Η Παναγιώτα Καρλατήρα, δημοσιογράφος, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς τριών εφήβων αγοριών.
Όταν μου ζήτησε το Ταλκ να γράψω στο 24 ώρες μαμά χάρηκα. Είναι μια αγαπημένη στήλη που πάντοτε διαβάζω με διάθεση θετική και μοιράσματος των ευθυνών και των χαρών που έχει η μητρότητα και η οικογένεια…
Πώς είναι λοιπόν το 24ωρο μου ως μαμάς εφήβων; Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια λέξη, θα έλεγα: απρόβλεπτο! Γεμάτο ανατροπές, εντάσεις, αντιπαραθέσεις, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, σιωπές. Και πολλή αγάπη μεταξύ μας που σε αυτή τη χρονική περίοδο δεν φαίνεται πάντοτε, δεν εκφράζεται συχνά, δεν αποτυπώνεται εύκολα. Είναι όμως η ενέργεια μας, το καύσιμό μας, η δύναμή μας να προχωράμε στις εύκολες και δύσκολες διαδρομές αυτής της μαραθώνιας εφηβείας. Και τη λέω μαραθώνια γιατί ο πρωτότοκος κοντεύει 17, που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον αστερισμό της εφηβείας σχεδόν τέσσερα χρόνια, ο δεύτερος κοντεύει 16, που σημαίνει ότι συνεχίζουμε δυναμικά και με αυτόν, και ο τρίτος είναι 13 και ακολουθεί σταθερά την πεπατημένη των μεγάλων.
Πρακτικά μιλώντας ως μαμά, ως στυλοβάτης του νοικοκυριού και ως δημοσιογράφος το 24ωρο μου δεν είναι εύκολο. Ξεκινά νωρίς νωρίς από τις 7 π.μ. – κι αυτό δεν έχει αλλάξει από το νηπιαγωγείο. Το πρωινό ξύπνημα και η αναχώρηση για το σχολείο είναι οικογενειακή υπόθεση. Επειδή οι δικοί μου γονείς είχαν φύγει ήδη για δουλειά και το δικό μου πρωινό ξύπνημα ήταν πολύ μοναχικό, ήθελα στα δικά μου παιδιά να είμαι εκεί. Κι ευτυχώς η δουλειά μου το επιτρέπει. Άλλος θέλει πρωινό, άλλος όχι, άλλος εκλιπαρεί για λίγα λεπτά ύπνου, άλλος ετοιμάζεται στην ώρα του και περιμένει, κι άλλος βουρτσίζει τα δόντια βάζοντας παπούτσια στην πόρτα. Στις καλές μέρες χαμογελάμε με τον μπαμπά τους βλέποντας πόσο διαφορετικά παιδιά μεγαλώνουμε και πόσο διαφορετική σχέση έχουν με τον χρόνο και τη συνέπεια, στις δύσκολες μέρες κάνουμε υπομονή για να μην εκραγούμε…
Στις 8 και 10 όλοι οι μαθητές έχουν φύγει, όπως και ο μπαμπάς τους για δουλειά. Η δική μου μέρα ξεκινά με τρομακτικές -ναι τις θεωρώ πια τρομακτικές- εναλλαγές στα επαγγελματικά, προσωπικά, οικιακά θέματα. Μπορεί να μαγειρεύω και να γράφω το προσχέδιο για ένα θέμα που έχει προγραμματιστεί στην ιστοσελίδα. Μπορεί να τρέχω στο ΟΑΚΑ και να χρειαστεί να βγω ραδιόφωνο. Μπορεί να πεταχτώ για ραντεβού με κάποια «πηγή», με ένα πρόσωπο από το χώρο της υγείας που θα μου δώσει μια σημαντική και αξιοποιήσιμη πληροφορία, απαρχή για ένα καλό ρεπορτάζ. Μπορεί να πρέπει να πάω σε μια συνέντευξη τύπου και μετά να χρειαστεί να βρεθώ στο σχολείο για ενημέρωση γονέων. Δεν υπάρχει ατζέντα ούτε ωράριο. Κι εννοείται ότι βρίσκομαι αρκετές ώρες και στα γραφεία της εφημερίδας. Η θέση μου ως συντάκτριας υγείας σε ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, protothema.gr, ygeiamou.gr με έχει εκπαιδεύσει σε καλά αντανακλαστικά και ψυχραιμία σε ό,τι κι αν ακούω, κάτι που συχνά με βοηθάει και στο πώς θα αντιμετωπίσω τα άγρια νιάτα που μεγαλώνω!
Το μεσημέρι τα παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι γύρω στις 3 μ.μ. Λίγες φορές είμαι εκεί – μεγάλη απώλεια για μένα, ελπίζω λιγότερο για αυτά. Τρώνε και διαβάζουν. Και πάνε ποδόσφαιρο, γυμναστήριο, γερμανικά, αγγλικά, καράτε. Το δικό τους το πρόγραμμα συναντιέται πάλι με το δικό μου μετά τις οκτώ το βράδυ. Πολλές φορές γράφω από το σπίτι, για να μπορώ να είμαι εκεί και ας μη μιλάμε. Ο μπαμπάς τους συνήθως επιστρέφει γύρω στις 7.30 μ.μ. Πάντως, κάποιος είναι πάντα στην κουζίνα και μαγειρεύει ή στο τραπέζι και τρώει. Ή κάποιος μπαινοβγαίνει στο σπίτι.
Ο καθένας στη δική του απασχόληση. Δεν είναι τόσο ήρεμα όσο περιγράφεται. Οποιαδήποτε ερώτηση, θέση, σιωπή, μπορεί να πυροδοτήσει ένταση. Μερικές φορές τούς λέω γελώντας πως είμαστε σαν τα τηλεοπτικά πάνελ αλλοτινών εποχών όπου όλοι μιλούσαν ταυτόχρονα καπελώνοντας ο ένας τον άλλο. Όταν η κατάσταση ξεφεύγει, λειτουργούμε πυροσβεστικά με τον μπαμπά τους – ή το προσπαθούμε. Οι «συμμαχίες», πάντως, δημιουργούνται και αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς στο σπίτι μας. Συνήθως είμαστε «κακοί γονείς» vs παιδιά, μεγάλος αδελφός vs μικρότερα αδέλφια αλλά και εναντίον όλων, μικρός έναντι μεγάλων, εγώ εναντίον όλων (όταν συζητάμε για πρότυπα ομορφιάς ή για ποδοσφαιρικές ομάδες).
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, το κινητό βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Μιλάμε ναι, βλέπουμε κάποια ταινία ναι, κάποιο ριάλιτι ναι – οι έφηβοι βλέπουν τηλεόραση για να τρολάρουν- σχεδιάζουμε κάτι -όλο και πιο σπάνια πια διότι οι δρόμοι μας αρχίζουν να χωρίζουν- αλλά με το κινητό στο χέρι. Ο ύπνος μέχρι πρόσφατα ήταν πεδίο αντιπαράθεσης. «Δεν νυστάζω», «Θα χαζέψω λίγο στο κινητό και θα πάω», «Μη με πρήζεις, αφού το πρωί ξυπνάω», «Μπορώ να κάθομαι όσο θέλω το βράδυ»… Πάντως πριν από τις 11.30 -12 οι μεγάλοι δύσκολα πάνε για ύπνο στο κρεβάτι τους -ακόμη κι αν κοιμούνται στον καναπέ.
Η ρουτίνα της εβδομάδας, των σχολικών και εξωσχολικών δραστηριοτήτων, κορυφώνεται με την έξοδο του Σαββάτου. Η δική μας έξοδος ως ζευγαριού δεν είναι πια δεδομένη, γιατί διαμορφώνεται με βάση το πρόγραμμα των παιδιών. Αν βγουν εκείνοι, πού θα πάνε; Πότε θα γυρίσουν; Με ποιους θα είναι; Πώς θα γυρίσουν; Θα χρειαστεί να τους πάμε ή να τους πάρουμε από κάπου; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Τα ουσιαστικά δεν λέγονται ή μάλλον δεν επαναλαμβάνονται. Ελπίζουμε πως βρίσκονται κάπου μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού τους, παρότι στην εφηβεία μοιάζει… διαλυμένος: είναι όλες αυτές οι αρχές με τις οποίες τους μεγαλώσαμε κι ελπίζουμε ότι τις ανασύρουν όποτε χρειαστεί. Είναι ο σεβασμός στον εαυτό τους και στους άλλους, είναι η γνώση του καλού και του καλού, του σωστού και του λάθους, της αλήθειας και του ψέματος, είναι η δύναμη να λες «ναι» και «όχι», και να ξέρεις πότε πρέπει να το πεις. Είναι όλα όσα κάνουμε, λέμε, πιστεύουμε, ακολουθούμε στη δική μας ζωή. Κι είμαι σίγουρη πως τα «κουβαλούν» μαζί τους, άλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Άλλες φορές τα αφήνουν σκόπιμα στο σπίτι κι άλλες φορές κάνουν πως τα ξεχνάνε. Αλλά είμαι βέβαιη πως αυτό είναι πρόσκαιρο και πως, παρά τις τρέλες της εφηβείας, τα αγόρια μου θα πορευτούν με ό,τι καλό μπορέσαμε να τους δώσουμε.
