24 ώρες μαμά- Δήμητρα Στογιάννη

Η ηθοποιός Δήμητρα Στογιάννη μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς του Γιάννη, 4,5 ετών και της Αναστασίας, 3 ετών.

Το 24ωρο της μάνας στο σπίτι λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε μεγαλώσει με τις μαμάδες μας να επαγγέλλονται “οικιακά”. Τα παιδιά στο σχολείο, μαγείρεμα, συμμάζεμα, πλυντήρια-πολλά πλυντήρια-φαγητό, τσιμπήματα, κιλά που δε φεύγουν, παιδική χαρά και η μοναδική έξοδος εκείνη στο σούπερ μάρκετ. Που απολαυστικά πια, τριγυρίζει η μάνα στα ράφια, συγκρίνει τις προσφορές και ρίχνει στο καλάθι κανένα λαθραίο πατατάκι, προκειμένου να αναπληρώσει τις θερμίδες που χάνει από το τρέξιμο της μέρας. “Διατροφή για συντήρηση”, αλλά από την ανάποδη.

Όταν, όμως, η μάνα δουλεύει, όλα αλλάζουν. Προς το καλύτερο; Για να δούμε!

-Πρωί τα παιδιά στο σχολείο. Τσεκ!
-Πλυντήριο-στεγνωτήριο. Τσεκ!
-Μαγείρεμα low calorie για το καλό όλων. Τσεκ!
-Κι άλλο πλυντήριο. Τσεκ!
-Η Έλενα να με βασανίσει με γυμναστική (γιατί το ίδιο αυτό σώμα είναι που θα βγει σύντομα στη σκηνή και πρέπει να είναι εύκαμπτο και ετοιμοπόλεμο). Τσεκ!
-Σούπερ μάρκετ, ή διάβασμα για πρόβα, ή για σήριαλ ή για να βάλουμε λίγη γνώση σ´ αυτό το κεφάλι που χωράει τελικά περισσότερα απ´όσα νομίζουμε (τελευταία κυρίως απασχολείται με βιβλία ψυχολογίας που προσπαθούν να μάθουν σε γονείς και παιδαγωγούς πώς να κάνουν τα λιγότερα δυνατά λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών). Τσεκ!
-Δεν έχω προλάβει να διαβάσω όσο έπρεπε και πρέπει να πάρω τα παιδιά από τον παιδικό σταθμό. Όταν είναι ο μπαμπάς μας στο σπίτι, έχω την τύχη να κερδίζω αυτό το εικοσάλεπτο και να τα φέρνει αυτός.(Ευτυχώς, το ωράριο των μουσικών είναι ακόμα πιο άστατο από εκείνο των ηθοποιών). Ακούγονται από το ισόγειο. Γελάνε, τραγουδάνε, ή τσακώνονται. Ενημερώθηκε κι όλη η πολυκατοικία. “Ήρθανε” Τσεκ!
-Να βγάλω το πλυντήριο να βάλω στεγνωτήριο. Τσεκ!
-Και τώρα, η ιερή στιγμή του οικογενειακού τραπεζιού. Όχι, δεν είναι αυτή η εικόνα που βλέπουμε στις διαφημίσεις, που κάθονται όλοι γύρω από το τραπέζι, ο καθένας στο πιάτο του και τέτοια. Εδώ θα κυνηγήσουμε την Αναστασία να καθίσει στην καρέκλα, έστω, μαζί με τα τρία μωρά της, το καρότσι και τα κουβερτάκια τους κι έπειτα τον Γιάννη που με προσοχή και ταχυδακτυλουργική μαεστρία θα καταφέρουμε να τον κατεβάσουμε από το ψηλό ντουλάπι που σκαρφάλωσε για ν´αρπάξει κάνα μπισκότο.
Είναι τότε που η μαμά θυμάται να τσεκάρει τα χεράκια των παιδιών με τα χαρούμενα αυτοκολλητάκια που κόλλησαν οι καλές μας οι δασκάλες για να υποδείξουν ότι το παιδί έφαγε το φαγητό του στο σχολείο. Τσεκ;;;
-Ας παίξουμε, λοιπόν. Και βγάζουμε τα τουβλάκια ή τα τρενάκια ή τα μωράκια ή τα παζλ ή μερικά από τα εκατομμύρια παιχνίδια που μαζεύτηκαν πάλι σιγά σιγά και του δίνουμε και καταλαβαίνει. Τότε είναι που μπορεί να πάμε καμιά βόλτα κοντά ή στο κολυμβητήριο ή στο μπαλέτο (ανάλογα με τη μέρα και τη… διάθεση των παιδιών). Τσεκ!
-Και μετά απ´όλα αυτά, η μάνα, ξεκούραστη πια, ξεκινάει για το θέατρο. Όπου και πάλι ενδέχεται να έχουμε κάποιο δράμα. “Όχι μαμά. Θέλω να μείνεις εδώ.” Ακριβώς επειδή δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Τις περισσότερες φορές, όμως, έρχονται διαδοχικά να χαιρετίσουν τη μαμά. “Γεια, μαμά. Καλή δουλίτσα!” “Καλή δύναμη, μαμά”. “Πήγαινε στο θέατρο. Να κάνεις καλό σε σένα και στους άλλους” (αυτό τους έχω δασκαλέψει να πιστεύουν). Και μου σκάνε από ένα σβουριχτό φιλί. Κι εγώ από άλλα δύο. Η Αναστασία, πάντως, με φιλά στην ελίτσα που έχω στο πρόσωπο. Και χαρούμενα επιστρέφουν στο παιχνίδι.
– Στην περίπτωση που παίζω αργά, όταν επιστρέφω έχουν ήδη κοιμηθεί. Όταν, όμως, παίζω απόγευμα ή έχω ρεπό, ετοιμαζόμαστε για ύπνο (μπάνιο, δόντια, πιτζάμες και τέτοια), τα βάζω στα κρεβάτια τους και κάθομαι δίπλα. Λέω παραμύθια ή τραγούδια. Άλλοτε λένε αυτά. Ιστορίες. Για βασιλιάδες και σκυλάκια και γουρουνάκια. Φοβερές συνθέσεις και μοναδικοί συνδυασμοί. Και κάπου εκεί, κοιμούνται… τα σταυρώνω κρυφά κι εύχομαι να έχουμε ήσυχο ύπνο, χωρίς βήχα ή πυρετούς ή τσίσα στο κρεβάτι ή όλα αυτά που κρατούν σε επιφυλακή τη μαμά και κοιμάται πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό. Τα γλυκοφιλώ μυστικά και πάω κι εγώ για ύπνο, μπας και καταφέρω να ξυπνήσω κάπως ξεκούραστη αύριο στις έξι που έχω γύρισμα.
-Γιατί τη μέρα του γυρίσματος, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αυτές τις-ευτυχώς-λίγες μέρες το μήνα, λείπω σχεδόν όλη μέρα. Όμως, αυτές τις συγκεκριμένες μέρες, όταν γυρίζω, τα παιδιά μου είναι εμφανώς πιο χαρούμενα που με βλέπουν. Πηδάνε πάνω μου και μου λένε και μου δείχνουν με εξαιρετικά συγκινητικό τρόπο την αγάπη τους. Ενώ εγώ, από τη μεριά μου, γυρίζω ΣΠΙΤΙ. Και κλείνω την πόρτα σε ό,τι με έχει κουράσει ή εκνευρίσει ή ταλαιπωρήσει κι αλλάζω κόσμο. Αλλά και γεμάτη με δημιουργικότητα και ικανοποίηση ότι “έκανα κάτι καλό για μένα και για τους άλλους”, παίρνω αγκαλιά τους τρεις ανθρώπους που αποτελούν τον κόσμο μου.
Τσεκ!