To 24ωρο της Βίκυς Αδάμου, ηθοποιού, σκηνοθέτιδας, δασκάλας θεάτρου για μικρούς και μεγάλους, συνιδρύτριας του «Κινητήρας στούντιο artistic residency centre» μαζί με την Αντιγόνη Γύρα και τη Φλώρα Καλομοίρη.  

07:00: Ξυπνητήρι, αλλά τα γατιά (έχουμε δύο) μάς ξυπνάνε πάντα πριν… 10 λεπτά αγάπες, όλοι μαζί στο κρεβάτι. Τα κορίτσια, η Κλειώ 8 χρόνων και η Άρτεμις 10, ετοιμάζονται για το σχολείο.

08:30: Δουλειές σπιτιού. Τις κάνω μόνη μου και, ανάλογα με τα οικονομικά, έχω βοήθεια 4, 2, 1 ή καμία φορές τον μήνα. Πάντως, όταν δεν υπάρχει χρόνος και πρέπει να «αφήσω κάτι πίσω» αυτό είναι οι δουλειές του σπιτιού

09:45: Πρωινή βόλτα με τον Σάκη, τον άντρα μου – περπάτημα, γυμναστική. Το βάλαμε στο πρόγραμμα τα τελευταία έξι χρόνια γιατί αυτό το μισάωρο μας δίνει τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να συζητήσουμε, να συνεννοηθούμε, να τσακωθούμε…

10:30: Μail και τηλέφωνα εργασίας. Φέτος μείωσα τις πολλές ευθύνες. Δεν πήγαινε άλλο να «λούζομαι» με τόσο άγχος κάθε μέρα. Βέβαια και πάλι έχω κρατήσει ουκ ολίγα: μαθήματα, σεμινάρια (αυτήν την περίοδο παρακολουθώ φιλοσοφία και feldenkrais), πρόβες και παραστάσεις. Διδάσκω θέατρο, δημιουργική κίνηση και θεατρικό παιχνίδι για γονείς και παιδιά στον «Κινητήρα» αλλά και σε σχολεία τρεις καθημερινές απογεύματα και Σάββατο πρωί. Έτσι, για τρεις μήνες μπορεί να τρέχω σαν τον Βέγγο -και κάθε άλλον σύγχρονο Έλληνα- και για τους επόμενους τρεις να «κάθομαι» (λέμε τώρα…)

11:15: Κάποια πρωινά έχω εντατικές πρόβες για το έργο «Σκάσε ή η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη», μια μαύρη κωμωδία της Χριστίνας Σαμπανίκου. Άλλα πρωινά, πάλι, έχω πρόβες για το έργο που θα κάνουμε του χρόνου με την ομάδα του Κινητήρα «Ανύποπτος χρόνος».

12:30: Ετοιμάζω μαθήματα ή τη ραδιοφωνική εκπομπή μου (αυτό είναι τελευταίο φρούτο, στον enforadio.gr, έτσι για την πλάκα μου, αλλά έχει δουλειά!)

13:15: Το μεσημεριανό το μαγειρεύω εγώ και μόνον εγώ, αγαπώ το σπιτικό φαΐ και θέλω να ξέρω τα υλικά και τον τρόπο μαγειρέματος. Το θεωρούμε σημαντικό και βοηθάει το πρόγραμμα της δουλειάς μας που, σε γενικές γραμμές, μπορούμε να το ρυθμίζουμε εμείς.

14:50: Βοηθάω τα κορίτσια μου στο διάβασμα, κάνουμε αγάπες και συζητήσεις. Πού και πού βρίσκω κάτι να σπάει τη ρουτίνα, ένα πικ νικ στην παραλία (μένουμε Βούλα), ή μια στάση στην παιδική χαρά, φαγητό σε φίλους. Κάποιες φορές, αυτήν την ώρα τη χρησιμοποιώ για μίνι ξεκούραση – ύπνο, ταινία, social media.

16:00: Αν είναι από τις μέρες που έχω απογευματινό μάθημα, δουλεύω ακόμα και στο λεωφορείο, το Α2 που κάνει τη διαδρομή Βούλα-Αθήνα! Άλλωστε εδώ θα περάσω μια ολόκληρη ώρα.

17:30: Πίσω στο σπίτι, τα κορίτσια ετοιμάζονται για τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, ευτυχώς το μοιράζομαι με τον Σάκη και φίλους που και τα δικά τους παιδιά παρακολουθούν τα ίδια μαθήματα (ενόργανη γυμναστική, kidητήρα, μουσική και αγγλικά).

21:30: Επιστροφή στο σπίτι από δουλειά. Πολύ πιθανό τα κορίτσια να είναι ξύπνια -παλιά ήμασταν ιδιαιτέρως αυστηροί στο να πέφτουν νωρίς για ύπνο- 20:30 ήταν στα κρεβάτια. Τους τελευταίους μήνες είμαστε πιο χαλαροί γιατί παρατηρήσαμε ότι δημιουργεί πια εκνευρισμό σε όλους μας το τόσο όριο.

Αχ, ανάμεσά τους υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, ζήλια κι άλλα δύσκολα συναισθήματα. Πέφτουν επάνω μου μόλις επιστρέφω σπίτι, μιλάνε ταυτόχρονα, μου κάνουν δώρο ζωγραφιές, κατασκευές. Μου μιλάνε για τη ζωή τους, τις φιλίες, το σχολείο, τις επιθυμίες τους, τα προβλήματά τους. Μου θυμώνουν, μου φωνάζουν, κλαίνε, βρίζουν… όλα όμως γυρνάνε στη συζήτηση. Έχουμε πολύ καλή σχέση. Κι εγώ τους μιλάω για τα αντίστοιχα δικά μου θέματα. Φροντίζω να τις ακούω πολύ και να βρίσκω λίγο χρόνο για την κάθε μία ξεχωριστά.

Ίσως όμως και να μην είμαι σπίτι μιας και μια-δύο φορές την εβδομάδα επιλέγω να δω φίλους πριν ή μετά τη δουλειά. Επίσης, μερικά βράδια μετά τα μαθήματα πηγαίνω θέατρο για να ενημερώνομαι – φέτος έχω δει σαράντα παραστάσεις!  

Η δουλειά μου και η οικογένειά μου

Ο σύζυγος είναι cloud engineer και δουλεύει από το σπίτι κυρίως (ευτυχώς δεν είμαι μόνο εγώ που πετάω στα σύννεφα…). Το ότι εγώ είμαι καλλιτέχνις είναι κάτι πολύ δύσκολο για όλους μας μιας και δεν ακολουθώ καμία κανονικότητα ή ρουτίνα και ως ένα σημείο αυτό είναι και το ζητούμενο, αλλά ο άντρας μου τα καλλιτεχνικά τα έχει μόνο ως χόμπι οπότε όσο κι αν προσπαθεί είναι δύσκολο να μπει στα παπούτσια μου. Από τότε που γίναμε γονείς και μπήκε το θέμα «φύλαξης» το παραπάνω ζήτημα έγινε ακόμα πιο δύσκολο. Φέτος καταφέρνω να είμαι με τα παιδιά μου τουλάχιστον 4 ώρες την ημέρα, μέχρι πέρυσι υπήρχαν 2 με 3 μέρες ολόκληρες που δεν τα έβλεπα καθόλου.

Το πιο δύσκολο στοιχείο στη δουλειά μου είναι ότι είμαι σε ανεύρεση εργασίας συνέχεια, το ότι δεν πληρώνομαι τόσο ώστε να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, το ότι το κράτος δεν είναι φιλικό προς τις καλλιτεχνικές επιχειρήσεις, και -αυτό είναι και ωραίο όμως- το ότι όταν δουλεύεις με παιδιά και ενήλικες ή όταν είσαι πάνω στη σκηνή, πρέπει να είσαι απόλυτα εκεί! Κάθε μάθημα έχει να σε πάει κάπου. Συνολικά, η δουλειά μου μού προκαλεί ενθουσιασμό, χαρά, περιέργεια, ξάφνιασμα, έρωτα αλλά και μοναξιά, απογοήτευση, ψυχικό πόνο… Είναι πολύ πιεστική, πάντα θα κάνεις κάτι καινούργιο και αυτό σε κάνει να νιώθεις «αδιάβαστη» ή αρχάρια.

Όσον αφορά τους νέους γονείς που συναντώ, οι παρατηρήσεις μου είναι οι εξής: είμαστε η πρώτη γενιά στην ιστορία που έχουμε επενδύσει τόσο πολύ συναισθηματικά στα παιδιά μας. Πολλές φορές έρχεται σε προτεραιότητα το δικό τους πρόγραμμα, οι δικές τους ανάγκες. Τόσο που τείνουμε να ξεχνάμε τις δικές μας. Και κουβαλάμε πολλή αγωνία για το αν είμαστε αποτελεσματικοί γονείς. Θέλουμε να τα εξοπλίσουμε όσο γίνεται καλύτερα για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής, αλλά αποφεύγουμε να τους μιλήσουμε γι’ αυτές. Πιστεύω ότι είμαστε μεταβατική γενιά – γκρεμίσαμε τους κλασικούς ρόλους και τους ανασυνθέτουμε, αν και τα παίρνουμε όλα πολύ προσωπικά, δεν παραδεχόμαστε εύκολα τα λάθη μας, θέλουμε να δείχνουμε βράχοι.

Η κρίση έχει επηρεάσει την οικογένειά μου πολύ – κατ’ αρχάς ανοίξαμε το στούντιο του «Kινητήρα» στη γέννηση της κρίσης, το 2008. Το αρχικό πλάνο, που στηριζόταν πολύ σε ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις, βγήκε εκτός, με αποτέλεσμα να αλλάξει ο ερευνητικός χαρακτήρας της δουλειάς μας, να αυξήσουμε τα σταθερά μαθήματα που στο πλάνο μας αποτελούσαν το 20% και το κομμάτι του residency το κρατήσαμε και το κρατάμε με δική μας οικονομική υποστήριξη, θέλω να πω ότι δεν βγάζει τα έξοδά του, αλλά το θεωρούμε πολύ σημαντικό τόσο για την ταυτότητά μας όσο και για την προώθηση και ανταλλαγή της τέχνης σε πολιτισμικό επίπεδο. Και στο σπίτι έγιναν πολλές αλλαγές, κόψαμε νταντά και οικιακή βοηθό, δεύτερο αυτοκίνητο, αλλάξαμε σπίτι… κάναμε πολλές περικοπές για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τα ουσιαστικά, δραστηριότητες των παιδιών, διακοπές, δώρα, διασκέδαση. Άλλωστε, πόση σιγουριά αισθάνεται ένας υπάλληλος σήμερα; Μας ψήνει ένας φίλος, Αμερικανός, να φύγουμε. Αν δυσκολέψουν κι άλλο τα πράγματα εδώ και βρούμε κάτι αξιόλογο όλα μπορούν να συμβούν. Το θετικό της κρίσης είναι ότι μπορείς να ανακαλύψεις εκ νέου τις βόλτες στη θάλασσα με καφέ από το σπίτι, να φτιάξεις χειροποίητα δώρα, να σταματήσεις να συσσωρεύεις αντικείμενα και κυρίως να αναρωτηθείς το γιατί φτάσαμε έως εδώ! Να μιλήσεις στα παιδιά σου για τη νέα θεώρηση των πραγμάτων, να ξαναδιαβάσεις ιστορία, φιλοσοφία, να βγεις λίγο έξω από αυτό που ζεις και να κοιτάξεις από απόσταση τη ζωή.