Η συγγραφέας Ζέφη Συρίβλη γράφει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς τριών γιων!
24 ώρες μαμά σημαίνει ότι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έρχεσαι αντιμέτωπη με μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις και προκλήσεις, στις οποίες χρειάζεται να ανταποκριθείς. Όπως έχει πει η Rebecca West «Η μητρότητα είναι ένας προσωπικός Δούρειος Ίππος». Είναι η στιγμή που το Εγώ κάνει στην άκρη για να αφήσει χώρο στις ανάγκες των παιδιών.
Κάποια στιγμή, θα ήθελα να κάνω ένα road trip. Σκέφτομαι πως ήδη έχω πάρει μια γεύση, έχοντας γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο road trip της μητρότητας, όπου οι διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης των παιδιών μοιάζουν με τις εναλλαγές εικόνων που έχει κάποιος διασχίζοντας διαφορετικές χώρες. Είναι ένα ταξίδι το οποίο έχει απ’ όλα. Δέος, συγκίνηση, ενθουσιασμό, κούραση, χαρά, ευτυχία, γνώση. Όπως έπειτα από ένα οδοιπορικό σε διάφορα μέρη του κόσμου έχεις πολύ καλύτερη αντίληψη της χώρας που επισκέφτηκες, έτσι και μέσα από το οδοιπορικό της μητρότητας αποκτάς καλύτερη αντίληψη του εαυτού σου.
Η τωρινή φάση που διανύω ως μαμά θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Συμβιώνοντας με δύο φοιτητές κι έναν τελειόφοιτο Λυκείου». Το έργο αυτό, η αλήθεια είναι, δεν το έχω ξαναδεί και το παρακολουθώ καρέ καρέ αυτή την περίοδο. Καινούργιοι προβληματισμοί, καινούργιες χαρές, καινούργιες συγκινήσεις. Στη βάση τους, όμως, τα δεδομένα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν αλλάζουν και πολύ. Το περιτύλιγμα μόνο είναι διαφορετικό. Είναι η φάση εκείνη που το εικοσιτετράωρό σου αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, χωρίς όμως να χάνει κάτι από εκείνα τα «μαμαδίστικα» συστατικά, που τελικά τα παιδιά έχουν, λίγο πολύ, ανάγκη σε κάθε φάση της ζωής τους. Να ετοιμάσεις φαγητό, να ψήσεις κανένα κέικ, να παρέχεις τις απαραίτητες βιταμίνες στον βενιαμίν που κάνει φέτος τη δική του προσπάθεια για τις πανελλαδικές εξετάσεις, κόβοντας φρούτα και στύβοντας χυμό και τέλος να ετοιμάσεις ένα ελαφρύ βραδινό. Δε θα αναφερθώ στα υπόλοιπα αυτονόητα καθημερινά οικιακά-πρακτικά ζητήματα που έχεις να χειριστείς. Αυτά δεν αλλάζουν είτε έχεις μωρά είτε παιδιά δημοτικού είτε έφηβους είτε φοιτητές. Είναι μέσα σε όλα αυτά που προσπαθώ να χωρέσω τις ώρες που αναζητώ την έμπνευση, τις ώρες που γράφω, εκείνες που αφιερώνω στην Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης, σε επισκέψεις σε σχολεία ή σε προγράμματα φιλαναγνωσίας, καθώς και σε άλλες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις.
Μέσα σε αυτό το 24ωρο, του οποίου οι ώρες ποτέ δε φτάνουν, προσπαθώ να συνδυάσω τα δικά τους «θέλω» με τα δικά μου, τις δικές τους «ανάγκες» με τις δικές μου. Αυτό που για μένα εξακολουθεί να θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό είναι να διατηρώ, όσο γίνεται, ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας μαζί τους. Στην πράξη, έχω δει ότι αυτό είναι εφικτό ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, σε αυτές που είναι τώρα οι γιοι μου, αν το έχεις καλλιεργήσει από νωρίς, από τα χρόνια του δημοτικού, για να μην πω από τα χρόνια του νηπιαγωγείου. Ακολουθώντας τη συμβουλή του παιδιάτρου μας, αλλά έχοντας μάθει έτσι και από τη μητέρα μου, επιδίωκα πάντα να τρώμε μαζί ως οικογένεια το βράδυ. Ήταν η στιγμή όπου ο καθένας έλεγε τα νέα της ημέρας του. Με όλα όσα χάρηκε, στενοχωρήθηκε ή προβληματίστηκε. Είναι αυτό που επιδιώκω ακόμα και τώρα, όποτε είναι εφικτό, να αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Έχει γίνει πιο εύκολο μέσα στην καραντίνα.
Εξακολουθώ να προσπαθώ να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, ώστε να πιάνω τα σήματα που εκπέμπει το κάθε ένα από τα τρία μου παιδιά και με τρόπο διακριτικό και την κατάλληλη στιγμή να δηλώνω παρούσα να ακούσω οποιοδήποτε πρόβλημα, οποιαδήποτε σκέψη τους. Η φάση αυτή, με δύο φοιτητές στο σπίτι, οι οποίοι πατούν «γκάζι» προς την ελευθερία και την αυτονομία, που είναι και το ζητούμενο, μου έδειξε ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσω τον δικό μου ρόλο μέσα σε αυτό το καινούργιο πλαίσιο. Δεν είναι εύκολο να βρεις τη χρυσή τομή, περισσότερο στην εφηβική ηλικία ενός παιδιού και λιγότερο στη μετεφηβική ηλικία, ώστε να αφήνεις και να μαζεύεις καλούμπα τόσο ώστε ο χαρταετός ελεύθερος να πετάξει ψηλά, χωρίς να τσακιστεί απότομα στο έδαφος. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, και η πρόκληση που αντιμετωπίζει κανείς ως γονιός γενικότερα, όταν τα παιδιά έχουν πια μεγαλώσει. Είναι όμως και μια φάση στην οποία αισθάνομαι εγώ μαθήτρια, διδασκόμενη από τους γιους μου καινούργια πράγματα, από μουσικά συγκροτήματα και οδηγούς της Formula 1 μέχρι τις εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας. Κάπου εκεί βρίσκω μέρει ξανά το νήμα που με συνδέει πίσω με τη δική μου εφηβεία και με τα δικά μου φοιτητικά χρόνια.
Φυσικά, εννοείται ότι μέσα σε όλο αυτό το οδοιπορικό της μητρότητας θα υπάρχουν και αστοχίες και αρκετά λάθη. Όπως έχει πει και η Jill Churchill: «Δεν υπάρχει τρόπος να γίνεις τέλεια μητέρα, αλλά εκατομμύρια τρόποι να γίνεις καλή». Όπως και να έχει, όμως, κυλήσει η μέρα, με πολλά, λίγα ή καθόλου λάθη, ο επίλογος είναι πάντα ο ίδιος. Χαμηλός φωτισμός στον χώρο, ένα δυο κεριά αναμμένα κι ένα βιβλίο στο χέρι. Είναι το δικό μου πάντα νοερό ταξίδι πριν απ’ το μεγάλο road trip που ονειρεύομαι να κάνω.
Η Ζέφη Συρίβλη είναι συγγραφέας. Από τις Εκδόσεις Πατάκη μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της Η εξαφάνιση της Μπέλλας (Σειρά: Μυστήρια για δύο, βιβλίο 1).
