Ο ηθοποιός Νίκος Αξιώτης μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό του ως μπαμπά του μικρού Γιωργή.

Αν έχετε ακούσει να λένε «Τα παιδιά τα πρώτα χρόνια τις ζωής τους έχουν όλα το ίδιο όνομα! “Μη” και “Όχι”», δεν είναι μύθος! Ο Γιωργής μας είναι 14 μηνών. Δεν μιλάει ακόμα αλλά ξέρω τι λέει:
Πρωί Γιωργής: Θέλω να παίξω, να πετάξω κάτω τα πάντα, να πειράξω τις πρίζες και να βάλω στο στόμα μου ό,τι θα μου κάνει κακό! Μπαμπάς: Να κοιμηθούμε λίγο ακόμα;
Μεσημέρι Γιωργής: Θέλω να παίξω, να πετάξω κάτω τα πάντα, να πειράξω τις πρίζες και να βάλω στο στόμα μου ό,τι θα μου κάνει κακό! Μπαμπάς: Να φάμε και να κοιμηθούμε λίγο;
Απόγευμα Γιωργής: Θέλω να παίξω, να πετάξω κάτω τα πάντα, να πειράξω τις πρίζες και να βάλω στο στόμα μου ό,τι θα μου κάνει κακό! Μπαμπάς: Να φας καλύτερα την κρέμα σου και να κοιμηθούμε λίγο, αφού δεν κοιμηθήκαμε το μεσημέρι;
Βράδυ Γιωργής: Θέλω να παίξω, να πετάξω κάτω τα πάντα, να πειράξω τις πρίζες και να βάλω στο στόμα μου ό,τι θα μου κάνει κακό! Μπαμπάς: Να κάνουμε μπάνιο… Γιωργής: Ναιαιαιαιαι!!! Πα πα πα (το παπάκι) Μπαμπάς:… και μετά ύπνο; Γιωργής: Θέλω να παίξω, να πετάξω κάτω τα πάντα, να πειράξω τις πρίζες και να βάλω στο στόμα μου ό,τι θα μου κάνει κακό!
Εν συντομία, ένα εικοσιτετράωρο ενός γονιού! Λέω ενός γονιού και όχι ενός πατέρα, γιατί με την Ελεάννα τα μοιραζόμαστε όλα! Όπου «μπαμπάς» μπορείτε να βάλετε «μαμά».
Μεταξύ μας τώρα, ήμουν λίγο υπερβολικός, έτσι για να γελάσουμε λίγο! Έχουμε ένα βολικό παιδί  ̶ σε γενικές γραμμές ̶  και αυτό μας ανακουφίζει. Κατά τα άλλα, έχουμε ένα παιδί. Ένα παιδί που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο από την αρχή. Έναν κόσμο που εμείς θεωρούμε δεδομένο πια. Είναι όντως απίστευτα κουραστικό. Αλλά και απίστευτα αναζωογονητικό, επειδή μαζί τους ανακαλύπτεις κι εσύ τον κόσμο, πάλι από την αρχή!

(Τυπικό εικοσιτετράωρο μπαμπά ηθοποιού μέσα σε καραντίνα. Μπαμπάς άνεργος με το ζόρι, μαμά εκπαιδευτικός, άρα από νωρίς στο σχολείο)

Πρωί
Ευτυχώς, κλείνει από 8 μέχρι 12 ώρες που κοιμάται. Ο ύπνος, βέβαια, ποτέ δεν είναι αρκετός για σένα. Έχεις δίπλα σου την κάμερα που βλέπει την κούνια του. Ακούς μια φωνούλα, σαν να γκρινιάζει. Ελπίζεις ότι θα στριφογυρίσει για λίγο και θα ξανακοιμηθεί για να κερδίσεις λίγη ώρα ακόμα στο κρεβάτι. Κι αν γίνει έτσι, αρχίζεις να ανησυχείς που δεν ξύπνησε, ενώ δευτερόλεπτα πριν ευχόσουν να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Σηκώνεσαι και πας από πάνω του και παρατηρείς την αναπνοή του. Όλα καλά; Όλα καλά. Σε καταλαβαίνει, όσο αθόρυβα κι αν μπεις. Ξυπνάει και σου σκάει το πρώτο χαμόγελο. Ξυπνάει πάντα με χαμόγελα. Ξεχνάς ότι ήθελες να μπορούσες να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Τρίβει τη φατσούλα του και στριφογυρίζει στο κρεβάτι πάντα χαμογελώντας. Σαν να σε ευχαριστεί που είσαι εκεί. Περνάμε σε πρώτο πρόσωπο. Τον παίρνω αγκαλιά. Καλημερίζουμε όλα τα πράγματα στο δωμάτιό του: «Καλημέρα φωτιστικό συννεφάκι, καλημέρα πίνακες της γιαγιάς, καλημέρα γείτονες, καλημέρα παιχνίδια, καλημέρα μεγάλε αρκούδε, καλημέρα αλλαξιέρα κ.λπ.»
Χαμογελάει ακόμα.
Αλλάζουμε πάνα. Το γάλα το έχω ετοιμάσει λίγο πριν. Καθόμαστε στο σαλόνι και αρχίζει να μιλάει στο μπιμπερό. «Μαμ μαμ μαμ». Κάθεται στην αγκαλιά μου και πίνει το γάλα. Κάποτε ολόκληρο, τώρα το μισό. Το υπόλοιπο το πίνει μόνος του, λίγο λίγο, παίζοντας και πετώντας το μπιμπερό από δω κι από κει. Όσο μεγαλώνει εκείνος, μικραίνει η ώρα που αντέχει σε ένα σημείο, η ώρα που αντέχει να κάτσει στην αγκαλιά σου.
Από δω και πέρα ξεκινάει το τρέξιμο. Όλα ανάποδα. Όλα κάτω. Όλα σε τάξη. Στη δική του τάξη.
Ο κακόμοιρος ο Ερμής (το άλλο μου παιδί, ένας μικρόσωμος σκύλος 11,5 χρονών) υποφέρει. Ο Γιωργής προσπαθεί να τον πλησιάσει, αλλά δεν ξέρει πώς να μην τον πονέσει. Αν δεν τον προλάβω, μετράω τούφες στα χέρια του. Ο Ερμής, λοιπόν, είναι κουλουριασμένος σε μια γωνιά του καναπέ, πάντα όμως σε εγρήγορση, για να την κάνει όταν πλησιάζει αυτό το παράξενο πλάσμα, που μοιάζει με μικρό άνθρωπο.
Ντυνόμαστε, βάζουμε παπούτσια, λουράκια, αντηλιακά, μπισκότα μωρουδιακά, μπισκότα σκύλου, βρεφικό ποδηλατάκι και φεύγουμε και οι τρεις για βόλτα. Περνάμε πάντα από το Polo και παίρνω τον καφέ μου. Και οι τρεις χαιρόμαστε που βλέπουμε τον Δημήτρη. Το παλικάρι που φτιάχνει τους καφέδες και τον γνωρίσαμε εκεί, αλλά είναι σαν να το ξέρουμε από χρόνια, αφού μας χαμογελούσε από την πρώτη κιόλας μέρα.
Περπατάμε, 1,5-2 ώρες και ουπς, πρέπει να γυρίσουμε για φρούτα. Αρχίζει το ματς. Πρόσφατα ανακάλυψε ότι βαρέθηκε τη φρουτόκρεμα και ότι προτιμάει να μασουλάει τα φρούτα σε κομμάτια. Και ότι μπορεί, επίσης, να το κάνει με τα δικά του τα χέρια. Θυμάμαι που χτες το βράδυ, μόλις κοιμήθηκε, προσπαθήσαμε με την Ελεάννα να καθαρίσουμε λίγο το σπίτι. Πάλι από την αρχή. Ένα κομμάτι τρώει, δύο πετάει. Άλλο ένα το συνθλίβει με το χεράκι του. Μετά τρίβει τα μάτια του και το κεφάλι του. Κι εκεί θυμάμαι ότι χτες τον κάναμε και μπάνιο. «Όχι Γιωργή, όχι αγάπη μου, αυτό δεν είναι παιχνίδι».
Γιωργής: Γελάει πονηρά…
Κατεβαίνουμε. Σερνόμαστε στο πάτωμα, στο μπαλκόνι, διασχίζουμε όλα τα δωμάτια, γελάμε, γκρινιάζουμε που δεν μπορούμε να χωρέσουμε ένα κυκλικό παιχνίδι σε μία τριγωνική θήκη.

Μεσημέρι
Επιστρέφει η μαμά από το σχολείο και αρχίζουν τα γέλια και τα παιχνίδια από την αρχή. Αν δεν έχουμε πάει βόλτα, έχω μαγειρέψει το δικό του και αν τα καταφέρω και το δικό μας φαγητό. Αν έχουμε πάει βόλτα, μαγειρεύει η μαμά. Ώρα για φαγητό. Τρώει πολύ ευτυχώς, αλλά παίζει και πολύ. Μεσημεριανός ύπνος.

Απόγευμα
Μόλις ξυπνήσει παίζουμε, ακούμε παραδοσιακά τραγούδια σε σύγχρονες εκτελέσεις, παίζουμε, σερνόμαστε στο πάτωμα, τρώμε κρέμα, παίζουμε, διαβάζουμε παραμύθια, παίζουμε, τα γυρίζουμε όλα ανάποδα, λέμε και κανένα: «Όχι, αυτό δεν είναι παιχνίδι» και πάλι από την αρχή!

Βράδυ
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στο βράδυ, που αρχίζουν τα δύσκολα. Ναι, κοιμάται πολύ, αλλά μέχρι να κοιμηθεί; Ευτυχώς, τα παραδοσιακά νανουρίσματα που του τραγουδούσαμε από όταν γεννήθηκε κάνουν δουλειά, αφού βέβαια στριφογυρίσει περίπου 764 φορές! Μεταξύ μας, το πρώτο τραγούδι που του τραγούδησα αντί για νανούρισμα ήταν το «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον»…

Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε και για το πώς είναι το εικοσιτετράωρο ενός μπαμπά που δουλεύει κιόλας, γιατί μόλις τώρα άνοιξαν τα θέατρα, και βρίσκομαι στις πρώτες παραστάσεις.

Ο Νίκος Αξιώτης υποδύεται τον Ραφτάκο στην παράσταση «Ο Ραφτάκος των λέξεων», της θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος. Μπορείτε, επίσης, να τον απολαύσετε στο No Doubt News, στο κανάλι του στο YouTube,  «Νίκος Αξιώτης Nikos Axiotis» όπου θα βρείτε και πολλές άλλες δουλειές του.