλοι μαζί και κυρίως για να ακούσει όσα έγιναν. Από τη μια ακούμε τα αστεία και σοβαρά που βιώνει ο Νικόλας μου στην Ε΄ Δημοτικού κι από την άλλη τα αστεία αλλά και σοβαρά που βιώνει ο Κωνσταντίνος μου στη Γ΄ Λυκείου. Φέτος είναι μια χρονιά ιδιαίτερη. Ο μεγάλος μου γιος δίνει Πανελλήνιες. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε ησυχία γιατί διαβάζει και ταυτόχρονα να επικρατεί ηρεμία στο σπίτι για να μην αναστατώνεται. Τέσσερις διαφορετικοί καθηγητές έρχονται κάθε μέρα για ιδιαίτερα μαθήματα. Ένας για κάθε μάθημα κατεύθυνσης. Αυτό σημαίνει πως το σπίτι πρέπει να είναι σε άριστη κατάσταση. Το τακτοποιώ σε καθημερινή πια βάση (πράγμα που μέχρι πρότινος δεν έκανα). Σημαίνει επίσης πως δεν μπορώ να βάλω και τις πιτζαμούλες μέχρι να φύγει ο καθηγητής. Επειδή διαβάζει ο μεγάλος τόσο πολύ, έχει επηρεαστεί και ο μικρός και διαβάζει κι εκείνος χωρίς γκρίνιες. Φέτος διαβάζει εντελώς μόνος. Κάτι που το χάρηκα πολύ γιατί έτσι θα γίνει ανεξάρτητος, αλλά ταυτόχρονα γίνομαι ανεξάρτητη κι εγώ. Οι ώρες διαβάσματος είναι για μένα πολύ σημαντικές. Αφού τελειώσω ό,τι εκκρεμότητες άφησα στο γραφείο, ξεκινά η συγγραφή. Όσο προλάβω.

18:00

Ο μικρός τελειώνει το διάβασμα κι έρχεται στο σαλόνι. Κάθε Τρίτη κάνει αγγλικά στο σπίτι. Ευτυχώς στο σχολείο κάνουν πολύ καλή δουλειά στα αγγλικά και στα ισπανικά οπότε δεν χρειάζεται παραπάνω τρέξιμο. Εκεί κάνει και κολύμπι. Κάποιες φορές παίζουμε επιτραπέζια μαζί. Αλλιώς διαβάζουμε και οι δύο ξαπλωμένοι στον καναπέ. Εκείνος το δικό του βιβλίο κι εγώ το δικό μου. Και τα σχολιάζουμε γιατί ας μην ξεχνάμε πως κι εγώ κάποιο παιδικό βιβλίο διαβάζω. Σπάνια βγαίνουμε με τον μικρό καθημερινή γιατί έχει λίγο χρόνο χαλάρωσης. Κάνει ιστιοπλοΐα τα Σαββατοκύριακα. Λείπει πολλές ώρες από το σπίτι κι έτσι έχει ανάγκη να κάτσει να ξεκουραστεί.

20:00

Ξεκινά η προετοιμασία του ύπνου για τον Νικόλα και η προετοιμασία του βραδινού φαγητού. Γιατί στο σπίτι μας σπάνια τρώμε το μεσημεριανό δυο φορές… Εγώ φταίω. Εγώ ήμουν η περίεργη κι έμαθα τα παιδιά μου έτσι. Πολλές φορές με βοηθάει ο μικρός, που του αρέσει η μαγειρική περισσότερο από εμένα.

21:00

Ο Νικόλας είναι στο κρεβάτι ενώ ο Κωνσταντίνος συνεχίζει το διάβασμα. Εκείνη την ώρα έρχεται και ο σύζυγός μου από το γραφείο. Τσιμπολογάμε στον καναπέ. Λέμε τα νέα της δουλειάς, τυχόν προβλήματα και κανονίζουμε το πρόγραμμα της επομένης. Προσπαθώ να γράψω ή να ολοκληρώσω κάποια παρουσίαση βιβλίου που κάνω για ένα site για παιδικά βιβλία αλλά και για μια εφημερίδα του Καναδά. Και στη συνέχεια βλέπουμε κάποια ταινία ή σειρά. Είναι κάτι που μας χαλαρώνει πολύ.

24:00

Είναι η ώρα που ξαπλώνω και σκέφτομαι τις ιστορίες μου. Είναι η ώρα που ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια. Αλλά και η ώρα που κάνω τον απολογισμό της μέρας. Αν είναι Παρασκευή βράδυ είναι η μέρα που αφήνουμε τον μικρό στον μεγάλο και βγαίνουμε έξω. Τα παιδιά τα πηγαίνουν πολύ καλά μεταξύ τους αν και έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας. Αγαπιούνται πολύ κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί αφάνταστα. Η Παρασκευή είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα και για έναν ακόμη λόγο: δεν πηγαίνω στο γραφείο. Είναι η μέρα μου. Κάποιες Παρασκευές κάνω βόλτες, πάω για ψώνια, συναντώ φίλες για καφέ το πρωί. Κάποιες άλλες γράφω. Είναι θησαυρός αυτές οι συνεχόμενες ώρες που είμαι παρέα μόνο με τον «συγγραφικό» υπολογιστή, χωρίς να χτυπά το τηλέφωνο και χωρίς να ακούω ένα «μαμά…» από κάπου στο βάθος.

Χωρίς αυτές τις Παρασκευές νομίζω πως δεν θα τα κατάφερνα να είμαι ήρεμη. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου. Να προλάβω τα πάντα στο γραφείο, στο σπίτι. Να είμαι καλή μαμά που ακούει τα παιδιά της και όχι μαμά που κάνει πως τα ακούει. Να γράψω και να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου πως έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό για την οικογένειά μου αλλά και για μένα.

Δεν είμαι τέλεια. Νιώθω όμως ικανοποίηση όταν κάνω το καλύτερο που μπορώ. Προσπαθώ λοιπόν να μη βαθμολογώ τον εαυτό μου στους διάφορους ρόλους που έχω μέσα στη μέρα, αλλά να τους απολαμβάνω.