Ο συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και σεναριογράφος Δημήτρης Σίμος μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό του ως φρεσκότατου μπαμπά μιας κόρης 8 μηνών.
Εδώ και οκτώ μήνες είμαι μπαμπάς μιας δραστήριας, παραπονιάρας, παρατηρητικής και χαμογελαστής κόρης –και πια έχω αποδεχτεί για τα καλά πως ο «μπαμπάς 24 ωρών, 7 μέρες την εβδομάδα» είναι «σκληρή εργατιά» με ένσημα βαρέα, αλλά όχι ανθυγιεινά, καθώς αυτό το μικρό πλασματάκι, με τη χαρά που σου δίνει, θωρακίζει την ψυχική σου υγεία με τον πιο γλυκό τρόπο (αν καταφέρεις να μην πάθεις νευρικό κλονισμό από την αϋπνία, βέβαια).
Στις 21:00 ξεκινά η προσπάθειά μου να την κοιμίσω, κάποιες φορές πετυχημένα, κάποιες όχι, το σίγουρο είναι πως ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η μικρή σε μία, δύο, τρεις ώρες (το μέγιστο που έχει καταφέρει) θα ξυπνήσει πεινασμένη και εκεί θα πρέπει να αναλάβουν τα μεγάλα μέσα, δηλαδή η μαμά, που θα φροντίσει να κοιμηθεί ξανά χορτάτη και για καλή μας τύχη ένα ακόμα δίωρο, πριν δυσκολέψει το πράγμα.
2:00 με 5:00 το πρωί είναι οι δυσκολότερες ώρες, καθώς όλοι στο σπίτι είμαστε κουρασμένοι, εκτός από τη μικρή φυσικά, που «τραγουδάει» αντί για τα κάλαντα, τα κλάματα. Κάπως έτσι, με λίγο ύπνο και πολύ ξύπνιο, θα λυτρωθούμε από το πρώτο φως του ήλιου και τη νέα μέρα.
Εγώ, ως ειδικός «πανο-αλλαγκτής» και έμπειρος έπειτα από επτά μήνες στην ειδική αυτή αποστολή, θα αλλάξω τη «φορεσιά» της και θα ρωτήσω τη γυναίκα μου για χιλιοστή φορά: «Τι ρούχα να της βάλω;» Αφού πάρω απάντηση και έγκριση για τα ενδυματολογικά (αν δεν έρθει να παρέμβει μόνη της), η μικρή θα ντυθεί και, χαμογελαστή που δεν θα πρέπει να κοιμηθεί ξανά, θα μεταφερθεί στο παιχνιδοστάσιό της, στο σαλόνι μας, δηλαδή.
Χαράματα προς μεσημέρι: Είναι πλέον καθαρή και ντυμένη και θα παίξουμε στο πάτωμα με τα αγαπημένα της τουβλάκια, τα οποία με μανία γκρεμίζει, ενώ εγώ κάθε φορά της επισημαίνω, κι ας ξέρω πως διόλου δεν την απασχολεί: «Να είσαι δημιουργική και όχι καταστροφική».
Στα πρώτα κλάματα έρχεται η φρουτόκρεμα και στα δεύτερα μια ακόμα προσπάθεια για ύπνο. Το μαρτύριο ξεκινά: «Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι!» του Δεληβοριά, για εκατομμυριοστή φορά· και κάτι καταφέρνουμε!
Ντυνόμαστε με τη γυναίκα μου, αναμένουμε την πριγκιπέσσα να ξυπνήσει και, ως υπάκουο υπηρετικό προσωπικό, να την πάμε βόλτα με το καρότσι στη γειτονιά και να καταφέρουμε να πιούμε έναν καφέ εκτός σπιτιού, ως ανταμοιβή που επιβιώσαμε άλλη μια δύσκολη νύχτα!
Αν αποφασίσουμε, βέβαια, ο καφές μας να συνοδευτεί και από κάποιο φαγητό, που σημαίνει παραπάνω ώρα εκτός σπιτιού, κουβαλάμε μαζί μας και τα δώρα γάμου μας, δηλαδή τα μπλέντερ και τα τάπερ μας, για να προετοιμάσουμε το φαγητό της μικρής και να μη ζηλεύει που ο μπαμπάς και η μαμά τρώνε αυγά με ψωμί σε υπερβολικές τιμές, δηλαδή μπραντς.
Μεσημέρι προς απόγευμα: Επιστροφή στο σπίτι και προσευχή να μη θυμώσει που έχει κίνηση στον δρόμο και βάλει τις φωνές μέσα στο κάθισμά της.
Μπάνιο στις 17:00 με τα λατρεμένα της παπάκια. Δικαιολογώ την αγάπη της να τα τρώει, ενώ τη λούζω… Μετά έχει ξανά παιχνίδι στο πάτωμα. Καθιστή, απαιτεί να είμαι δίπλα της, δίχως σκέψη να κάτσω στον καναπέ, αν δεν θέλω να με πυροβολήσει με το πανίσχυρο όπλο της: το κλάμα! Έπειτα φαγητό, γάλα, παιχνίδι όλοι μαζί και η κρίσιμη ώρα ξαναφτάνει.
Νύχτα, ώρα για ύπνο και η μικρή δεν έχει καμία διάθεση να κοιμηθεί, αλλά δεν πειράζει. Πόσα χρόνια ακόμα θα έχω την ευκαιρία να την παίρνω αγκαλιά και να τη βάζω για ύπνο! Αυτό σκέφτομαι, την παίρνω αγκαλιά και ξαναβάζω τον Φοίβο στα αυτιά μου. «Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι, 420 κιλά…»
O Δημήτρης Σίμος, απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, και μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα των χρηματοοικονομικών, είναι εξαιρετικά επιτυχημένος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και σεναριογράφος. Το νέο του ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο Πάρε ανάσα κυκλοφορεί, όπως και τα προηγούμενα βιβλία του, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το ψυχολογικό θρίλερ του Σώσε με μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μικρή οθόνη και προβάλλεται στον ΑΝΤ1.
