Το 24ωρο της βουλευτή Χαλκιδικής, με τον ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνας Ιγγλέζη

Η μεγάλη μου κόρη είναι 18 χρόνων και η μικρή 11. Μέχρι φέτος μέναμε όλοι μαζί στο σπίτι μας στην Ιερισσό Χαλκιδικής. Φέτος τον χειμώνα η μεγάλη θα κατέβει στην Αθήνα μιας και το όνειρό της είναι σπουδάσει σε Δραματική σχολή. Τα τρία πρώτα χρόνια, τις ημέρες που κατέβαινα στην Αθήνα (τρεις είμαι στην Αθήνα και τέσσερις στην Ιερισσό), έμενα σε ξενοδοχείο. Από τον περασμένο Ιούνιο νοικιάζω ένα σπίτι στο κέντρο. Τον χειμώνα θα μένει μαζί μου σε αυτό η μεγάλη μου κόρη. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελε να μένει μόνη της, αλλά της εξήγησα ότι στην πραγματικότητα κάπως έτσι θα είναι αφού τις μισές θα λείπω ενώ κι όταν βρίσκομαι στην πόλη, είμαι όλη μέρα σε δουλειές.

Όταν υπάρχουν έκτακτες πολιτικές εξελίξεις (και φέτος ήταν πολλές) κάθομαι περισσότερες μέρες στην Αθήνα. Μπορεί να κάνω και δύο εβδομάδες να γυρίσω σπίτι μου. Πίσω στην Ιερισσό, τα παιδιά τα φροντίζει ο άντρας μου. Τα απογεύματα παρακολουθούν κάποια δραστηριότητα. Άλλωστε, παρότι πρόκειται για μικρή κωμόπολη, έχει όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά – χορό, μουσική, φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Επίσης ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνουν για κάποιες ώρες μόνες τους στο σπίτι αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα, εννοώ επικίνδυνο, στο χωριό μας, όπου όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Είτε είμαι στην Αθήνα είτε όχι, τα πρωινά λείπουμε όλοι από το σπίτι – τα παιδιά στο σχολείο, ο άντρας μου ο Γιώργος στη δουλειά του (είναι δημόσιος υπάλληλος), εγώ είτε στην Αθήνα είτε στο πολιτικό γραφείο μου στην Ιερισσό. Όταν λείπω, μια γυναίκα, μια φίλη μου, έρχεται και σιδερώνει, μαγειρεύει και κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Τα ψώνια της εβδομάδας για το σπίτι φροντίζω σχεδόν πάντα να τα κάνω εγώ.

Το πιο δύσκολο όταν έγινα βουλευτής ήταν η αντιμετώπιση της μικρή μου κόρης, που τότε ήταν 7,5 χρόνων. Της έλειπε πολύ η μαμά της.

Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τον κύκλο του σπιτιού και των παιδιών και να έχεις ενεργό ρόλο στα κοινά, γι’ αυτό και κυρίως έχουμε βουλευτίνες που τα παιδιά τους έχουν ενηλικιωθεί.

Όσο για εμένα, το πρόγραμμά μου δεν γνωρίζει από γιορτές και αργίες. Minimum δύο φορές την εβδομάδα είμαι σε αεροπλάνο. Με τρώει ο δρόμος. Ακόμα και η απόσταση από το αεροδρόμιο μέχρι την Ιερισσό είναι μιάμιση ώρα.

Όταν δεν είμαι στο γραφείο μου ή στη Βουλή, θα είμαι σε κάποια συνάντηση με παραγωγικούς φορείς, με κατοίκους, σε κάποια εκδήλωση, δουλειά και πάλι δηλαδή. Άλλωστε, η Χαλκιδική είναι μεγάλος νομός κι εγώ είμαι διαρκώς σε μετακίνηση.

Συχνά προσπαθώ να συνδυάσω την οικογένεια με τη δουλειά μου-σε πολλές από τις εκδηλώσεις με ακολουθούν ο άντρας μου και τα παιδιά μου. Πρόσφατα, για παράδειγμα, που είχα υποχρεώσεις στο πρώτο «πόδι» της Χαλκιδικής, ήρθαν όλοι μαζί μου κι έτσι κάναμε και διακοπές.

Όταν λείπω επικοινωνώ πολύ με τα παιδιά μου- με skype και τηλέφωνο. Σε αυτές τις κουβέντες μας μου μεταφέρουν αυτούσια τα καθημερινά τους προβλήματα. Πολλές φορές μου ζητάνε πράγματα που δεν μπορώ να διευθετήσω από μακριά, όπως για παράδειγμα να μεσολαβήσω σε έναν καβγά με τον μπαμπά τους.

Προσπαθώ να βρίσκομαι στις γιορτές του σχολείου, του γυμναστηρίου, του ωδείου κ.λ.π., αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Για παράδειγμα, την περασμένη άνοιξη, είχα υποσχεθεί στη μεγάλη μου κόρη ότι τις ημέρες που έδινε πανελλαδικές εξετάσεις θα είμαι δίπλα της, στο σπίτι μας, αλλά προέκυψε ένα έκτακτο ταξίδι στο εξωτερικό, στο οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να πάω.

Από την άλλη, το γεγονός ότι η κοινωνία μας είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, με βοηθάει σε πρακτικά ζητήματα, όπως να μιλήσω με τους καθηγητές των παιδιών μου στο καφενείο ή στην πλατεία του χωριού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχω πολλές ενοχές για την απουσία μου. Θυμάμαι μια άλλη φορά που ο δάσκαλος της μικρής μου κόρης είχε ζητήσει συνάντηση γονέων για να μιλήσουμε για ζητήματα της σχολικής χρονιάς κι όλοι έκαναν συνεχώς ερωτήσεις πάνω σε διάφορα θέματα κι εγώ δεν είχα ιδέα για τίποτα.

Το σημαντικό για εμένα είναι ότι όλη μου η οικογένεια καταλαβαίνει ότι προσπαθώ να βοηθήσω τον τόπο μας -το κατανόησαν από την πρώτη στιγμή που έγινα βουλευτής. Άλλωστε, από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μου έμαθαν ότι ο ρόλος της μαμάς και του μπαμπά μοιράζεται. Ακόμα η ανάμειξη εμένα και του άντρα μου στα κοινά έκαναν τα παιδιά μου να είναι πολύ ώριμα για την ηλικία τους, να έχουν άποψη για σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, να είναι κοινωνικά ευαίσθητες, να παλεύουν ενάντια στον ρατσισμό από το σχολείο τους ήδη. Δείχνουν δηλαδή μεγάλη κατανόηση στην απουσία μου.

 Υπάρχουν βέβαια φορές που αντιδρούν άσχημα. Θυμάμαι μια φορά που ετοίμαζα βαλίτσα να φύγω κι ήρθε η μικρή μου να μου πει ότι δήθεν μας πήρε τηλέφωνο κάποιος από το αεροδρόμιο για να μας ειδοποιήσει ότι δεν υπήρχαν αεροπλάνα και άρα το ταξίδι μου έπρεπε να ακυρωθεί.

Βέβαια, όταν τα παιδιά μου παθαίνουν κάτι που αφορά την υγεία τους τα ξεχνάω όλα. Η μεγάλη έχει πάθει τα τελευταία χρόνια δύο φορές σοβαρή αμυγδαλίτιδα κι άλλη μία σκωληκοειδίτιδα. Τότε δεν σκέφτομαι τίποτα – στο αεροπλάνο και κατευθείαν πίσω.

Πολλές φορές νιώθω σαν να ζω δύο ζωές. Γι’ αυτό κι όταν είμαστε όλοι μαζί φροντίζουμε να περνάμε όμορφα – να πηγαίνουμε σινεμά, στη θάλασσα, βόλτα στο βουνό. Φέτος το καλοκαίρι, παρότι η μεγάλη κόρη μας θα μπορούσε να εκφράσει την επιθυμία να πάει μόνη της διακοπές, ήθελε να είναι μαζί μας. Έτσι πήγαμε όλοι μαζί στον Νέστο – ανάμεσα στα πολλά που κάναμε όλοι μαζί ήταν και βόλτες στο ποτάμι με κανό.

Μια άλλη μικρή παράδοση που υιοθετήσαμε αφότου έγινα βουλευτής ήταν τον Σεπτέμβριο, πριν ανοίξουν τα σχολεία, να περνάμε λίγες ημέρες όλοι μαζί στην Αθήνα κάνοντας διάφορα πράγματα – από ψώνια μέχρι επισκέψεις σε μουσεία αλλά και βόλτες στις πολλές υπαίθριες εκδηλώσεις της Αθήνας αυτόν τον μήνα. Ήθελα οι κόρες μου να τα δουν όλα αυτά από κοντά για να τα απομυθοποιήσουν.

Όπως και τα παιδιά μας, ο άντρας μου είναι πολύ περήφανος για τη σύζυγό του, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κοινή πορεία, συμμερίζεται απόλυτα τις πολιτικές ανησυχίες μου και τον αγώνα μου, και για αυτόν η σημερινή μου ιδιότητα είναι μια φυσική εξέλιξη. Είμαστε ζευγάρι από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ακόμα, η οικογένειά μου ξέρει ότι κάνοντας αυτό που αγαπώ είμαι ευτυχισμένη και ήρεμη.

Όσον αφορά το βασικό πρόβλημα του συζύγου από όλη αυτήν την ιστορία ήταν ότι κάποια στιγμή έμεινε μόνος του με ένα κορίτσι στην εφηβεία. Έχει φορτωθεί πολλά βάρη για να τα καταφέρνουμε, όπως ας πούμε ότι όταν λείπω πρέπει να είναι πάντα στο σπίτι νωρίς, να κάθεται με τα κορίτσια, δεν έχει δηλαδή την ευελιξία να βγει αυθόρμητα μια βόλτα κ.λπ.

Όποτε μπορεί έρχεται στην Αθήνα να με δει – σε αυτές τις περιπτώσεις τα κορίτσια τα φροντίζουν οι αδερφές μου και η μαμά μου που μένουν κοντά μας. Όσο για εμένα, στην Αθήνα έχω ελάχιστο προσωπικό χρόνο: φεύγω το πρωί από το σπίτι και τις περισσότερες φορές γυρίζω τα μεσάνυχτα πολύ κουρασμένη. Αν καμιά φορά τελειώσω νωρίς θα πάω σινεμά, ή για ποτό, ή θέατρο με τους συνάδελφους μου. Εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να κάνω αυτά που μου λείπουν στην Ιερισσό, θέατρο, κινηματογράφος κ.ά.