Ο σκηνοθέτης, θεατρολόγος και συγγραφέας Φώτης Δούσος μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό του ως νέου μπαμπά του μικρού Χρήστου.

-8.00. Πρωινό ξύπνημα. Με τον μικρό κάνουμε συγκοίμηση ή καλύτερα ξεκινάει να κοιμάται στο δωμάτιό του, στο κρεβάτι του, και κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της νύχτας, καταλήγει (τον φέρνω) στο δικό μας. Το πρωί συνήθως ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον Χρήστο να με έχει καβαλικέψει. Είναι το σύνθημα για να ξυπνήσουμε. Αντί για καλημέρα ή κάποια ανθρώπινη κουβέντα χλιμιντρίζω. Είμαι το άλογό του.

Στη συνέχεια, χωρίς να σηκωθούμε από το κρεβάτι, αφιερώνουμε άλλη μισή ώρα τουλάχιστον για παιχνίδι: πάλεμα, γαργαλητό, “φάγωμα”, ζούμπηγμα, ρούφηγμα, σκαρφάλωμα στα μαξιλάρια, κρυφτό στα παπλώματα και άπειρα φιλιά.  Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα μέσα στην ημέρα.

– 8.30. Η ανεμελιά τελειώνει όταν πρέπει να ντυθούμε. Η γυναίκα μου ισχυρίζεται ότι το ντύσιμο του μωρού είναι πολύ ευχάριστη διαδικασία  γιατί της θυμίζει τον τρόπο που έντυνε τις κούκλες της στα παιδικά της χρόνια. Εγώ έπαιζα με playmobil μικρός. Δεν χρειαζόταν να τα ντύνω.

Όπως και πολλοί άλλοι μπαμπάδες στην αλλαγή πάνας είμαι εξπέρ και έχω πάρει εργολαβία αυτή την υποχρέωση. Ειδικά τους προηγούμενους μήνες ήταν τέτοια η συχνότητα αλλαγής και τόσο μεγάλη η τριβή μου με το αντικείμενο που είχα φτάσει σε σημείο να μυρίζομαι ότι ο μικρός τα έκανε ακόμα και αν βρισκόμουν χιλιόμετρα μακριά. Είχε ανοίξει το τρίτο μου μάτι. Τώρα έχω χάσει κάπως αυτή τη σούπερ δύναμη και μου λείπει.

– 8.40. Το πρωινό όπως και κάθε γεύμα μας είναι μια απρόβλεπτη περιπέτεια γιατί θέλαμε το παιδί να κάνει BLW από έξι μηνών. Χτυπήστε στο youtube όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό. Θα γελάσετε.

– 9.00. Όταν πρέπει να δουλέψω από το σπίτι, κλείνομαι στο γραφείο μου και ο Χρήστος έρχεται απ’έξω, χτυπάει την πόρτα και φωνάζει με όλη του τη δύναμη “μπαμπάααα”. Φωνάζει ακόμα πιο δυνατά όταν τυχαίνει να μιλάω στο τηλέφωνο με πελάτες, συνεργάτες, δημοσιογράφους, ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Δεν μπορώ να αντισταθώ πολύ και κάποια στιγμή του ανοίγω. Του αρέσει να πετάει την πένα μέσα στην κιθάρα μου, να τραβάει τα καλώδια του υπολογιστή και να βουτάει αυτοκινητάκια στο νερό μου. Βγάζω άμυνα όπως μπορώ σε όλα αυτά. Με βοηθάν ίσως τα μαθήματα shotokan που έκανα κάποτε. Γερά αντανακλαστικά και ψυχραιμία απέναντι στις απανωτές επιθέσεις.

– 14.00. Μεσημεριανό φαγητό. BLW. Κρατάει πάρα πολύ και όταν τελειώσουμε είναι σαν να έχει πέσει στο σπίτι βόμβα ασυνειδήτου. Καθώς τρώμε φυλαγόμαστε από τις ριπές ρυζιού, μπρόκολου, και κουσκούς που εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το τραπέζι μας μετατρέπεται σε αμπρί. Τα πιάτα και τα κατσαρολικά σε κράνη. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος τελειώνει με συνθηκολόγηση του Χρήστου (αναλαμβάνει να τον ταΐσει η μάνα του) ή με προσωρινή εκεχειρία: τον πάμε για ύπνο. Παρεμπιπτόντως, είναι το μόνο μωρό που δεν λέει “μαμά”, λέει “μάνα”.

– 17.00. Τα απογεύματα διαβάζουμε βιβλία (η λέξη βιβλίο είναι από τις πρώτες που έμαθε να λέει και αυτό με κάνει να φουσκώνω από περηφάνια) και μετά παίζουμε μπάλα ή κυνηγητό στο σαλόνι. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μας επιτρέπεται να συνεχίσουμε τα συγκεκριμένα παιχνίδια στον συγκεκριμένο χώρο. Μάλλον για πολύ λίγο ακόμα.

– 19.00. Πιο αργά τον πάμε κάποιες φορές βόλτα ή επίσκεψη στους παππούδες του, από το σπίτι των οποίων φεύγει μόνο με το δέλεαρ ότι θα του δείξουμε το φεγγάρι, μόλις βγούμε έξω. Του αρέσει να βλέπει το φεγγάρι. Είναι και αυτό από τις πρώτες λέξεις που έμαθε να λέει.

– 21.00. Σειρά έχει το βραδινό του μπάνιο. Πιτσιλάμε τα πάντα αλλά εμένα δεν με πειράζει. Και εγώ έτσι κάνω μπάνιο. Μοιάζουμε.

– 21.30. Τέλος έρχεται η ιερή ώρα του θηλασμού. Η γυναίκα μου τον θηλάζει στο δωμάτιό του. Πάω και εγώ εκεί, κάθομαι δίπλα τους και κάνω διαλογισμό, μπας και νιώσω κάτι από τη μυστική τους ένωση. Οι βαθιές μου ανάσες ανακατεύονται με τους ανεπαίσθητους ήχους που βγαίνουν από το λαρύγγι του Χρήστου καθώς καταπίνει με όρεξη το μητρικό γάλα. Δεν κάθομαι πολύ οκλαδόν. Σύντομα τα παρατάω και πάω να κάνω μασάζ στη σύζυγό μου. Τώρα είμαστε ένα τρίπτυχο!

Από τις 2.00 μέχρι τις 6.00 ο Χρήστος μπορεί να ξυπνήσει μια φορά. Δεν κλαίει. Απλά με φωνάζει επιτακτικά. Ξέρει ότι θα τον πάω αμέσως στην πηγή του γάλακτος. Όταν τον φέρνω στο κρεβάτι μας έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Χαμογελώ και γω. Αδημονώ να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να μεταμορφωθώ πάλι σε άλογο!

Ο Φώτης Δούσος είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας Hippo Theatre Group, σκηνοθέτης, θεατρολόγος και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη κυκλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο “Παβ, ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια”.