Η συνθέτιδα και σολίστ ακορντεόν Ζωή Τηγανούρια μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς μιας εννιάχρονης κόρης.

Η κάθε μου μέρα κρύβει και κάτι απρόοπτο, κάτι αλλιώτικο! Ξέρετε, ελεύθερος επαγγελματίας σημαίνει ότι έχεις πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά και την πας κάθε μέρα αλλιώς, κάθε βδομάδα αλλιώς, κάθε μια από τις 4 εποχές αλλιώς, Πάσχα αλλιώς, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά αλλιώς! Πριν από 10 χρόνια παντρεύτηκα με τον Στέλιο, έναν θαυμάσιο άνθρωπο, και έναν χρόνο μετά ήρθε στο κόσμο η Χρυσοβαλάντου μας, το τζιτζικάκι μας. Κάθε μέρα, λοιπόν, μαζί με τον Στέλιο από το πρωί ως το βραδύ -σπάνιο πράγμα για ζευγάρια- μαζί με την κόρη μας κυλούν οι μέρες μας με κύριο γνώμονα την ευτυχία και τη χαρά, τη βελτίωση και την ευγνωμοσύνη για τα δώρα του Θεού. Το παιδί γνωρίζει ακριβώς τι θα πει δεμένη οικογένεια.

7:00 χτυπάει το ξυπνητήρι: «Στέλιο, η βδομάδα σου, σήκω να πας το παιδί σχολείο»! Εγώ χαμογελώ, διότι θα κοιμηθώ-χουζουρέψω αυτή τη βδομάδα λίγο ακόμα! Εάν είναι η εβδομάδα μου, όμως, στις 7:00 η ώρα που χτυπάει το ξυπνητήρι εγώ σούζα, πάω στο δωμάτιο της μικρής, «αγαπούλα σήκω, σήκω αγάπη μου, βρε μωρό μου ξύπνα», με τα πολλά παρακάλια τα καταφέρνουμε, ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε…  Θα φτιάξω διπλό ελληνικό θα πιω τον μισό και φεύγουμε σφαίρα να προλάβουμε το κουδούνι που χτυπά στις 8:15. Παραδίδω την κόρη στο σχολείο και επιστροφή… Ο υπόλοιπος καφές με περιμένει, τον πίνω παρέα με τον Στέλιο, ο οποίος έχει ήδη ξυπνήσει και στο τραπέζι της κουζίνας  συζητάμε τις δουλειές της μέρας.

Ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε για το θέατρο. Στις 10:00 ξεκινάει «Ο θησαυρός της Βαγίας» της Ζωρζ Σαρή. Εκεί πραγματικά, για όση ώρα διαρκεί, περνάω φανταστικά. Εκατοντάδες παιδιά κατακλύζουν καθημερινά το θέατρο Αλάμπρα, με τόσο ενθουσιασμό και τόση χαρά, με τόσο ενδιαφέρον παρακολουθούν την παράσταση και χειροκροτούν, τραγουδούν, επικοινωνούν μαζί μας. Νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο για έναν καλλιτέχνη: Η αποδοχή του από το πιο δύσκολο κοινό που είναι τα παιδιά… Τολμώ να πω ότι η σκηνοθέτης μας, η Αθανασία Καλογιάννη, έχει «πιάσει» μέσα από τη σκηνοθεσία της, μέσα από την επιλογή των ηθοποιών, των βίντεο, αλλά και της μουσικής, επ’ ακριβώς τον σφυγμό του έργου, και των παιδιών, και αυτό συμβάλλει κατά πολύ στην επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης. Αυτές οι χημείες δεν συμβαίνουν κάθε μέρα και, πιστέψτε με, το λέω εγώ που έχω εμπειρία συνεργασιών πάνω από 20 χρόνια.

Και η παράσταση τελειώνει γύρω στις 12:00 και ακολουθεί στούντιο. Αυτή την εποχή, συνήθως καθημερινά έχω ηχογραφήσεις επόμενων projects. Ετοιμάζω πράγματα, γραφώ μουσική, φτιάχνω τραγούδια, και γενικώς δε χάνω ποτέ την επαφή μου με τη σύνθεση και τη δημιουργία. «Γιώργο δυνάμωσε τη φωνή, χαμήλωσε λίγο το βιολί, βγάλε πιο έξω τα κρουστά, εδώ το κανονάκι θέλει έξω, εδώ το πιάνο ενοχλεί, άλλαξε τις συχνότητες, εδώ πρέπει να βάλω ακορντεόν» και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι χτίζεις ένα τραγούδι. Και αν είναι μέρα ηχογράφησης, ξεκινώντας εκ του μηδενός, έρχονται οι μουσικοί: ο μπασίστας, ο κρούστας, ο κιθαρίστας, ο πιανίστας, το κουαρτέτο, το σαντούρι, το φλάουτο, αναλόγως το project  και όποιος άλλος χρειάζεται στην πρώτη μέρα ηχογράφησης, παίρνουν θέσεις, τους μοιράζω παρτιτούρες και ξεκινάει πρώτα η πρόβα, γίνονται οι σχετικές διορθώσεις και έπειτα ακολουθεί ένα take, δυο take, τρία take και όσα χρειαστεί μέχρι να πετύχει και να νοιώσω ικανοποιημένη από το άκουσμα.

Περιμένω πάντα την κατάλληλη ευκαιρία για να κυκλοφορήσει η κάθε μου παραγωγή. Κάπως έτσι έγινε στις 7 Δεκέμβρη του 2022. Κυκλοφόρησε μια φανταστική παραγωγή, που το μεγάλο μέρος της το είχα στα σκαριά από το 1999, που έγραψα τα πρώτα τραγούδια. Αναφέρομαι  στην παρουσίαση του διπλού μουσικού Άλμπουμ «Η μέρα του ξεριζωμού». Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτή την παραγωγή, διότι από το 1999 ως σήμερα έχουν περάσει 23 χρόνια και πολλά από τα τραγούδια που είναι μέσα κουβαλάνε μια ιστορία άλλοτε ευχάριστη, άλλοτε δυσάρεστη, πονεμένη και απογοητευτική. Μπορείτε να ακούσετε εδώ ένα απόσπασμα.

Και τώρα συνεχίζω τη μέρα μου…

Μεταξύ άλλων πρέπει να πάω σε κάποια επαγγελματικά ραντεβού, πρέπει να πάω στο σούπερ μάρκετ, να φτιάξω φαγητό, ήρθε η ώρα που πρέπει να πάρουμε το παιδί από το σχολείο, μετά πρέπει να την πάμε για αγγλικά, για χορό, να τη γυρίσουμε σπίτι, να βρεθεί με τις φίλες της, να παίξει, είναι και αυτά στον προγραμματισμό και στον χρόνο της ημέρας μας. Όμως είναι τόσο όμορφα όλα αυτά όταν γίνονται με συνεννόηση και χημεία με τον Άνθρωπο σου, που δεν βαρυγκωμώ ποτέ.

Αν έχουμε μπροστά μας το επόμενο διάστημα συναυλία, πρέπει να οργανώσουμε πρόβα, παρτιτούρες, να φτιάξω ρεπερτόριο, να μιλήσω με τους τεχνικούς ήχου, και για πότε έρθεται το βραδύ και η μικρή ζητάει «ζουμπουρλάκια» για να κοιμηθεί δεν το παίρνω χαμπάρι. Αυτά τα «ζουμπουρλάκια», όμως, είναι η καλύτερη στιγμή όλης της μέρας. Όσο κουραστική και να είναι, εκείνη τη στιγμή που θα τη σκεπάσω με την κουβερτούλα της και θα της ψιθυρίσω «καληνύχτα, μπέμπα μου, σ’ αγαπάω» τα ξεχνώ όλα και παίρνω τη δύναμη για την κουραστική και ασταμάτητη δραστηριότητα της επόμενης μέρας.

Ήρθε η μέρα της Συναυλίας -είναι τόσο διαφορετική από τις άλλες. Από το πρωί μπαίνω στο αυτόματο πιλότο προετοιμασίας: μελέτη, κείμενα που θα διαβάσω ενδιάμεσα στα κομμάτια, να κάνω ένα τελευταίο γρήγορο πέρασμα τα κομμάτια στο ακορντεόν, να μιλήσω με όλους για την ώρα του sound check. Να ετοιμάσω ρούχα, μαλλιά, μην ξεχάσω το ασύρματο μικρόφωνο, τα ακουστικά μου, το ντοσιέ με τις σημειώσεις, και τις παρτιτούρες, να εκτυπώσω τελικό ρεπερτόριο για τους μουσικούς και τόσα άλλα! Φεύγουμε νωρίς από το σπίτι για πρόβα ήχου. Κάθε φορά που η παράσταση είναι στην Αθήνα, σχεδόν σαν μετακόμιση, γεμίζει το αμάξι με μουσικά όργανα: Ακορντεόν, τύμπανα, νταούλι, βαλίτσα με ρούχα, ένα σωρό πράγματα που χρειαζόμαστε. Φτάνουμε στο θέατρο, γίνεται η πρόβα ήχου και μετά η συναυλία! Περνάω τόσο μα τόσο ωραία κάθε φορά που βρίσκομαι στη σκηνή. που ξεχνάω όλη την ταλαιπωρία που βίωσα μέχρι να οργανωθούν όλα. Ναι, ναι, σωστά δεν έχω μάνατζερ. Όλες τις δουλειές τις κλείνω μόνη μου και τρέχουμε με τον Στέλιο, τον άντρα μου, να τα οργανώσουμε όλα: από συμφωνητικά μέχρι συνεννοήσεις με πάρα πολύ κόσμο. Μια διοργάνωση έχει πολύ μεγάλη ευθύνη. Τώρα, αν είναι στην επαρχία, η συναυλία χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά καιρό πριν. Για εισιτήρια, για ξενοδοχεία κ.τ.λ.

Όπως βλέπετε, καμία μέρα δε μοιάζει με την προηγούμενη και αυτό σημαίνει ότι έκανα το χόμπι μου επάγγελμα και άρα τα ενδιαφέροντα είναι πολλά. Η ζωή μου ευχάριστη με πολλές δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα, αλλά και με μπόλικη χαρά και με ζεστασιά, οικογενειακή θαλπωρή και δημιουργία μέσα στην οικογένεια. Η ζωή ενός δημιουργού είναι πολύ ιδιαίτερη, τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο μπορεί να φαίνεται εξωτερικά. Αλλά είναι γεμάτη, πλούσια σε συναισθήματα, με ευφορία ψυχής, με αρμονία, με ενδιαφέροντα.

Φέτος έκανα πολλά διαφορετικά πρότζεκτ, μέχρι που στο τέλος εξαντλήθηκα, έπαθα υπερκόπωση, αλλά τώρα απολαμβάνω όλα τα αγαθά τους. Μέσα σε όλη μου την καθημερινότητα, παλεύω και με τον αόρατο εχθρό, ώστε να διώχνω διαρκώς από πάνω μου αυτή τη μάστιγα του ανικανοποίητου. Εάν μπεις εκεί μέσα και κλειδώσει η πόρτα, δεν ξαναβγαίνεις εύκολα. Χρειάζεται, λοιπόν, μεγάλη προσπάθεια και εσωτερική σοφία για ισορροπία στη ζωή μας, ειδικά στη ζωή ενός καλλιτέχνη ή μιας καλλιτέχνιδας που είναι και γονιός.

Τα δέλεαρ μέσα από τον θαυμασμό που λαμβάνουμε εμείς οι καλλιτέχνες καθημερινά από τα social είναι πολλά, και εύκολα χωρίς εσωτερική ισορροπία και εμπειρία, φορτώνει κάποιος το καλάμι. Φαντάσου, λοιπόν, πόση προσπάθεια χρειάζεται να μεγαλώνεις και ένα παιδάκι, το οποίο έχει ζήσει από μωρό πάρα πολλές παραστάσεις, σε μία καθημερινότητα λιγότερο «στρωμένη» σε σχέση με άλλων οικογενειών.

Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση στη σελίδα σας.

Βρείτε τη Ζωή Τηγανούρια:

Facebook: zoetiganouria.officialpage
Instagram: zoetiganouria
YouTube: ZoeTiganouriaOfficial
Google+: +ZoeTiganouriaOfficial