Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαρίνα Πλούμπη μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως μαμάς μικρών και το τελευταίο διάστημα… μονίμως άρρωστων παιδιών.

Σήμερα, θα σας μιλήσω για ένα ασυνήθιστα συνηθισμένο 24ωρο. Διανύουμε την έκτη εβδομάδα που τα παιδιά είναι άρρωστα. Άρρωστα με όλους τους συνδυασμούς, εναλλάξ, ταυτόχρονα, με δύο μέρες διαφορά, με μία, με ίωση, με γρίπη, με ωτίτιδα, με δύο ιώσεις μαζί… Έκτη εβδομάδα, λοιπόν, στο σπίτι και το πρωινό ξύπνημα δεν έχει αλλάξει· άντε να έχει μεταφερθεί κανένα τέταρτο αργότερα. Δηλαδή στις 7.30 στο πόδι.

7.30 ξύπνημα, μέτρημα θερμοκρασίας, αντιβίωση ή αντιπυρετικό, αναλόγως το αποτέλεσμα τις θερμομέτρησης.
7.45 γκρίνια γιατί το μαξιλάρι είναι βαλμένο ανάποδα στον καναπέ.
8.00 κλήση στο κινητό. Η οθόνη γράφει το παρατσούκλι εκείνο που της κόλλησα είκοσι εννέα χρόνια πριν, όταν πηγαίναμε γυμνάσιο.
«Ναι», εγώ
«Καλημέρα», εκείνη
«Καλημέρα», εγώ
«Τι κάνεις;» εκείνη
«Με πυρετό όλη νύχτα ήταν και τώρα έχουν δέκατα. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί», εγώ.
«Δε σε ρώτησα τι κάνετε; Σε ρώτησα τι κάνεις; ΕΣΥ τι κάνεις;» εκείνη

Παύση.
Παύση.
Παύση.

08.03 «Έλα με ακούς;» εκείνη
08.03 «Σε ευχαριστώ», εγώ.

Το τηλεφώνημα διήρκησε δέκα λεπτά και ήταν μια ψυχική ανάπαυλα, μια ηρεμία, ένα ξέσπασμα, ένα κλάμα, ένα γέλιο. Πήρα ανάσα.
08.14 κλείσαμε το τηλέφωνο, άφηνε τα παιδιά στο σχολείο… Ο διακαής μου πόθος σαράντα μέρες τώρα.

Πώς είσαι; Μια ερώτηση, δύο λέξεις, απλές τόσο μα τόσο, απλές.

09.00 βάζω πρωινό.
10.00 παίζουμε.
10.15 θερμομέτρηση.
10.16 αντιπυρετικό.
10.17 κοιμίζω.
10.30 θερμομετρώ τον μεγάλο.
10.35 αντιπυρετικό.
11.00 συνεχίζω και τον κρατώ αγκαλιά.
11.30 ξεκινάω ετοιμασίες για μεσημεριανό φαγητό.
11.33 ξυπνάει το μωρό με κλάμα, παρατάω φαγητό στη μέση.
11.35 θερμομετρώ, δεν μπορώ να δώσω αντιπυρετικό, κανακεύω.
12.00 συνεχίζω να κανακεύω, να θηλάζω και να παίζω με τον μεγάλο. Το φαΐ δεν έχει μπει ακόμα στο φούρνο και αναρωτιέμαι αν θα προλάβω;
12.03 «Μαμά, βαριέμαι», ο μεγάλος.
12.05 ξεκινάει η γκρίνια.
12.06 βλέπουν παιδικά. Με τύψεις φοβερές εγώ, μια και το έχω παρακάνει με τα παιδικά αυτές τις ημέρες αλλά… Πρέπει να βάλω το φαΐ στο φούρνο και έχω και meeting, μην ξεχάσω να στείλω μήνυμα να το ακυρώσω. Στο email αυτό απάντησα; Δεν θυμάμαι. Τι άλλο επείγει στη δουλειά; Μόλις βάλω φαΐ να ξαναδώ ατζέντα μη μου διαφεύγει κάτι.

Όλη μέρα έβαλα σκοπό να μετρήσω εκείνους που ρωτούσαν εμένα, τη μητέρα πώς είμαι, πως νοιώθω.

Κανείς άλλος. Όλα τα μηνύματα από παππούδες, όλα τα τηλέφωνα από γιαγιάδες, όλες οι ερωτήσεις από νονούς, θείους, θείες, γείτονες είχαν να κάνουν με τα παιδιά. Όχι με τη μητέρα ή τον πατέρα, τους γονείς. Φυσικά και είναι σημαντικό τα παιδιά να είναι καλά. Το ίδιο σημαντικό, όμως, είναι να είναι καλά και ο γονιός. Περνούν ιώσεις τα παιδιά, πολλές! Φέτος συμβαίνει πράγματι το αδιανόητο. Οι γονείς περνάνε δύσκολα επίσης. Αϋπνία, κούραση, εξάντληση, που φέρνουν νεύρα, απογοήτευση, κλάμα, στεναχώρια, τύψεις.

20.00 έχω ήδη μαγειρέψει δύο φορές, έχω βάλει πλυντήρια ρούχων και πιάτων, έχω μαζέψει όλο το σπίτι, το οποίο έπειτα από δέκα λεπτά έγινε χειρότερα απ’ όταν πριν το μαζέψω, έχω ταΐσει καμιά τριανταριά φορές,  έχω βοηθήσει για τουαλέτα είκοσι πέντε, έχω παίξει ό,τι μπορεί να σκαρφιστεί το μυαλό τους, έχω προσπαθήσει να κατευνάσω αμέτρητους τσακωμούς, έχω υπομείνει ξεσπάσματα, έχω ηρεμήσει παιδικές ψυχές παίρνοντας τες αγκαλιά.

20.10 πέφτω στον καναπέ κατάκοπη, εξαντλημένη ευχόμενη να κοιμηθούν ΑΜΕΣΑ, να κοιμηθούν και εγώ να πέσω ξερή δίπλα τους.  Αυτό θέλω, αλλά έχω ανάγκη άλλο. Να πάω για ποτό, μάλλον για πολλά. Να βγω με μια φίλη. Να κάτσω στον καναπέ και να γράψω. Να κάτσω να διαβάσω. Έχω ανάγκη τον εαυτό μου και τον χρόνο μου. Επιλέγω αυτό, τον εαυτό μου και τον χρόνο μου και τελικά με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Και μια ώρα μετά ξυπνάει κάποιος από τον έντονο βήχα. Άλλο ένα βράδυ δύσκολο μάλλον.

Θέλω μια αγκαλιά και μια ερώτηση. Πώς είσαι; Ανεξαρτήτως.

Η Μαρίνα Πλούμπη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι από εκείνους τους τυχερούς, που αυτό που σπούδασε – Τουριστικές Επιχειρήσεις – το είχε ήδη ερωτευθεί προτού καν μπει στη φοιτητική αίθουσα. Για δεκατέσσερα χρόνια δούλεψε σε μεγάλα τουριστικά γραφεία της Αθήνας ως τουριστικός πράκτορας με ειδίκευση στα συνέδρια και μέσω της δουλειάς της ταξίδεψε πολύ και γέμισε το καλάθι των αναμνήσεων, των εμπειριών και της έμπνευσης. Μια μετακόμιση στο εξωτερικό ήταν το έναυσμα για να αλλάξει πορεία και να ακολουθήσει το πάθος της, τη συγγραφή. Δεν της αρκούσε όμως να γράφει και να σβήνει, γι’ αυτό ξαναμπήκε στις φοιτητικές αίθουσες για να σπουδάσει Λογοτεχνική Γραφή, με κάποια από τα κείμενά της να διακρίνονται σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και κάποια άλλα να εκδίδονται σε πολυσυγγραφικά έργα.«Η τελευταία γουλίτσα» είναι το πρώτο της παιδικό βιβλίο αλλά και το πρώτο παιδικό βιβλίο στην Ελλάδα με θέμα τον ομαλό αποθηλασμό των νηπίων (πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2021). Έπειτα, τον Ιούνιο του 2022, ακολούθησε το δεύτερο παιδικό βιβλίο με τίτλο «Το βράδυ κοιμόμαστε όλοι!» έχοντας ως θέμα το βραδινό αποθηλασμό και τις βραδινές αφυπνίσεις. Το πάθος και η αγάπη της για τη συγγραφή την οδηγούν συνεχώς στην εξερεύνηση νέων μονοπατιών αναφορικά με τη συγγραφική της καλλιέργεια. Είναι μέλος του Society of Children’s Book Writers and Illustrators (SCBWI), στον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού Νεανικού Βιβλίου, στο Multicultural Children’s Book Day (MCBD- U.S.A) και εκπροσωπεί την Ελλάδα ως Ambassador στους οργανισμούς: Inclusion Matters (U.S.A) και Read to me Day-Australia. Συμμετέχει σε συναντήσεις ως ενεργό μέλος – σε τοπικούς και μη- συλλόγους υποστήριξης του θηλασμού. Αρθρογραφεί στο ηλεκτρονικό οικογενειακό περιοδικό Familives το οποίο και αγαπά μια και πριν αρκετά χρόνια ήταν το πρώτο το οποίο της έδωσε το βήμα να εκφράσει τις σκέψεις της.