Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μιλάει στο Taλκ για το εικοσιτετράωρό του ως εργαζόμενου μπαμπά ενός γιου 4,5 ετών.
Δεν μπορώ να πω πως ανήκω στους μπαμπάδες που έχουν ένα τυπικό εικοσιτετράωρο. Ειδικά φέτος. Δηλαδή υπάρχουν μέρες, που υπάρχει χρόνος αρκετός να δω το γιο μου και άλλες που δεν τον βλέπω παρά μόνο το βράδυ που κοιμάται.
Φέτος λοιπόν το πρόγραμμα είναι βαρύ. Θα έλεγα πως δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αυτό που λέμε ελεύθερο χρόνο. Γι’ αυτό και όταν βρίσκω έστω και λίγο απ’ αυτόν τον χρόνο, τον εκμεταλλεύομαι με τον Θανάση. Είναι τεσσεράμιση ετών, πολύ γλυκός και καλόβολος. Με ιδιαίτερη ματιά και άποψη. Τον χαζεύω.
Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή. Το πρωί, αν δεν έχει κοιμηθεί πολύ αργά το προηγούμενο βράδυ περιμένοντας με να γυρίσω απο το θέατρο- ναι καμιά φορά ειδικά όταν έχουμε απογευματινή, μένει ξύπνιος για να με δει, πριν κοιμηθεί – ξυπνάει κανονικά γύρω στις 7.30. Βάρβαρη ώρα αν εσύ κοιμάσαι κατά τις δύο…
Όμως αυτό το ξύπνημα είναι το μοναδικό που δεν σε ενοχλεί. Τον ακούω που φωνάζει την μητέρα του να έρθει, γιατί ξέρει ότι ο μπαμπάς θα κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Όποτε μπορώ, κατεβαίνω να του δώσω έστω ένα φιλί πριν φύγει για τον παιδικό σταθμό.
Συνήθως τον βλέπω το απόγευμα πια πριν φύγω για την παράσταση, λέμε μαζί τα νέα της ημέρας, μου δείχνει σίγουρα κάποιο παιχνίδι και με τραβάει να παίξουμε. Πολύ γρήγορα ό,τι παιχνίδι κι αν είναι θα παραμεριστεί και θα αρχίσουμε να κουτρουβαλιαζόμαστε στα πατώματα. Γιατί πάντα επιζητά την επαφή περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Θέλει να τον παίρνω αγκαλιά και με φιλάει συνέχεια. Στο πρόσωπο, στα χέρια, όπου βρει. Του λείπω, είναι βέβαιο. Και κει είναι που λες “Δεν πάω πουθενά”. Τώρα θα κάτσω εδώ και θα παίξω μαζί του μέχρι να μην μπορούμε άλλο. Όμως στην παράσταση δεν μπορεί να πάει άλλος.
Αυτό του λέω και του εξηγώ ότι σιγά σιγά θα πρέπει να ετοιμαστώ. «Πάλι» μου λέει. «Το πρωί δεν πήγες; Θα παίξεις και το βράδυ τον παππού Αριστοφάνη;» Όχι του λέω παίζω άλλο έργο το βράδυ. «Εντάξει μπαμπά, αλλά μετά όταν έρθεις θέλω να σου δείξω κάτι».
Αυτό το κάτι θα είναι σίγουρα ένα καρτούν, ένας σούπερ ήρωας απ αυτούς που βλέπει στα animation, μια ζωγραφιά που έκανε, μια αφίσα που πήρε απο το δρόμο. Και ξέρει ότι μαζί θα συζητήσουμε τα πάντα. Γι αυτό και με ρωτάει πολλές φορές πράγματα που του έκαναν εντύπωση και δεν μπορούσε να καταλάβει τι είναι.
Το πρόγραμμα ασφαλώς δεν είναι το ίδιο τις Δευτέρες που υποτίθεται πως έχω ρεπό. Δευτέρες και Τετάρτες το πρόγραμμά του έχει Κολυμβητήριο. Εκεί παίρνουμε όλα μας τα πράγματα, πηγαίνουμε μια ωραία βόλτα με το αυτοκίνητο πριν καταλήξουμε στην πισίνα, και μετά, αφού τελειώσει , πάντα υπάρχει γλυκό στην επιστροφή, αυτό είναι η απόλαυση μετά την προπόνηση. Μέχρι να φτάσουμε του λέω διάφορα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν έχω πλέον ακροατήριο… κι ότι ο Μορφέας ήταν πιο ελκυστικός απο μένα.
Όταν φτάνουμε στο σπίτι ξυπνάει και τον πάω κατευθείαν για το σχετικό μπάνιο, με όλα τα παρελκόμενα στην ντουζιέρα – νερόμυλους, νεροπίστολα και όλα τα παιχνίδια με το νερό. Μετά η περιποίηση, οι κρέμες όπου είναι αναγκαίες, τα φιλιά, το πιστολάκι, οι φόρμες μας και έτοιμοι για το βραδινό φαγητό. Παίρνουμε πριν και τη γιαγιά ένα τηλέφωνο να της μιλήσει αλλά πάντα βρίσκει τρόπους να ξεγλιστρά απο την συζήτηση.
Διότι θεωρεί ότι με κάτι τέτοια κόβεται το παιχνίδι μας και μου ζητάει να τον κάνω αεροπλανάκι. Δηλαδή ψηλά τα χέρια μόνιμα εγώ, κι εκείνος να πετάει στον αέρα. Με το αντίστοιχο ηχητικό εφέ εννοείται. Γυμναστήριο κανονικό ο μπαμπάς. Παλιότερα έβαζα επιγονατίδες και έκανα το άλογο γύρω-γύρω όλο το σπίτι. Έχω κάνει και το μπρόκολο, την μπανάνα, την αλεπού, τον δράκο και άλλα πολλά. Το καθένα με διαφορετική φωνή και να συνδιαλέγονται. Αυτό το απολαμβάνει. Εγώ δεν θυμάμαι πολλές φορές ποια φωνή βάζω πού… Κι αυτός γελάει.
Κι όταν τελικά πεισθεί να πάμε για φαγητό και τελειώσουμε, τότε πια τα βλέφαρά του -όσο κι αν προσπαθεί να τα κρατήσει- χαλαρώνουν, και σε λίγα λεπτά έχει κοιμηθεί. Πάντα είτε έχω παράσταση είτε ρεπό θα περάσω αργά, αφού έχει κοιμηθεί, απο το δωμάτιό του να δω αν είναι ζεστά, αν έχει ξεσκεπαστεί, και να του δώσω ένα φιλί.
Και κάπου εκεί ένα… άτυπο εικοσιτετράωρο πάει προς το τέλος του. Κι εύχεσαι να ‘ναι γλυκά τα όνειρα του, μέχρι να χαράξει η επόμενη μέρα την αυγή, και κάτι άλλο θαυμαστό να έχει να σου χαρίσει αυτός ο επίγειος άγγελος.
Φέτος, o Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις:
«Τζάσμιν» του Woody Allen με την Ελένη Ράντου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή – θέατρο Διάνα
«Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» του Δ. Ποταμίτη σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου- Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου
«Το μικρό πόνι» του Πάκο Μπεθέρα σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη – Θέατρο Σταθμός
Και στη τηλεόραση στη σειρά
«Η ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά στην ΕΡΤ
